Hoewel het lijkt dat iedereen altijd en overal zit te dromen van een zomer in Zeeland, ben ik er altijd een beetje huiverig voor. Altijd weer een beetje blij als het einde nabij is. Over een kleine 24 uur is Zeeland weer gewoon Zeeland. De provincie die ontstaan is uit zee dat land werd. Land van vette klei en zuurstofrijke, frisse lucht. Lappendeken van polders en kwelders. Met Nehalennia als beschermvrouwe aan het roer. Waar nog rust heerst. En bovenal veel ruimte is.

In de periode juni – augustus ontbreekt het nogal aan dat laatste. Busladingen vol toeristen bezetten dan mijn stukje strand, crossen levensgevaarlijk ( waar zijn anders die helmen voor?) over mijn fietspad en dringen zich vooraan in de rij bij de lokale bakker. Het is niet leuk.

Versta me niet verkeerd: iedereen heeft recht op zijn eigen vorm van recreatie en vanzelfsprekend mag zich dat óók in mijn provincie afspelen. Graag zelfs, zo blijft de bodem van de Zeeuwse economie in tact. Gasten dien je in de watten te leggen, dat hoort bij goed gastheerschap, maar alleen als diezelfde gast zich ook daadwerkelijk gedraagt als bezoeker: met inachtneming van alle standaard fatsoensregels die gelden op andermans grondgebied. En daar wringt zich de schoen een beetje.

Zomer in Zeeland

Want hoewel het gros van de toeristen goed gemutst, correct en vriendelijk is en zichtbaar geniet van al het moois dat Zeeland te bieden heeft, blijkt er iedere zomer weer een kleine groep vakantiegangers die met een zekere hardnekkigheid onaangepast gedrag vertoont. Het voordringen bij de kassa is zo’n houding die ik uitermate irritant vind, evenals het niet netjes terugzetten van het mandje in de stapel. Een hele dag niets te doen hebben en toch haast hebben. Hoe krijg je het voor elkaar.

Ook leuk: in een verregaande staat van dronkenschap luidkeels gaan debatteren over volstrekt onbenullige zaken, precies onder mijn slaapkamerraam om half vijf in de morgen, om daarna lege blikjes in mijn bloembak achter te laten en nog wat maaginhoud op de straathoek. Als dank voor het verpozen.

Of op kilometers afstand achter je opdringerig geklingel horen, ten teken dat er iemand aankomt met een snelheid die het viervoudige bedraagt van jouw eigen slakkengangetje. Opgepast! Maak baan voor de elektrische fiets met vakantiegangers aan het stuur! Te herkennen aan identieke, sportieve outfit of, in het ergste geval zonnekleppen. Petjes met een klep. Het zou verboden moeten worden. Te oordelen naar de snelheid is het de gemiddelde toerist allang niet meer te doen om van het natuurschoon te genieten, maar moeten er knooppunten gescoord worden. Hoe meer, hoe beter. Zodat er ’s avonds weer een route afgekruist kan worden en ze Jan en Mien bij thuiskomst deelgenoot kunnen maken van hun barre tochten. Competitiedrang eindigt nooit. Zelfs niet in een tijd waarop je mag doen waar je zin in hebt.

Vlissingen is vol

Op een prachtige dag als vandaag, zou ik heel graag naar Vlissingen willen. Lekker slenteren over de boulevard, uitkijken over de zee met de schepen die de haven binnenvaren, maar inmiddels weet ik dat, wanneer deze gedachte bij me boven komt drijven, meerdere mensen hetzelfde idee hebben. Dus ga ik niet. Wetend dat mijn favoriete plekje aan het strand toch allang in beslag genomen is en dat ik zeer waarschijnlijk ook niet de enige ben die naar huis wil, als de zon eenmaal ten onder is gegaan. Kijk, als import-Zeeuw weet ik inmiddels wat te doen op zomerse topdagen als vandaag. Lekker tuus bluuv’n. En geduldig wachten op morgen. Want morgen … dan zijn de stranden weer helemaal leeg en is de prachtige Zeeuwse kustlijn weer helemaal voor mij. Voor mij alleen.