Eigenlijk kan ik er niet zo goed tegen, van die dagen die een voorspelbaarheid in zich dragen, zoiets als de onverbiddelijke tune van het 8 uurjournaal. Vroeg in de morgen weet je eigenlijk al hoe deze dag zal gaan verlopen. Met een ijzige noordoosten wind en volop buien wordt het beslist geen wandelweer, er staat geen geplande visite in de agenda en alle voorwerpen om je heen lijken in de loop der tijd dusdanig met je vergroeid dat je er haast een symbiose mee bent aangegaan. Saaiheid. Verveling dus?
Nee, dat is niet wat ik bedoel te zeggen, daarvoor zijn er teveel interesses die voor het grijpen liggen. Het is meer een soort matheid die me overvalt, een leeg gevoel dat me ervan weerhoudt een ongelezen boek open te slaan, een nieuw gerecht uit te proberen, een onbekend terrein te verkennen. Het lijkt alsof alles al een keer voorbij gekomen is. Elk woord is ten minste al één keer gezegd, elk akkoord al één keer gezongen. Geen enkele verrassende wending, nog nergens een fris, groen blaadje te bekennen. Nou, nou, vrouwtje Eetplezier, maak je het nu allemaal niet veel erger dan het in werkelijkheid is?Ja, misschien wel, dat zou best kunnen, want uit ervaring weet ik dat dit gevoel gelukkig altijd maar kort duurt. Wat zit ik dan te zeuren? Ja, wat zit ik dan te zeuren?
King crabpoten onder de grill
Zo’n dag kan altijd nog tot leven gebracht worden door een smakelijk hapje in de avonduren. In mijn vriezer liggen rauwe King crabpoten die, net als ik misschien, óók schreeuwen om wat aandacht. Ik maak een fijne scrub voor ze van boter, citroensap, knoflook, zeezout, versgemalen peper, fijngehakte dille en peterselie en masseer dit voorzichtig in hun tere ledematen. Daarvoor moeten wel eerst de pootjes doormidden worden gesneden. Au, au, dat doet even pijn! Geen flauwekul, wie mooi wil zien, moet pijn lijden, spreek ik streng. Hierna drapeer ik ze bevallig op een schaal en schuif ze onder een gloeiend-heet zonnebankje. Daar mogen ze circa 8 à 10 minuten verblijven. Et voilà: mooie, malse pootjes, spetterend en badend in een kostelijk mengsel van boter en kruiden. Zoals de naam al doet vermoeden: een Koningsmaal! Genieten in het kwadraat. Ter aanvulling (het zijn immers bescheiden porties) eet ik er linguine bij en gestoofde venkel met een drup Pernod. En o, servetjes niet vergeten, want deze lieftallige onderdaantjes moet je echt met de handjes eten.
Heerlijk Nell!
Is het zeker, Carla. Op de foto ziet het er misschien niet zo appetijtelijk uit, maar geloof me, de pootjes waren verrukkelijk.
Lekker, mooi glas wijn erbij en alles is weer nieuw!
Jij snapt het helemaal, Ellen.
Zit er heerlijk uit. Kom je keertje koken in de Finse grillkota? Check http://www.scandivik.nl (nog niet af hoor) en/of http://www.uwfinsekota.nl.
Groetjes