*** Dit restaurant is inmiddels gesloten ***

We vieren de verjaardag van mam. Vijfentachtig jaar wordt ze. And still alive and kicking. Oké, ze loopt geen marathon meer, moet soms drie keer kijken voor ze scherp beeld krijgt en ik moet mijn van nature zachte stem extra kracht bij zetten om luid en duidelijk over te komen. Allemaal relatief onbelangrijke zaken. Met name haar mentale gedeelte werkt nog als een tierelier. Niks mis mee. Bovendien is  het glas (bijna) altijd halfvol. Optimisme en discipline gaan hand in hand bij mam.

En hoewel haar wereld niet zo groot meer is, neemt lekker eten daarin nog steeds een voorname plaats in. Ze zweert bij maaltijden met veel verse groente en is ervan overtuigd dat gezondheid voor een groot gedeelte wordt bepaald door de samenstelling van je voeding. Groenten, fruit, weinig vlees, weinig vet en suiker. En nog altijd bereidt ze elke dag haar maaltje.

Vandaag hoeft ze niet te koken. Vandaag bezoeken we voor de tweede keer restaurant De Vierbannen te Ouwerkerk. Om te vieren dat ze vief en pront nog minstens vijftien jaar in onze nabijheid mag verkeren. Bezochten we vorige keer de brasserie van De Vierbannen, dit keer nemen we de lift naar de eerste verdieping, waar het restaurantgedeelte is gevestigd. Een prachtig uitzicht aldaar over het krekengebied aan de noordzijde, terwijl aan de zuidzijde de Oosterschelde als een vlak, blauw laken zichtbaar is. Keurig gedekte tafels. Voor mij had de aankleding net ietsje warmer gemogen, maar we komen tenslotte voor het eten.

De Vierbannen

We krijgen een ronde tafel toegewezen en starten nadat de wijn is ingeschonken met een fijn stukje gravad lax met limoenboter en een flinterdun mondvermaakje bestrooid met rozemarijn en kaas.

Als de chef hiermee zijn visitekaartje wil afgeven, dan is dat goed gelukt. Een delicaat stukje botermalse zalm, gecombineerd met een knapperig crackertje. Hierna volgen een tweetal amuses. In een kommetje frisse, rode biet met groene appel, overdekt met een sorbet van karnemelk. Het matcht perfect. Helaas ben ik vergeten een foto hiervan te nemen. Op een bedje van kiezelstenen worden er zogenaamde zeebonbons bij geserveerd. Witte chocolade met een vulling van diverse zeegroenten, waaronder zoute melde en zeebanaan.   Hoewel het vandaag de dag een trend lijkt om chocolade in een voorgerecht toe te passen, is het aan mij niet echt besteed.

Intussen vergaap ik me aan de spannende collectie wijnen die op de wijnkaart prijken. Hier wordt met aandacht en kennis van zaken ingekocht. De maitre sommelier vertelt ons dat hij er naar streeft uitsluitend biologische wijnen aan te schaffen. Chapeau daarvoor! Laten wij in vredesnaam blijven proberen ons voedsel zo oorspronkelijk mogelijk te houden. Wij bestellen een oude lieveling: The flower and the bee, een Spaanse, witte wijn uit de Treixdura. Licht ziltig en mineralig, met geuren van witte bloesem, abrikozen en ananas.

Voorgerech

Brood verschijnt op tafel, zuurdesembrood van Menno. Lekker. Korte tijd later verschijnen onze voorgerechten. Voor mij en mam de schelpen met vijf bereidingen. Op het bord zien we een mesheft, venusschelp, oester, wulk, amandelschelp en coquille, een feestje om naar te kijken.

Heerlijk zeefruit met verschillende garnituren. Afgezien van de amandelschelp die enigszins taai van structuur is, smaakt het ons prima. Voor G. zijn er de langoustines, rauw en geplet, met tzatziki, groene thee en snijboon. Ook hij zit te genieten.

Hoofdgerecht

Ook bij het hoofdgerecht scheiden onze wegen. Mam en ik kiezen voor de gepocheerde tarbot, voorzien van rolletjes prei, quenelles van courgette met groene curry en koolblaadjes gevuld met garnaaltjes. De vis wordt aan tafel overgoten met een saus op basis van witbier.

Hoewel het gerecht fantastisch oogt, vind ik persoonlijk de smaken op iets te spannende voet met elkaar staan. Veel zuur ook in de saus, waardoor het delicate karakter van de vis wegvalt. Tel daarbij op de intensiteit van de groene curry en een rollercoaster aan smaken in je mond is het gevolg. Het is overduidelijk dat de chef ambities heeft om originele smaakcombinaties te presenteren, maar te ver doorslaan daarin kan gerechten volledig om zeep helpen. Aan de andere kant van de tafel ligt een mooi stukje zeebaars op het bord, voorzien van drie verschillende sauzen. Wat ik me kan herinneren is zeebiet, citroengras en jalapeñopeper.

Hoewel we beiden erg gelukkig worden als er “hoog op smaak” gekookt wordt, vindt ook G. dat zijn visje enigszins gedomineerd wordt door de overige ingrediënten. Maar dat kan geheel persoonlijk zijn natuurlijk.

Dessert

We besluiten met aan deze kant een nagerecht van karamel, citroen, vanille en dragon. De dragon combineert in dit geval perfect met de overige smaken. Geen foto helaas. Aan de andere zijde een plak chocolademousse, superluchtig met smaken van limoen, banaan en eucalyptus. Een heerlijke afsluiter!

Als we willen besluiten met espresso en thee, krijg ik tot mijn grote verrassing een theekaart. Fijne melanges van Betjeman en Barton. Ik kan er lyrisch van worden. Nu is thee toevallig mijn favoriete drank, maar waarom hanteert niet elk restaurant een dergelijke kaart? Wat moet een fervente theeleut met die belachelijke hengelzakjes van vaak inferieure kwaliteit? Een tien met een griffel dus voor De Vierbannen voor hun theebeleid. Er komen nog een aantal heerlijk zoete versnaperingen op tafel. Een stukje peace cheesecake met een bolletje kokosschuim en een “Neeltje Jans”-kopje van chocolade.

We zijn volledig voldaan na dit alles opgesnoept te hebben. Hoewel we gemengde gevoelens hebben bij de diverse smaakcontrasten die ons ten deel vielen die avond, verlaten we desondanks met een tevreden gevoel het restaurant. Onder luid gesnater tillen eendjes nog één keer het laken van de Oosterschelde op, waarna het zilte water zichzelf stilletjes in slaap wiegt.