Hello darkness, my old friend …… De eerste keer dat ik deze woorden hoorde zal inmiddels zo’n 50 jaar geleden zijn. Het zijn de beginwoorden van de song Sound of Silence. Mijn kennis van de Engelse taal moet nog zeer beperkt geweest zijn en toch kon ik de tekst moeiteloos meegalmen. Het lijkt erop alsof de woorden voor altijd verankerd zijn in mijn brein, want ook nu poppen ze vanzelf op uit mijn hoofd als ik de eerste maten van de melodie hoor. Het kan ook bijna niet anders, want het vinyl was destijds letterlijk grijs gedraaid, iets wat gepaard ging met de nodige tikjes en krakjes. Een verfoeid fenomeen toen; nu verheerlijken we dit soort oubollige zaken graag met de term nostalgie.

Het geluid van de stilte was niet alleen een perfect staaltje van akoestische samenzang en poëtische tekst, het was tevens een bijzonder welkome afwisseling op het doorgaans Nederlandstalige repertoire dat in mijn ouderlijk huis aanwezig was. Simon & Garfunkel waren politiek correcte lieden. Vonden pap en mam. Vele malen beter dan die loeiharde Stones. En ik was al lang blij dat ik verlost was van de bulderlachende Ria Valk en het slaapverwekkende Cocktail Trio.

Sound of Silence

Toch was The Sound of Silence destijds zeker niet mijn meest favoriete track van het album. Mijn tere puberzieltje kon zich veel meer vinden in Kathy’s song. Zwijmelend zag ik lange rijen welgevormde heren aan mijn geestesoog voorbij trekken. Zo ver is het helaas nooit gekomen. Mijn enige jeugdvriendje had een brommer en dus een helm, welke hij steevast op mam’s blinkend gepoetste haltafeltje smeet. Na drie keer was dat het einde van onze liefde voor elkaar.Mam zei er wat van en de jongeman in kwestie werd boos.

Terug naar de muziek. Hoewel ik niet zo’n fanatieke You-tuber ben, kreeg ik onlangs een video te zien via Facebook, waar mijn adem bij stokte. Kippenvel tot ver over mijn kruin. Achter elkaar heb ik ten minste het filmpje tot 8 x toe herhaald. Wat is dit ontroerend mooi! Nooit eerder werd een lied met zoveel gevoel vertolkt als deze Sound of Silence. Daar is de oorspronkelijke versie van S & G toch echt een slap aftreksel bij. En dan te weten dat dit de leadzanger van een heavy metalband is. Ruige mannen met blanke zieltjes. Buitenkanten zeggen niets. Helemaal niets van iemands binnenkant. Authenticiteit openbaart zich van binnenuit, als alle opsmuk is verwijderd. Wat overblijft is dan een soort van – you name it – intrinsieke waarde. Oordeel zelf maar.