Het is niet mijn gewoonte, om een boek uitgegeven in 1995 te gaan lezen. Tenslotte verandert de wereld om ons heen momenteel zo’n beetje elke seconde, dus wat kan een boek van pakweg twintig jaar geleden mij aan bruikbare inzichten aanreiken? Een goede neef die samen met zijn vrouw enkele jaren geleden geëmigreerd is naar Australië én een enthousiaste buuf die het boek in haar bezit had, trokken me over de streep. Australië op blote voeten. Marlo Morgan is de schrijfster van dit boek.

Australië op blote voeten

Zij is een Amerikaanse arts en gaat met circa 60 aboriginals op walkabout, een trektocht door de outback van Australië. Tijdens deze trip leert ze te leven als het oervolk zelf. Hun voeding bestaat voornamelijk uit slangenvlees, larven en insekten. Met een simpele lap als kleding en zonder schoeisel loopt ze drie maanden met deze oermensen mee. Hun leven bestaat uit één lange sprituele zoektocht. Elke dag wordt er ruimschoots de tijd genomen voor overpeinzingen. De aboriginals leven met respect voor de natuur, overgave aan en een onvoorwaardelijke acceptatie van elke gebeurtenis.

Het Echte Volk, zoals de aboriginals zichzelf noemen, noemt alle witte mensen mutanten (lees: afwijkingen). Een vrij denigrerende kwalificatie, als je het mij vraagt. Is het arrogantie, zelfoverschatting of wellicht een gevoel van minderwaardigheid? Ik wil best een heel eind meegaan in hun oorspronkelijke afkomst en gedachtegang. Tenslotte hebben de geleerden voor ons onderzocht dat deze oerbewoners al minstens vijftigduizend jaar in Australië hebben geleefd en het is verbazingwekkend dat ze in zo’n lange periode geen water hebben vervuild, geen bossen hebben verwoest, geen enkele levensvorm hebben bedreigd en toch al die tijd ruimschoots konden beschikken over voedsel en onderdak.

Ook vandaag nog leiden ze een lang, productief en gezond leven. Of ze hiermee, afgezien van het globale consuminderen, een maatschappelijke bijdrage leveren aan een mondiale leefomgeving, is voor mij na het lezen van het boek nog steeds een vraagteken. Hun sobere, individualistische levenswijze doet weliswaar geen beroep op onze kwetsbare natuur en valt daardoor ook zeer te prijzen, maar het sociale aspect (wat kan of wil ik betekenen voor mijn medemens, óók die mens die buiten mijn domein leeft) is op geen enkele manier terug te vinden in hun filosofie.

Wat mij ook keer op keer verbaast tijdens het lezen van het boek is de naïeve onderworpenheid van de Amerikaanse arts. Zij laat alles over zich heen komen, tot en met het verbranden van haar bezittingen en zelfs haar paspoort. Een vreemd verschijnsel voor een Westerse, hoog opgeleide mens. Is dit zogenaamde authentieke reisverslag wellicht achteraf, vanwege het gewenste commerciële effectbejag, op verschillende plaatsen geromantiseerd? In ieder geval komt het op mij soms gekunsteld over. Ik wil het verhaal dat Marlo te vertellen heeft graag aannemen, maar ik mis te veel geloofwaardige elementen. Dat mijn ideeën omtrent dit boek niet helemaal uit de lucht komen vallen, mag wel blijken uit dit artikel in de Volkskrant.