Agozzie, wat klonk mam ziekjes toen ze afgelopen donderdag belde. Oh née, ze kon even niet denken aan haar dagelijkse glaasje Westmalle. Tuurlijk wilde ze eerst nog flink zijn en thuisblijven, maar gisterenmiddag was ik blij dat ze ermee instemde haar huisje te verlaten en mee te gaan naar Zeeland. Want hoewel ik in direct contact stond met haar huisarts, die mij kon geruststellen dat het echt aan alle kanten leek op een “gewone buikgriep”, sliep ik al die nachten niet echt lekker.

Niet eten, niet genoeg drinken, lusteloos, heftige buikkrampen, het kan al gauw funest zijn voor iemand van 82. Vrijdag, zaterdag, zondag zijn we heen en weer gereden; wat zo’n drie kwartier per rit inhoudt. Liefst wilde ik haar meteen in een dekentje wikkelen en meenemen, maar mam heeft de regie nog stevig in handen; als zij zegt “Nee” wordt het zo gauw geen “Ja”.

Net toen de eerste sneeuwbuien het land binnentrokken, gaf ze zich over. Uitgeput gaf ze te kennen  toch wel opgehaald te willen worden. Haar angst voor de lange  rit zonder een toilet voorhanden, wist ik drie kwartier te onderdrukken door koetjes- en kalfjesgebabbel met haar te voeren. Gelukkig wist ze het te redden zonder sanitaire stop.

Aangekomen is ze direct onder haar extra gevulde dekbedje geschoven. Slapen wilde ze, lang slapen. Ik beloofde haar dat dat kon nu ze bij me was. Ik lette wel op haar drinkschema. Want dat was mijn eerste zorg: drinken, drinken, drinken. Haar  droge mond, diepliggende ogen en lusteloosheid verraadde al tekenen van uitdroging.

Speciaal voor de zieke werd er in huize Eetplezier ingezoomd op het BRAT-dieet: bananen-rijst-appel-toast, afgewisseld met vele glazen ORS. Nu – ruim 30 uur later – heeft dit zijn vruchten afgeworpen. Langzaamaan beginnen de praatjes terug te keren. De kleine, licht verteerbare hapjes zorgen nog wel voor veel darmbeweging, maar het meeste blijft gelukkig binnen.

Haar dagelijkse glas Westmalle triple echter, nee, dat blieft ze toch nog even niet.