Laat ik het maar eerlijk zeggen: ik vind ze niet mooi. Sterker nog: ik vind ze oerlelijk. Kunstig of niet. Vooral wanneer de Zeeuwse velden, zoals vandaag, kaal zijn en de atmosfeer een trieste druilerigheid uitademt, waar zelfs het meest effectieve anti-depressivum niet tegen opgewassen is. Alles lijkt op elkaar. En vloeit in elkaar over. Betonnen huizen die zich futloos tegen de grijze hemel aftekenen. Glimmende straten die zich meanderend een weg naar de duistere horizon banen.
Als ik ze hartje zomer passeer (en ik kom er behoorlijk vaak langs, aangezien ze slechts luttele kilometers van mijn huis en haard verwijderd zijn) dan nog vind ik het wanstaltige landschapsvervuilers, maar omdat ze dan omhuld worden door weldadige zonnestralen, ervaar ik ze als minder kwaadaardig. Op die momenten lijken ze minder vijandig mijn richting uit te prikken.
Kunstig of niet?
Ik heb het over het kunstwerk van de Duitse kunstenaar Michael Beutler. Negen bolvormige, betonnen sculpturen domineren het landschap tussen de noordkant van Goes en de van oorsprong agrarisch bedoelde Wilhelminapolder. Het is het grootste “land-art” kunstwerk in Nederland. Kosten € 550.000,00. Als je het vlug zegt, valt het best mee. Feit blijft dat ik met dit soort kunstuitingen geen kant op kan. Zelfs met de titel weet ik geen raad: Like suns setting three meters above true level. Maar wat wil de kunstenaar me daarmee in vredesnaam duidelijk maken? Dat er niveauverschillen zijn in het Zeeuwse landschap? Zijn er nog lieden die dat niet wisten na 1953? Staan de bollen symbool voor de opkomende zon? En wat heeft dat alles met de genoemde drie meter te maken?
Kunst is en blijft een lastig punt van discussie. Wat de één schitterend vindt, wordt door een ander met een achteloos “kan-mijn-kind-ook” afgedaan. Persoonlijk hecht ik erg veel waarde aan alle vormen van kunst, klassiek of modern, het maakt me niet zoveel uit. Zolang ik maar diep van binnen iets voel trillen. Dat kan schoonheid zijn, vaak ook eenvoud. Ik heb objecten moderne kunst gezien, die dusdanig abstract uitgevoerd waren dat er geen enkele associatie meer bestond met de werkelijkheid, maar die door hun pure eenvoud, kleurenspel of opbouw me toch wisten te raken.
Landschapsvervuilers
Genoemde bollen doen dat niet. Ik vind ze vervuilers van het weidse Zeeuwse landschap. Kunst in het landschap zou niet alleen organisch van vorm dienen te zijn, maar tevens uit organisch materiaal te zijn opgebouwd. Een mooi voorbeeld hiervan is dit:
Kennelijk mist een kunstwerk ook zeggingskracht als er een lang betoog ter verduidelijking bij hoort. Zweverige bla-bla-verhalen zijn zo’n beetje het credo van elke moderne kunstenaar geworden. Volstrekt onnodige ballast, als je het mij vraagt.
Maar goed, Koninklijke Maatschap de Wilhelminapolder wilde samen met het Centrum voor Beeldende Kunsten Zeeland een opvallend en groots kunstproject binnen de gemeentegrenzen trekken. Dat hebben ze voor elkaar. Voor een half miljoen staat het daar nu, te midden van de Zeeuwse akkers. groots te wezen. Opvallend ook, jazeker. En wat mij betreft blijft het bij deze kwalificaties.
Wat vinden jullie eigenlijk van deze betonnen landschapskunst?
Ik ben er ook een paar keer langsgereden. De eerste keer vond ik ze vreemd, daarna vond ik de ronde vormen eigenlijk wel aardig. Geen idee wat de kunstenaar ermee wil of waarom welke instantie dan ook ervoor gekozen heeft. Ze staan er en mij storen ze niet. Ik zou ze zelf niet in mijn tuin hoeven, maar smaken verschillen (gelukkig).
Het verhaal ierachter is dat de kleinste bol op het hoiogste punt staat en de grootste op het laagste punt. Hierdoor blijven ze allemaal op één lijn met NAP. Dat is wat ik er van begrijp. Ingewikkeld … Ik hou er niet van.
Nou Nell, wat jij zegt! Het voegt niets toe en daagt niet uit. Je zou ze kunnen insmeren met yoghurt, dan gaan er mosjes groeien dan wordt t wellicht iets spannends. En stiekem in hakken, maar ja dan worden we opgepakt, dat is ook weer zo’n gedoe. Ik vind dit soort ‘kunst’ een aanslag op het vertrouwen van de gegoede burger! Zo! Dag Nell.
Haha, dat insmeren met yoghurt is een geweldig idee! Van mosjes houd ik wel. Actie! Actie!
Wij gaan begin februari weer lunchen bij Katseveer en daarna wandelen in de polder aldaar. Dus wellicht ga ik ze “live” bewonderen……..of verafschuwen. Laat het je nog weten.
Bij Katseveer staar er in ieder geval een dichtbij op de dijk. Nou ja, een halve is het eigenlijk. Maar dat eten daar lijkt me vele malen belangrijker dan deze bollen.