Fietsen van bordje naar bordje. Fietsknooppunten heten ze. Het is misschien een afwijking, mensen, maar wel een erg leuke. Dat wil zeggen: als alles meezit. Het moet zeker niet te hard waaien, de zon dient zich van haar beste kant te laten zien en het mag niet te koud, maar ook weer niet te warm zijn. Aan dat laatste ontbrak het helaas gisteren een beetje. Waardoor ik er momenteel als een uitgewrongen dweil bij hang en nog minstens vijf dagen wacht alvorens ik een voet buiten de deur durf te zetten.

Het begin

Voortvarend als G. en ik zijn, arriveren we reeds op het middaguur bij het gekozen startpunt. Ergens in de middle of nowhere tussen Zierikzee en Ouwerkerk bij bordje 06. Het is best wel warm, ja. Iets met heetst van de dag of zo. Niet getreurd, we voelen een licht briesje, de hoofden zijn nog koel en het moreel uitstekend. Van start!

Na drie kwartier besluiten we onze lunch te nuttigen. Als volleerde bermtoeristen nemen we plaats onder een verkoeling verspreidende treurwilg en peuzelen van onze broodjes. Met half gesloten ogen kijk ik door mijn wimpers naar het gebied om ons heen. Frisse, groene tinten van alle mogelijke soorten bomen en struiken tegen het blauw van de hemel. Drie zoevende windmolens in de verte. Een slootje met wuivend riet achter ons. Een perfect plekje voor wat reflecterende overpeinzingen.

Mijn gedachten gaan uit naar de twee mensen die deze mooie dag niet meer mogen beleven. Gisteren kwam het overlijdensbericht van de ernstige zieke overbuurvrouw van mam, die tevens mijn vroegere buurvrouw is geweest. Dezelfde leeftijd als mam, dezelfde uitstraling en levenslust. Tot een half jaar geleden de aftakeling begon in te zetten. Zo snel kan het gaan. Ik hoop zo dat mam dit bespaard mag blijven. Als ik naar boven kijk, zie ik niemand om een smeekbede aan te kunnen richten, dus vestig ik mijn aandacht op de geduldig dansende rietstengels die mijn boodschap vast willen overbrengen.

Daarbovenop bereikt mij via Fb het nare bericht dat Daan de Ligt niet meer onder ons is. Daan was niet alleen een zeer begenadigd dichter, maar bovenal een bijzonder aangenaam en optimistisch mens. Moge hij voor eeuwig blijven voortleven in zijn relativerende poëzie.

Het midden

G. reageert op mijn zucht met de mededeling dat we onze tocht gaan voortzetten. Zo geschiedde. We begeven ons langs kronkelige landweggetjes en schilderachtige ringdorpjes. Alsof het leven er decennialang heeft stil gestaan: ontdaan van alle moderne hectiek, vredig en rustgevend. Na ruim anderhalf uur naderen we dan eindelijk onze geplande pleisterplaats en kunnen we onze dorstige kelen laven. Goed toeven daar, ondanks de vreselijk trage bediening en veel te weinig parasols. Het weer is er echter niet naar om me daar nu druk om te maken.

Het slot

Dan volgt het laatste deel van onze tocht. Tevens het meest hete gedeelte. We zetten ons schrap. Langs de dijk aan de Oosterschelde terug naar Zierikzee. Zo’n plasje water aan je linkerzijde oogt lekker koel, maar in de praktijk voel je daar niet veel van. Inmiddels is het ruim 30 graden. Het kleine beetje aflandige wind dat er is in de rug, met een uitbundige zon die vol op onze bolletjes schijnt. Het wordt afzien, dat is zo’n beetje het enige dat me bijgebleven is. Genieten is niet wezenlijk aan de orde meer. Misschien toch een klein inschattingsfoutje gemaakt.

Drie liter zweet en tientallen verzuchtingen later, bereiken we dan toch eindelijk bordje 06, alwaar de auto geduldig staat te wachten. Deze is intussen omgetoverd tot een knap staaltje blikken broeikas. Airco in de auto behoorde tot voor kort niet thuis in mijn belevingswereld. Waarschijnlijk vindt daar op dit moment een kleine verschuiving in plaats. Eenmaal thuis zijn alle factoren voorhanden om bij te komen: een lauwe douche, ijskoude drankjes en een fijn bordje eten. Een snijbonenstamppotje met Italiaanse topping à la Karin Luiten. Niks mis mee op een dag als vandaag. Vooral niet als je het meeste werk vooraf al hebt gedaan. Het recept volgt snel! Stay cool everybody!