En dan lig je er opeens. Met gepaste spoed nog wel. In het epicentrum van de plek die  je vijf weken lang angstvallig en met alle mogelijke logica die je ter beschikking staat, hebt proberen te ontwijken. Het mag niet zo zijn. Soms beschikt het hoofdkantoor dat het anders moet en heb je gewoon te volgen. Iets met een stoornis rond het hart, pijn die als een tsunami bezit van me neemt en  razendsnelle beslissingen. Alles wat ik had willen voorkomen, namelijk ver weg van de coronabeestjes blijven, wordt in één klap teniet gedaan. Overgeleverd aan de onverwoestbare superhelden van de gezondheidszorg, voel ik de voor mij zo broodnodige regie als los zand door mijn vingers wegglippen. 

Vier dagen later ben ik weer thuis. Met een interessante verzameling felgekleurde synthetische snoepjes. Ik slik ze braaf. De complete kermistent aan herinneringen, heb ik voor even in de parkeerkelder van mijn hoofd gestald. Wegens te veel en te hevig. Later, als de sleur van alledag zich opnieuw heeft verankerd in mijn hersencellen, zal ik de tijd nemen om naar diezelfde parkeerkelder af te dalen, om er nog eens rustig rond te kijken Voor nu hobbel ik even verder op het wankele lijntje tussen vastbesloten voortgang en kortdurende momenten van ontsteltenis.

Home is where the heart is, zoveel is zeker. Nergens slaap je beter dan in je eigen bed. Zonder piepjes of bliepjes. Zonder iemand die je op het idioot vroege tijdstip van zes uur wakker maakt om je bloeddruk of je lichaamstemperatuur te meten. Maar thuis is toch vooral de plaats waar de spijzen en dranken me weten te bekoren, want guttegut, wat was het slecht gesteld met de voedselvoorziening, daar in het huis voor zwakken en kwetsbaren. Thee is gekookt water, brood is een mix van gemalen droogbloemen en zompig cement, kaas heeft de consistentie van gesmolten kunststof. Om over de warme maaltijd nog maar te zwijgen. Iets met doorgestoomd, opgewarmd en totaal ontdaan van elke smaakmaker. Verwend, zegt u? Zou zomaar kunnen.

Thuis is er gelukkig een man met dezelfde kritische smaakpapillen als ik. Direct na thuiskomst word ik dan ook in de watten gelegd met een kunstig gebakken boerenomeletje en een overheerlijk mootje wilde zalm, vergezeld van gestoofde venkel en prima risotto. Kijk, daar knapt een mens van op! 

Na enkele dagen overpeinzing en rust, besluit ik de draad weer op te pakken en verder te gaan met mijn recent ontdekte manier van relaxen: koekjes bakken. Ter leering ende vermaeck én ook een beetje om het gemis aan fijne smaakjes te compenseren. Ter geruststelling voor een ieder die nu driftig het hoofd zit te schudden: ik heb een roestvrijstalen discipline. Per dag mag ik één koekje van mezelf. Om het hart te verwarmen, zal ik maar zeggen.

Jan Hagel een hartverwarmend koekje

Ingrediënten: (voor circa 30 koekjes)
140 gr boter, op kamertemperatuur
100 gr witte basterdsuiker
¼ tl zout
1 eidooier, op kamertemperatuur
200 gr Zeeuwse bloem
1 tl bakpoeder
1 tl kaneelpoeder

½ ei, losgeklopt
50 gr amandelschaafsel
50 gr fijne parelsuiker

Bereidingswijze:
Doe de boter, basterdsuiker en het zout in een kom en meng door elkaar. Meng het ei erdoor en voeg vervolgens de bloem, het bakpoeder en kaneelpoeder toe.

Kneed alles tot een deeg, verpak het in plasticfolie en laat het minimaal 1 uur rusten in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 175 °C (160˚ hetelucht) en bekleed een bakplaat met bakpapier.

Kneed het deeg kort door en rol het vervolgens op een licht bebloemd werkblad uit tot een lap ter grootte van de bakplaat met een dikte van 3 millimeter.

Leg het deeg op de bakplaat en bestrijk het met ei. Bestrooi dit vervolgens met het amandelschaafsel en de fijne parelsuiker. Druk de topping met een deegroller heel licht aan.

Bak de koek in 20-25 minuten gaar. Snijd de koek na het bakken direct in rechthoekjes van 4 bij 7 centimeter. Laat de koekjes afkoelen op een rooster.

Bron: De Koekjesbijbel – Rutger van den Broek