Eindelijk is het er dan tóch van gekomen. Ik heb een verbroken relatie. Misschien omdat ik gisteren genoeg moed had verzameld. Of wellicht omdat het geschikte tijdstip ervoor lang geleden was opgeschreven in Het Grote Boek daarboven. Hoe dan ook: mijn al jaren voortsukkelende knipperlichtverhouding is verbroken. Het was nooit écht aan. Het was nooit definitief uit. Daar is sinds gisteren dan eindelijk na zoveel jaren van twijfel verandering in gekomen. Uit! Klaar! Over! Er is geen sprankje liefde meer te bespeuren tussen hem en mij. Voor altijd is onze moeizame relatie voorbij. En echt: het lucht op. Ik heb er vrede mee; alle vertrouwen ontbrak om in de toekomst nog iets van een stabiele verhouding in stand te houden.

O ja, ik weet dat hij op veel mensen met zijn stoere voorkomen een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Hard van buiten, zacht van binnen. Met zijn fris-blozende teint wist hij zich bij velen in no-time enorm populair te maken. Een allemansvriend, een pleaser, dat was hij.  Nu ik geen enkele verbintenis meer met hem voel, is hij vogelvrij. Hij is van jullie! Geniet van hem, zoveel je wilt! Het kleine beetje liefde dat ik voor hem voelde, is voorgoed verdwenen.

Ons laatste rendez-vous werd gekenmerkt door zwijgzaamheid en lange tanden. Mijn lippen beroerde hem voorzichtig, hoewel er direct al iets van afstandelijkheid in de lucht leek te hangen. Hij had zó vreselijk zijn best gedaan voor me. Hij geurde verrukkelijk en had een pittig gebronsd uiterlijk, alsof hij net drie maanden aan de mediteranée had doorgebracht. Maar nee, toen ik voor de zoveelste keer een hapje uit hem nam, overviel me opnieuw die weeïge, structuurloze beleving. Zijn babyvoer-binnenste deed me walgen. Kordaat pakte ik hem op en kieperde hem met zijn hele familie erbij buiten. Hij komt er nooit, nóóit meer in. Nog honderden foto’s mogen voorbij trekken, waarop hij zich trots presenteert als een lekker hapje, ik zal nooit meer onder de indruk raken.

Verbroken relatie

Jullie snappen natuurlijk allang dat ik het over mijn ex-vriendje pompoen heb. Het is voorgoed gedaan met hem. Zijn laatste optreden was geïnspireerd op een foto + recept van Caroline. Om verliefd op te worden, zo begerenswaardig zag hij eruit! Alles zat erop en eraan, daar lag het allemaal niet aan. Het ligt aan mij. Ik wil crunch, bite, knapperigheid! Als ik dat element mis, gaan mijn gedachten als vanzelf richting Olvarite en ga ik me ook direct als een dwarse, tegendraadse peuter gedragen. IK WIL NIET MEER. Te lang heb ik me, als volwassen eter, beleefd tegenover hem opgesteld. Omdat ik niet wil discrimineren, omdat ik ruimhartig wil zijn, niet van dat benepene. Maar vanaf vandaag is dat dus over. Ik eet niets meer tegen mijn zin. Te beginnen bij pompoen.