Pain d’amande flinterdunne Vlaamse koekjes

Nooit had ik kunnen bedenken dat ik nog zoveel lol zou gaan beleven aan het bakken van koekjes. Het heeft iets kneuterigs, iets oer-burgerlijks, een bezigheid waar ik me in vroeger tijden nooit in had zien verdwijnen, maar nu de dagen niet meer royaal gevuld zijn met allerhande sociale activiteiten en ook de hitte voorlopig niet terug lijkt te keren, is er tijd in overvloed om de uren te vullen met het uitdiepen van mijn bakkunsten. Geloof me, daar valt nog een mensenleven lang aan te sleutelen, omdat ik er veel te laat mee begonnen ben. 

Het belangrijkste is dat ik er nu pas echt de lol van in ga zien. Het maken en vormen van zelfgebakken koekjes is bijna als het leven zelf: soms zit het mee en soms zit het tegen. Als vrouwtje Ongeduld wil ik niet teveel tijd spenderen aan het eindeloos herhalen van slechts één recept. Liefst zou ik alle koekjes die er bestaan ten minste een keer willen bakken. En omdat er in de Koekjesbijbel een enorm assortiment staat, houd ik me daar voor nu even aan vast. Temeer omdat de meeste recepten aardig lijken te kloppen.

Tijdens het assembleren van onderstaand deegje voor de pain d’amande, ontstond er overigens wel even twijfel omtrent de juistheid van dit recept. In de toelichting staat dat dit een soort kookdeeg zou zijn. Nou, vergeet het maar, eenmaal de bloem in de pan zou het zelfs met een betonmolen niet rond te draaien zijn. Dus heb ik het suiker-botermengsel (inclusief de helft van de toegevoegde bloem) uit de pan gekieperd en samen met de overige bloem op een werkvlak verder gekneed. Na het vormen van het rechthoekige blok had ik het vermoeden dat het niet goed zou komen met dit onhandelbare deegje. Het was hard, keihard en toen moest het koelkast nog in.

Enfin, de volgende dag was het natuurlijk nog minstens twee keer zo stevig, maar toch opvallend goed snijdbaar. Nette, dunne plakjes snijden vergt focus, aandacht en een verdraaid vaste hand. Vooral dat laatste is niet mijn beste eigenschap, wat zich in het resultaat laat zien. Ze ogen een tikkie slordig. Echter, niet getreurd daarom. Koekjes zijn als goede poëzie, naast vormvastheid bestaat er altijd zoiets als dichterlijke vrijheid. (Haha, daar heb ik me weer mooi uit weten kletsen). Halverwege de baktijd heb ik ze wel een keer omgeflipt, dat leek me gevoelsmatig beter. Al met al werd het toch een prima gelukt koekje met een verrassend knapperige bite en een herfstig-kruidige smaak.