Home » Dagboek » Mijmeringen » Ruggespraak

Ruggespraak

13 04 2016 | Mijmeringen | 1 reactie

Ruggespraak. Neem het in dit geval letterlijk. Want het is al wekenlang aanmodderen in huize Eetplezier. Dan wordt er natuurlijk wel gegeten, maar op een simpeler manier dan wanneer ik in goede doen ben. Voor nu ontbreekt het even aan geblader in kookboeken, er staan geen nieuwe recepten op het programma, kortom: weinig spannends te beleven op tafel. Het ongerief begon allemaal op een slechte dag, toen G. zijn ruggenwervels het lieten afweten.

Kermend kwam hij de dagen door, met veel Naproxen en rust voor de rug. Hij hing, hij stond, hij ijsbeerde en lag op bed of de bank. Dat kan gebeuren. Het zijn vervelende dingen, die jullie vast zullen herkennen. Ieder ander meldt zich ziek, wacht tot het over is en gaat weer vrolijk verder waar hij gebleven was. Dat ligt voor G. en mij iets anders. Mijn legertje hulpmannen moest in actie komen. Huh? Ja, lieve leesbuiskinderen, sommige dames hebben niet genoeg aan één man. Waarom in vredesnaam, hoor ik jullie denken. Om eerlijk te zijn: daar wil ik jullie allemaal niet mee vermoeien. Degenen die mij kennen, weet waar ik het over heb. Maar alles sal reg kom en dan ga ik weer fris en fruitig met mijn pannetjes aan de slag.

Of een weerspannige rug al niet genoeg was, was er ook nog de never-ending story van pc-leed. Een tijd geleden vertelde ik jullie over de bij tijd en wijle hoog oplaaiende strijd hier ten huize tussen Windows en Apple. Enfin, ik wilde eigenlijk helemaal niets veranderen, maar kon geen kant op. Windows 10 ging steeds heftiger op mijn beeldscherm kloppen en En als ik nu ergens geen zin in had …. Enfin, lang verhaal ingekort: ik besloot me te laten inwijden in de Apple-gemeenschap. Dan maar als elitair betiteld worden. Alles beter dan 10 ruitjes waarover ik al meer dan genoeg wanhoopskreten had gehoord. Een klein voorbehoud bouwde ik in voor mezelf, nl het volledige Office pakket, in de 365 abonnementsvorm. Wennen aan nieuwe toetsenborden en schermpjes is al ernstig genoeg, als daar bovenop ook nog nieuwe programmatuur komt, dan kunnen ze mij gillend afvoeren.

De koop was zo gepiept, dat is meestal het probleem niet. Toen kwam het exporteren en importeren van data. Volstrekt wars van dit soort tijdverslindende zaken, begon ik met Outlook mail + agenda + taken. Geen contactpersoon te zien, de taken bleken helemaal niet meer te bestaan. Zwarte wolken pakten zich samen boven mijn hoofd. Bellen dan maar met de whizzkids van Microsoft, die in de praktijk klonken als wijsneuzige schoolverlaters. Na drie uur aan de telefoon gehangen te hebben en twee vervolgtelefoontjes de dag erna, wisten zij het ook niet meer. Jeez! G. begon steeds geniepiger naar me loeren. Althans, zo leek het. Boven zijn hoofd zag ik steeds grotere wolkjes verschijnen met teksten als “doe toch niet zo moeilijk, jij met je Office” en “dat heb je ervan, als je niet gewoon de hele appel wilt gebruiken”. Ik liet het een nacht betijen, voordat er doden zouden vallen.

In een vlaag van verstandsverbijstering liet ik me overhalen MS Office te laten voor wat het was. En joepie: in no-time had ik alles operationeel, inclusief een heuse sync tussen IPad en IMac. Wow, hoe handig kan het leven zijn. Natuurlijk bleef ik nog wat napruttelen, dat hoort zo bij eigenzinnige lieden, maar vanaf nu ben ik dus in het bezit van een officieel certificaat: Apple-gebruiker! Ik had het zelf nooit voor mogelijk gehouden.

Op de eerste dag dat G.’s rug zich iets minder liet voelen, planden we een lunch buitenshuis in. Dat zou een welkome afwisseling betekenen. We kozen een adresje uit met veelbelovende recensies en bestelden het 3-gangen menu. De salade van krab en de bisque waren prima. Mijn “klassiek in roomboter gebakken tongetjes” arriveerden daarna en ik zag al direct dat de visjes er erg bleekjes en waterig bij lagen. Geen enkele vorm van versiersel erbij, geen groenten, niks. En ja hoor, precies wat ik dacht: de tongetjes waren niet echt lekker doorgebakken. Het van oorsprong stevige visvlees krijgt dan een, wat ik altijd noem, weke structuur en dicht bij de graat zie je nog roze-rode tinten glinsteren. Hoe ze het voor elkaar krijgen, daar in de keuken, weet ik niet, feit is dat het o zo pure tongetje op deze manier niet te hachelen is. Doodzonde.

Mijn fantasie slaat op die momenten op hol. Staat er een leerling in de keuken die een eenvoudige opdracht krijgt; aan een gebakken visje valt weinig te verprutsen? Legt de chef ze zelf in een pan met zwetende boter, zonder zich er verder nog om te bekommeren, omdat hij ’s avonds 80 couverts verwacht en zijn mise en place nog niet op orde is? Is de voltallige keukenbrigade ziek en hebben ze de voor die ene lunchklant de afwashulp maar tijdelijk ingezet? Een mens krijgt er nooit een eerlijk antwoord op. Wat ze dan weer wel siert: het werd van de rekening gehaald. Overigens was de crème brûlée die als dessert moest dienen, een veel te dikke, machtige pudding-achtige substantie met een overheersende koffiesmaak. Het gebrande laagje was wel mooi krokant, maar tijdens het opdienen al aardig koud geworden.

Maar goed, we zijn weer een ervaring rijker en nee, ik ga geen namen noemen. Ten eerste vind het niet sjiek en ten tweede heb ik zelf ook een hekel aan mensen die hun kritiek spuien tegen andere personen dan degenen voor wie het bedoeld is. Ter plekke heb ik mijn beklag gedaan, dat moet voldoende zijn.

Nou, vrouwtje Eetplezier, dat was weer een verhaal vol zelfbeklag, vind u zelf ook niet? Misschien wel een beetje, moet ik toegeven. Ik ben me er één, om met Herman Finkers te spreken. Het goede nieuws is dan weer dat ik jullie heb als positieve tegenpool. En dat ik nooit, echt nooit, pijn in mijn rug heb.

print
Eetplezier Foodblog Nell Nijssen

Vond je dit leuk om te lezen?

Op Eetplezier & Meer vind je nog veel meer van dit soort artikelen.
Voel je vrij om rond te kijken op mijn blog vol heerlijke recepten en persoonlijke verhalen.

Liefhebber van bijna alles wat eetbaar is. Altijd op zoek naar nieuwe smaken. Verzamelaar van veel te veel servies. Ik word vrolijk van zon en warmte, ongerepte natuur en vooral van mensen met humor.

Ik ben benieuwd wat je denkt!

1 Reactie

  1. Carla

    Mooi verhaal weer hoor Nell en het kan helemaal geen kwaad om af en toe eens te klagen. Heeft een mens soms nodig. Ik hoop dat G. snel weer de oude is en ik denk nu opeens aan die heerlijke beleving van jullie bij Meliefste. Ik ga er pas begin oktober naar toe, maar ik hoop eigenlijk dat we eerder in jouw contreien terecht komen.

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.