Home » Dagboek » Mijmeringen » Suikerspinnen en troostvoer

Suikerspinnen en troostvoer

10 11 2015 | Mijmeringen | 4 reacties

Soms is het net een beetje kermis in mijn kop. Dan roetsjen vrolijke en ook vervelende gedachten als een rollercoaster tegen mijn schedeldak, van links naar rechts, van boven naar beneden. Dromen en idealen zwellen op als parmantig opgespoten suikerspinnen. Om vervolgens te moeten constateren dat ik er niets mee kan, omdat ze domweg veel te roze zijn. Te zoet ook.

Het gaat verder. In wanstaltig uitgevoerde botsautootjes knallen heden en verleden mijn brein binnen. Pardoes, zonder aankondiging denderen ze mijn zorgvuldig bewaakte gevoelsleven binnen. Poef! Midden in de roos! Over twee maandjes word ik 60. Precies tien jaar jonger dan de leeftijd waarop mijn vader overleed. Een merkwaardige gedachte: de wetenschap dat hij slechts tien jaar langer mocht leven dan het tijdstip waarop ik nu bijna ben aangekomen. Zal het mij ook zo vergaan?

Dat idee beangstigt me. Er staan nog teveel onaf gestreepte items op mijn bucketlist. Het is nog zo’n vreselijk lange lijst van nooit uitgeprobeerde recepten, ongelezen boeken, nooit bezochte bezienswaardigheden en uitgestelde ontmoetingen, dat ik bang ben dat ik nog minstens vijftig jaar moet leven om het allemaal mee te maken. Honderd en tien. Een mooie leeftijd. Maar niet voor een Nijssen weggelegd, vermoed ik.

En dan is er die duisternis … die ellendig dikke donkere deken die de wereld toedekt in deze maanden. Elk jaar weer. Nu gebeurt dat nog rond half zes, maar op het dieptepunt van de winter is het vaak al om half vier dat het licht wordt uitgeknipt. Ik háát het. ik wil licht. Luchtigheid. Zon. Uitzicht. De horizon kunnen zien.

Nee, wees niet bevreesd, lieve lezers, ik kan dan een beetje down overkomen, ik hoef echt niet afgevoerd te worden richting Paaz. Van nature ben ik bevoorrecht met een ijzersterke mentale conditie. Gelukkig maar. Dat is geen verdienste, dat is een gave waar je mee geboren wordt en waar ik me tijdens deze periode krampachtig aan vasthoud.

Kom, laat ik jullie niet langer vermoeien met mijn onnozel geneuzel. Gelukkig is er ook altijd nog het andere houvast. Ik vertrek maar eens richting keuken om te zorgen voor mijn dagelijkse portie troostvoer in deze barre tijden. Witlofsoep gaat het worden. En een megagrote Italiaanse bol besmeerd met een dikke laag pesto, daarop gebakken aubergineplakken die vervolgens lekker warmpjes ingestopt worden met ferme plakken buffelmozzarella. Geen ingewikkelde recepturen vandaag, want daar is het de dag niet voor.

(1,5 uur later)
Wisten jullie dat er zich, tijdens het verorberen van zoveel lekkers, opeens een groot fel licht openbaarde aan mij? Waarna ik me opnieuw voor één volle dag getroost voel. En morgen? Morgen streep ik weer een dag af van de veertig etmalen die ik nog te gaan heb, alvorens de zon weer eerder opkomt. In gedachten zie ik de lammetjes al dartelen in de wei en de krokusjes met opgeheven kopjes hun kleuren tonen aan een wereld die ontwaakt. Maar vóór het zover is, zullen er nog heel wat bordjes troostvoer hun weg vinden naar mijn binnenste.

print

Eetplezier Foodblog Nell Nijssen

Vond je dit leuk om te lezen?

Op Eetplezier & Meer vind je nog veel meer van dit soort artikelen.
Voel je vrij om rond te kijken op mijn blog vol heerlijke recepten en persoonlijke verhalen.

Liefhebber van bijna alles wat eetbaar is. Altijd op zoek naar nieuwe smaken. Verzamelaar van veel te veel servies. Ik word vrolijk van zon en warmte, ongerepte natuur en vooral van mensen met humor.

Ik ben benieuwd wat je denkt!

4 Reacties

  1. MyriamC

    Ik ben nu al ouder dan mijn moeder was toen mijn vader overleed. Je kan er wel een ludiek stukje over schrijven, maar het heeft mij wel erg beziggehouden. Zo iets van … oef, ik ben er voorbij.

    Antwoord
  2. nellnijssen

    Tsja, het leven is een ingewikkeld spel. Dit soort zaken houden mij ook altijd erg bezig. Ik ben blij dat jij nu iets voelt van opluchting. Laten we vooral de dagen blijven plukken

    Antwoord
  3. Lisette

    Hi lieve Nell,
    Ik kan me heel goed voorstellen dat deze dingen door je hoofd gaan en ook dat je dan vervolgens de keuken induikt voor een beetje ‘verlichting’. Blij om te lezen dat koken ook bij jou een manier is om de sombere momenten/gedachtespinsels weer om te draaien naar iets positiefs. Dat je liefde voor koken en lekker eten die functie maar altijd mag blijven vervullen tot je (minstens) 110e jaar.! Liefs uit Frankrijk, Lisette

    Antwoord
    • nellnijssen

      Dank voor je aardige woorden, Lisette. Het is me gelukkig met de paplepel ingegoten (door diezelfde vader die er niet meer is): samen koken, samen aan tafel zitten legt een zacht laagje over alles wat pijn doet.. Blijf jij daar intussen in het “verre” Frankrijk ook goed voor jezelf zorgen, zodat we samen onze 100e verjaardag kunnen vieren 😉

      Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.