Nooit eerder werd ik zo op het verkeerde been gezet als met dit boek. Na twintig bladzijden gelezen te hebben, weet ik meestal feilloos te herkennen wat het verdere verloop van een boek me zal brengen. Haha, niet geheel feilloos dus, want “Achter gesloten deuren” wilde ik toch echt na een tiental pagina’s naast me neerleggen. Maar dan ontvouwt zich plotseling de waarheid in al zijn rauwe werkelijkheid. Als lezer voelt het heerlijk om daar in meegezogen te worden! Ik ga daarvan niets onthullen, de radicale omslag in dit boek wil je gewoon zelf meemaken. Hoe begint het?

Voor de buitenwereld ogen ze als het perfecte koppel. Zij (Grace) is altijd tot in de puntjes verzorgd, weet haar gasten de meeste perfecte gerechten voor te schotelen en hij (Jack) is een succesvolle advocaat met een salaris dat hem in staat stelt zich te omringen met een overdaad aan luxe. Grace heeft een zusje (Millie) met het syndroom van Down. Ze verblijft in een instelling, maar zodra ze achttien wordt en het tehuis zal moeten verlaten, wil Grace haar bij zich in huis nemen. Tot haar grote geluk kan Jack zich daar helemaal in vinden, die zegt dol op Millie te zijn.

Het perfecte plaatje dus. Grace lijkt echter toegeeflijk naïef, een gegeven dat me al snel begint te irriteren. Het begint er steeds meer op te lijken alsof ik in een deel van de Bouquetreeks beland ben: een vlekkeloos huwelijk tussen twee volmaakte personen. Nooit vallen er woorden, alles is pais en vree in een land van melk en honing. Dit is geen realiteit. Mijn ergernis neemt toe en ik wil Grace haast toeschreeuwen: zeg wat je voelt, wat je denkt, maar laat het je niet aanleunen!

Desondanks lees ik nog even door. Pas als Grace tegen een vriendin zegt geen eigen emailadres te hebben, maar het adres van Jack doorgeeft, overvalt me een gevoel van twijfel. Is Grace echt zo’n volgzaam en gedwee typetje of wordt ze wellicht onderdrukt? Vanaf die bladzijde begint het droomhuwelijk stukje voor stukje uiteen te spatten. Gretig lees ik verder.

Oh nee, ik zou niets ontsluieren. Laat me alleen dit zeggen: het leven van Grace bevindt zich op de grens tussenb loedstollende horror en weerzinwekkende realiteit. Veel meer dan het zich in eerste instantie vanaf de buitenkant laat aanzien. Door het eenvoudige taalgebruik van de auteur lijkt ook de verhaallijn ogenschijnlijk simpel, maar niets is minder waar, dit boek bevat een complexe psychologische materie. Die van intimiderend narcisme met ontwrichtende gebeurtenissen tot gevolg. Lees en huiver zelf!

N.B. Ik word niet gesponsord om dit artikel te publiceren. Bovendien heb ik geen enkele commerciële connectie met de uitgever en/of auteur van dit boek. Ik schrijf slechts over zaken die mij persoonlijk in beroering brengen.