Het was afgelopen vrijdag heerlijk afgekoeld en G. en ik besluiten om ons drie dagen te verschansen in de Zeeuwse duinen. Dicht aan de kust biedt ons houten huisje, zoals altijd, rust, ruimte en frisse lucht. Als we arriveren voelen we direct een verfrissend windje waar we de afgelopen dagen zo naar snakten. Zeelucht. Zuurstof. Groen. Alles is hier voorhanden om de benauwenis van de stad in no-time te vergeten. Weinig mensen, geen drukte, een lege agenda. Ontsnapt uit de bubbel van alledag, geven we ons met genoegen over aan de  lafenis van een weliswaar droge, maar altijd heilzame natuur. 

Ik nestel me vrijwel direct op mijn favoriete, schaduwrijke plekje achter de metershoge leylandii. Lekker, dat briesje! De hitte van de afgelopen week verdwijnt langzaam uit mijn lijf. Het boek (Homo Deus van Yuval Noah Harari) hapt lekker weg, de glazen groene thee stromen moeiteloos naar binnen en het gespannen lijf kalmeert gaandeweg. Dan ontstaat er in de toppen van de bomen, die het duin scheiden van ons plekje, een irritant crescendo wijsje. Woeh-oeh-woeh. Bladzijden ritselen als ik ze omsla. De hoes van de parasol klappert als een op hol geslagen vogelverschrikker. Zelfs het dorstige gras begint te waaien. In minder dan een uur is mijn oase van serene stilte omgetoverd tot een onrustig plekje. Windkracht 5 inmiddels. Niet langer echt relaxed te noemen.

Naar binnen dan maar. Daar is G. bezig om de inhoud van de koelkast op het aanrecht uit te stallen. Aubergine, pancetta, pecorino. Uit zijn hulpeloze blik begrijp ik dat hij van deze drie zaken nooit een volwaardige maaltijd weet samen te stellen. Cucina povera, zeg ik hardop. De armeluiskeuken uit Italië! Nooit van gehoord? Pover, maar voedzaam. Goed genoeg om ons een dag mee te voeden. Ik rommel wat in de kastjes en tover een blik tomaten tevoorschijn. Mijn plan begint vorm te krijgen: het wordt een combi van all’amatriciana en Norma, het beste uit twee (Italiaanse) werelden. Knof en uien zijn altijd voorradig, gedroogde kruiden ook.

pasta all’amatriciana Norma

Ingredienten:
1- 2 grote aubergine(s), geschild en in plakken gesneden
2 uien, in stukjes gesneden
2 knoflookteentjes, geplet
100-150 gr pancetta, in kleine stukjes
1 blik tomaten 400 gr (San Marzano bijv)
(chili)peper, zout
oregano
geraspte pecorino

Bereidingswijze:
Bestrooi de plakken aubergine met zout, doe ze in een vergiet en laat ze minstens 20 minuten uitlekken.
Dep ze daarna goed droog en snijd ze in blokjes.

Bak de pancetta uit. Schep ze uit de pan en houd ze apart.
Fruit de uien zachtjes aan tot ze lichtbruin zijn en doe er daarna de knoflook bij. Haal ook dit uit de pan.
Bak nu de aubergineblokjes tot ze zacht zijn. Voeg eventueel nog wat olijfolie toe.
Nu kan alles terug in de pan, tezamen met het blik tomaten, de (chilipeper) en de oregano.
Laat dit rustig een kwartiertje pruttelen.
Voeg hierna pas zout naar smaak toe.

Kook intussen je favoriete pasta beetgaar.
Rasp de pecorino.

Kijk aan: een beetje all’amatriciana, een beetje Norma en een beetje G. De basilicum fantaseren we er gewoon bij. Het smaakte ons prima, zeker met een glas koele rosé ernaast. Jazeker, sober, geen spoor decadentie, maar zeg nou zelf: beter arme luitjes met een bord vol dan je rijk voelen met honger.