Voorheen associeerde ik pretzels altijd met de smaakloze zoutjes in de rode doosjes uit mijn kinderjaren. Het suggereerde een soort van feestelijkheid die nooit werd waargemaakt, ondanks de grove zoutkorreltjes op de bovenkant van de mini-krakelingetjes, die grotendeels voor de smaak zorgden. Later werd deze associatie vervangen door beelden van knapperig-warme broodjes met een enigszins chewy binnenkant, inclusief de allesbepalende zoutkorrels op de bovenkant.

De oorsprong hiervan is gelegen in het snoepreisje dat mijn eigen G ooit maakte naar New York. Wekenlang heeft hij me na deze enerverende trip de ogen uitgestoken met de meest bizarre ervaringen uit de stad die nooit slaapt. Als thuisblijver mocht ik genoegen nemen met zijn enthousiaste verhalen over de reusachtige afmetingen van zijn kamer-voor-één in het luxueuze Hilton, de imposante wolkenkrabbers die overal om hem heen opdoemden, het hoge bling-bling-gehalte van winkels op 5th Avenue, het panoramische uitzicht over NY vanaf het Empire State Building en het plezier met zijn vakbroeders op de bescheiden, maar o zo gezellige ijsbaan nabij Rockefeller Centre. Hier stonden dan tevens de kraampjes met versgebakken zoute pretzels ofwel de Amerikaanse broodjes welteverstaan. 

De gehele Amerikaanse culinaire poppenkast heeft G. aldaar naar binnen mogen werken. Sticky donuts en pancakes tijdens het ontbijt. Pizza’s van het formaat karrenwiel. Driedubbel dik gestapelde hamburgers, gepropt tussen een halve groentelade. Megabekers salted-caramel ijs. Key Lime pie in punten waar we hier een half weeshuis mee voeden. BLT-sandwiches als flatgebouwen. En hoewel ik absoluut geen voorstander ben van druipend junkfood, lieten mijn speekselklieren zich bepaald niet onbetuigd tijdens zijn levendige verhalen. 

En toen kwam daar de tijd dat ik in de gelegenheid was om zelf zoute pretzels te bakken. Niet de harde, kleine zoutjes, maar de bekende zachte broodjes, zoals ze in Amerika worden verkocht. Het is een gewoon brooddeegje, het bijzondere eraan is dat ze vooraf gekookt worden in een mengsel van suiker met bakpoeder. Daardoor ontstaat de kenmerkende “maillard-reactie”: de bruin-gele kleur die, onder invloed van suikers en aminozuren, ontstaat als levensmiddelen gebakken worden. Tis een ingewikkeld bio-chemisch verhaal en ik raad je aan het simpelweg bij proeven te houden. Dan weet je voldoende. Overigens heb ik het recept in vieren gedeeld, 3-4 broodjes leken me meer dan voldoende. Het is hier tenslotte geen (big-bigger-biggest) Amerika en dat wil ik graag zo houden.

Ingrediënten: (voor 12 stuks)