Tussen alle vrolijke geneugten van het Eetplezier door, voel ik plotseling toch de dringende behoefte om mijn gedachten omtrent het vreselijke virus met jullie te delen. Vanwaar die noodzaak, hoor ik jullie denken. Is het omdat ik de alarmerende berichten in de media lees over de toename van geconstateerde besmettingen? Is het omdat mijn eigen woonplaats “toevallig” geplaagd wordt door een zogenaamde “cluster” van circa 50 jongvolwassenen die positief getest zijn? Of word mijn bezorgdheid opnieuw getriggerd door het aanschouwen van het reislustige, ingeblikte volkje dat bumper aan bumper op de A58 voortschuifelt, richting favoriete kustplaatsen als Zoutelande en Domburg? Alwaar men, volgens de regionale media,  zogeheten corona-coaches in gaat zetten om de grote stroom vakantiegangers enigszins te reguleren.

Want ja, het gros van de mensen is corona-moe is en begint de anderhalve meter duidelijk zichtbaar aan hun laars te lappen. Ik bespeur zelf ook dat velen om mij heen niet erg bereidwillig meer zijn om offers te brengen ten bate van het collectief. Tijdens mijn dagelijkse portie buitenlucht zoeft en raast het overgrote deel me op korte afstand voorbij. Vóór, achter, opzij, ik kom soms ogen tekort, alleen omdat anderen de anderhalve meter niet langer willen respecteren. Men kruipt als vanzelf weer terug in zijn eigen veilige, individualistische bubbel en de meeste mensen doen weer wat ze gewend waren te doen. Ogenschijnlijk zorgeloos. Samen strijden tegen corona? Kom op zeg, het ergste is toch allang achter de rug? We hebben braaf geapplaudiseerd voor het zorgpersoneel, we hebben eindeloos geluisterd naar de angstwekkende doemscenario’s van de heren Kuipers en Gommers, de IC’s laten geruststellende cijfers zien, dus na ruim vier maanden is het wel goed geweest.

Echt, hè? Alsof we, los van elkaar, dit virus wel even de oren zullen wassen. Het maakt me boos, bozer dan ik soms zelf wil. En ik kan jullie verzekeren dat ook ik (door de onoverwinnelijken waarschijnlijk bestempeld als angsthaas) nog dolgraag een tijdje langer op deze aardbol wil doorbrengen. Binnen mijn oude “normaal” heb ik al dik vijfenvijftig jaar strijd moeten leveren tegen een andere ongrijpbare vijand: de cellen van mijn eigen lichaam. Afgezien van een handjevol deskundige medici, een aantal zorgzame vrienden en een liefdevolle man, heb ik dat altijd alleen mogen doen. Alles speelde zich af binnen mijn eigen particuliere domein. Nooit was dat een probleem. Ik heb me al die jaren nooit ongelukkig, gefrustreerd of boos gevoeld. Oké, misschien was het mijn geluk dat je mij mag typeren als iemand die van nature graag het heft in eigen handen heeft en altijd denkt in oplossingen. Dat is geen verdienste, dat is iets wat je meegebakken krijgt in je genen. Bovendien wordt elk mens van een beetje vechten alleen maar krachtiger en weerbaarder. 

Het vreselijke virus is echter van een heel andere orde en vormt een groot maatschappelijk probleem, dat we met z’n allen zullen moeten oplossen. Ja, dat geldt óók voor degenen die denken dat zij niet gevloerd worden door dit vermeende griepje. In mijn gedachten noem ik ze de onoverwinnelijken, de laconieken. Misschien dat zij ‘s morgens kwiek en energiek opstaan met een goed geolied lichaam, dat is bijzonder fijn voor hen. Voor mij gelden andere condities. Voor mij is een opname op de IC niet alleen een afschuwelijke gedachte, het betekent hoogstwaarschijnlijk ook mijn laatste rustplaats. Dus mensen, dénk na. En handel er ook naar. Ook al zie je de noodzaak er niet van in voor jezelf, doe het dan in vredesnaam voor de ander. 

Je kunt niet eeuwig blijven volhouden dat leven op aarde simpel is. Of erger nog: maakbaar. Goed, als jij de mening bent toegedaan dat iets waarop je kan zitten en tevens vier poten heeft, te allen tijde een stoel is, be my guest. Creatieve geesten zien er ook een paard in. Out of the box denken is een kunst en we zouden er goed aan doen onszelf dat aan te leren. Alles kan anders. Als je maar wilt. Morgen is de eerste dag van de rest van je leven. Dat kleine beetje anders denken, kan misschien wel het verschil maken tussen virusvrij zorgeloos doorleven of een bestaan met een boel fysieke ellende.

Ik vind het een beetje ongemakkelijk om hier neer te schrijven, maar de verspreiders van complottheorieën of de “viruswaanzin”-aanhangers zijn vaak bange, luie personen die zich niet wezenlijk in de materie verdiepen. Gemakshalve haken zij aan bij mensen die ze vertrouwen en die hun eigen onzekerheden wegnemen. Deels begrijp ik dat ook wel. Het coronavirus is ongrijpbaar, abstract en komt pardoes op ons neerdalen. Dat is het verschil met problemen die je zelf gemaakt hebt, want die kun je in ieder geval helemaal begrijpen en daarom in principe ook oplossen. ‘Waarheidsvinding’ en ‘lessen voor de toekomst’ heet dat in diplomatieke kringen. Ofwel zelfreflectie voor de eenvoudige burgermens.

Realiseer je dat niet iedereen met een gouden lepel in zijn/haar mond geboren is. Houd die anderhalve meter afstand, ga niet op een kluitje zitten omdat je per se zo nodig een biertje wilt drinken met een vriend of vriendin, schort die exotische vakantie een paar jaar op. Enige urgentie hierin is zeer gewenst. En wees eens eerlijk, zat in dat oude normaal nu niet juist óók een megagroot probleem? Bio-industrie. Co2-uitstoot. Ontbossing. Buitenproportioneel vliegverkeer. Uitdunning van de biodiversiteit. Opwarming en uitputting van de aarde. Overconsumptie. Dat er een tijd zou komen dat er een gezonde correctie zou volgen op deze megalomane levenswijze is nu helaas realiteit geworden.

Samen gaan we corona te lijf, er is namelijk doodeenvoudig geen andere weg. Wij hebben het hoofd te buigen zolang er geen doeltreffend medicijn of vaccin is. Dat gaat ons lukken, zolang we elkaar willen ondersteunen als wij onze medemens zien wankelen. Zolang we elkaar af en toe zacht over onze rug willen strelen als we zien dat een ander het even niet gemakkelijk heeft of erger nog breekt. Zolang we onze handen ineenslaan, onze vingers verstrengelen, kunnen we weerstand bieden aan deze vloedgolf van genadeloze virale krachten. Laat zien wie je bent. Toon emotie. Voel je zwak en kwetsbaar. Ongerust of onzeker. Angstig of weifelend. En vooral: denk na! Kies voor je gezonde verstand. Laat je niet besmetten door de coronamoeheid van een ander.

Zoals gezegd: ik wil en kan deze strijd niet alleen voeren. Ik kan niet zonder jullie, al diegenen die mij willen beschermen en behoeden. Jullie zijn mijn stip aan de horizon, waarop ik wil blijven focussen.

Welkom in mijn anderhalvemeter-afstand wereld.