Naast zijn Thuisbakkerijtje heeft G sinds anderhalf jaar nu ook de leiding over zijn nieuwste onderneming, een pastamakerij. Het is ook weer een éénmansbedrijf, uitsluitend bedoeld voor eigen gebruik. Dus meisjes en jongens van de fiscus: mochten jullie stiekem zitten mee te lezen, er worden slechts de heerlijkste pastavellen en -slierten mee gegenereerd en absoluut geen inkomsten. 

In den beginne was het allemaal een beetje zoeken en experimenteren met verschillende bloemsoorten en bereidingswijzen. Inmiddels is ook dit gesneden koek geworden. Als ik ‘s morgens begin te kakelen dat ik weer wel eens trek heb in een smakelijk pastagerecht, beginnen de voorbereidingen rond 15.00 uur. Want voor verse pasta dient er gekneed te worden, gerust, gedroogd en gedraaid te worden. Heeft nogal wat voetjes in de aarde, ja. Toch is het net als met alles in het leven: hoe vaker je het doet, hoe gemakkelijker het wordt. En aangezien corona ons toch dwingt zoveel mogelijk onze maaltijden thuis te nuttigen, is het meteen een mooie extra invulling van de dag. Zinvol ende ontspannend.

In de kast stond nog een pastamachine te verstoffen. Eerst die maar eens in gebruik genomen. Dat kreeg al vrij snel de kwalificatie rotding. Italiaanse nonna’s gebruiken het met hun ogen dicht, maar mijn G werd er kregel van. Hoe kan een mens met één hand draaien en tegelijkertijd zo’n lange lel pasta het juiste spoor op manoeuvreren, vroeg hij zich hardop af. Ik was in een begripvolle stemming en zag ook wel dat je in beginsel zelfs met twee handen behoorlijk op moet letten om een onwillig  deegje tot een perfect resultaat te laten leiden. Zodoende kwam er een geheel automatisch werkend masjien, te gebruiken op mijn amandelkleurige Kaatje. Een regelrecht succes! Onder de goedkeurende blikken van mijn huis-pastamaker gleed het deegje door de wals om er drie seconden later als flinterdunne velletjes uit te komen. Jippie, missie geslaagd!

Op datzelfde moment duik ik vrijwel direct in de provisiekast en kieper kordaat alle geopende pakken Barilla en DeCecco in de kliko. Weg ermee. Voortaan komt er alleen nog zelfgemaakte pasta op tafel! En zo geschiedde. Er wordt (nog steeds) volop geëxperimenteerd met allerhande vormen en gerechten. Soms resulteert het in tagliatelle en andere keren schoffel ik voldaan een lasagnegerecht naar binnen. Ook gevulde ravioli is intussen een zeer gewild gerecht in huize Eetplezier. Ja, het kost allemaal wat moeite, maar dan heb je ook wat.  

Intussen is mijn geliefde pastamaker er ook al achter dat eieren helemaal niet zo noodzakelijk zijn in verse pasta. Het kán en het is uiteraard fijner van smaak, maar in combinatie met een rijke, volle saus waar bijvoorbeeld wijn in verwerkt zit, kun je het zonder enig probleem achterwege laten. Of er inmiddels al sprake is van een favoriete top 10 op pastagebied? Ach, ach, mensen toch, ik ken wel tientallen gerechten die allemaal even vlot naar binnen gaan, maar laat ik me beperken tot een top 3.  

Op nummer 3 staat de ragu bianco. Nummer 2 wordt ingenomen door good old Jamie met zijn romige bloemkool-pastagerecht en als onbetwiste koploper op nummer 1: cannelloni gevuld met spinazie, ricotta en citroen. Het is een oud recept van Nigella Lawson en zij gebruikt er oorspronkelijk conchiglioni voor, van die reusachtig grote schelpen. Ik haalde ze bij de Sligro. Tegenwoordig word ik door mijn pastamaker voorzien van dun gewalste vellen, waarop ik het spinaziemengsel drapeer en vervolgens voorzichtig oprol. Aftoppen met een tomaten- of roomsausje en voilà, mijn zelfgebouwde cannelloni is geboren! Andere vorm dan de schelp, maar zeker zo smakelijk. 

Het eigenaardige is dat ik er stellig van overtuigd was dat ik dit recept al lang geleden met jullie gedeeld had. Pas nu kom ik er achter dat dit niet het geval is. Onder het motto: beter laat dan nooit, hierbij het eenvoudige recept. De begeleidende foto laat echter nog even op zich wachten. Wat je ziet op de foto bovenaan is een pasta all’amatriciana. Ook behoorlijk lekker, kan ik jullie verzekeren.

Ingrediënten:
18-20 grote pastaschelpen (of doe zoals ik, maak dit gerecht met zelfgemaakte of gekochte lasagnevellen waarop je de vulling legt en daarna oprolt tot cannelloni.
1 ui, fijngesneden
1 teen knoflook, fijngehakt
300 gr verse spinazie
250 gr ricotta
50 gr Parmezaanse kaas, geraspt
1 ei
rasp van 1 citroen

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 200°C.

Kook de pastaschelpen 8-10 minuten in ruim kokend water tot ze al dente zijn. Als je gebruik maakt van verse pastavellen, dien je die tevoren ook 2 minuten te koken. Dit geldt ook voor de verpakte versie die je in de supermarkt koopt. Laat de schelpen uitlekken.

Wok in een grote koekenpan de ui en knoflook tot ze glazig zijn.
Voeg de spinazie toe en wacht tot deze geslonken is.
Giet de spinazie in een zeef en druk met de achterkant van een bolle lepel zoveel mogelijk vocht eruit.

Hak hierna de spinazie fijn en meng deze in een schaal met de ricotta, het ei, de Parmezaanse kaas en de citroenrasp.
Breng op smaak met zout en peper.

Vul de pastaschelpen met het spinazie-ricottamengsel.
Let op: dit is best een friemelwerkje, maar ook heel meditatief voor de ADHD’ers onder ons.
Het gaat het het beste met een theelepeltje of anders is hier de gouden tip: doe het mengsel in een spuitzak!

Leg de schelpen of opgerolde lasagnevellen in een schaal.
Giet er je allerbeste tomatensaus over en bak alles 20-25 minuten tot de saus pruttelt en de kaas begint te verkleuren.
Serveer er een frisse salade bij.

Is daarmee alles gezegd over pasta of Italiaans eten? Nee, gelukkig niet. Gezien de grote hoeveelheid boeken en recepten die nog op mijn to-do lijst staan, hebben G en ik nog een lange culinaire weg in het verschiet.  Het bovenstaande is lang niet alles wat Italië te bieden heeft, er is nog zoveel meer en vooral ook zoveel onbekends. Wij hebben de smaak in ieder geval flink te pakken!