Na een aantal dagen “gemak dient de mens”, is het vandaag business as usual. Op de thuisbasis was er, het is bijna standaard, gierende pret te beleven aan boodschappen doen, drie trommels wasgoed, belastinginspecteurs die alles tot vijf cijfers achter de komma gespecificeerd willen zien en om de feestvreugde nog verder te verhogen ontving ik een cryptisch antwoord op mijn vraag hoe ik een ingewikkeld bouwvoorschrift zou moeten interpreteren. Het schiet allemaal niet op, zullen we maar zeggen.

Gelukkig is er thuis altijd één onwankelbare zekerheid. Als er gegeten gaat worden, moet het gezond zijn. Het eventuele vitaminentekort dient aangevuld te worden, opdat we zonder gewetensbewaren opnieuw voor enkele dagen kunnen afreizen naar ons houten huisje. Gezond. Voor mij betekent het bijna altijd groenten en/of fruit in ruime hoeveelheden. Ik ben opgegroeid in een tijd dat Popeye Neerlands groenteheld was. Eerlijk gezegd had ik het niet zo begrepen op dat idiote mannetje met zijn blikken spinazie en pseudo spierballen. Ik was wel jong, maar niet gek. Spinazie zat nooit in een blik bij ons thuis. Spinazie was een enorme berg groene blaadjes die ons mam dusdanig fanatiek in de wasbak stond te wassen, alsof de complete Sahara eruit gespoeld moest worden.

Gezond, zei mam, als we eindelijk aan tafel zaten, terwijl ze drie grote scheppen op mijn bord lepelde. En ik was een goedgelovig kind. Als mam het zei, was het zo. Bovendien wist zij de groente zo te bereiden, dat hij smaakte naar boter, nootmuskaat en gemalen broodkruim. Nooit met zo’n eng, glibberig sausje, dat ik later enkele keren mocht meemaken bij andere gezinnen. Gelukkig had ik toen al geleerd om beleefd te zeggen dat ik voor de gezelligheid wilde mee-eten, maar dat ik eigenlijk al gegeten had. En daar was geen woord van gelogen, gegeten en gedronken had ik bij de aanblik van die schaal groen-glazige massa.

Nog steeds vind ik spinazie heerlijk. Maar omdat ik steeds minder vlees eet, vind ik het niet altijd eenvoudig een maaltijd te verzinnen waarbij de ijzersmaak van deze groente ten volle naar voren komt. Het blijft zoeken. Met lasagne en citroenricotta is het heerlijk.  Met mascarpone en tomatensaus is het ook zeker niet te versmaden, maar ik wilde dit keer iets anders. Dus week ik uit naar de onvervalste politiek van het Brabantse land. Daar is een heel leutig ministerie van Eten en Drinken gevestigd. Daar verkopen ze geen onzin, geen praatjes voor de vaak, geen opgeklopte economische cijfers. Nee, daar zijn ze bezig met de meest elementaire zaken van het leven: eten en drinken.

En daar zag ik afgelopen week deze tian van spinazie, die ik móést namaken. Ik kan jullie zeggen: het was verrukkelijk! Misschien een beetje droog, dat valt echter eenvoudig op te lossen door er meer spinazie aan toe te voegen. Of minder aardappelen natuurlijk. 

Tian met spinazie

Ingrediënten:
300 gr geschilde vastkokende aardappelen
300 gr bladspinazie
olijfolie
2 tenen knoflook
6 ansjovisfilets
5 eieren
3 opgehoopte eetlepels vers geraspte kaas
zou en peper

Bereidingswijze:
Kook de aardappelen en zet ze even weg. Als de spinazie niet heel jong is, ontdoe hem dan van de steeltjes. Breng een grote pan met licht gezouten water aan de kook en blancheer hierin de spinazie 4 minuten. Giet de spinazie af, laat hem afkoelen en knijp dan met de hand droog. Hak vervolgens de spinazie.

Klop in een mengkom de eieren los met de geraspte kaas . Voeg gesnipperde knoflook toe en de heel fijn gehakte ansjovisfilets. Breng op smaak met flink wat peper en een snuifje zout. Roer nu de gehakte spinazie erdoor en daarna de aardappelen die je in blokjes hebt gesneden.

Smeer de wanden van een ronde aardewerken schaal in met olijfolie en stort de massa erin. Besprenkel de bovenkant met wat olijfolie. Plaats de schaal in een op 190 graden voorverwarmde oven. Na een half uur is je schotel klaar om opgediend te worden.