Geen idee hoe het bij jullie in huis gesteld is, maar in huize Eetplezier woedt al een aantal jaren een felle strijd: Windows versus Apple. Of zoals ik het zelf placht te noemen: zure appels en antieke ramen. Meneer is een fervente appeleter. Ik ben meer van de netjes opgepoetste raampjes. Niets mis mee, vind ik zelf. Met die tweespalt binnen onze relatie valt goed te leven, mits wij ons beiden niet teveel opwinden over nieuwe ontwikkelingen. En ja, daar wringt zich nu even de bekende schoen: mijn raampjes dienen te worden omgezet naar, hoe zal ik het omschrijven, dubbel-geïsoleerde, van zonnefolie en ingebouwde ventilatoren voorziene hedendaagje ruitjes. Versie tien.
Al een aantal weken kijkt meneer enigszins meewarig naar me als ik mijn trouwe dienst doende HaPeetje openklap. Inmiddels is hij er zich van bewust dat hij beter niet meer kan vragen of ik de timmerlieden inmiddels uitgenodigd heb aan de slag te gaan. Hoewel ik mezelf best tolerant durf te noemen, word ik erg gevaarlijk als iemand mij in het nauw dreigt te drijven. Natuurlijk ben ik een dapper vrouwtje dat haar mannetje weet te staan in de digitale wirwar van vandaag. Wat zullen we nou krijgen? Back-uppen en op Start drukken. Hoppakee, zo gepiept.
Wat me dan ook precies tegenhoudt, is me na gedegen zelfonderzoek ook niet helemaal duidelijk. Is het angst? Is het zelfbehoud? Of is het simpelweg toch starre onwilligheid als ik, wanneer doldrieste systemen zich nergens meer iets van aantrekken en ik met de handen in het haar, misschien alsnog liefjes om enige vorm van support dien te vragen? Ik vermoed het laatste. Geboren binnen het sterrenbeeld Steenbok, vormen karaktertrekken als koppigheid, eigengereidheid en onafhankelijkheid mijn grootste zwakte.
Windows versus Apple een duivels dilemma
Ondertussen blijft de heer Nadella mij maar bestoken met zijn vraag de raampjes op te poetsen. En telkens klik ik op het kruisje. Weg jij. Het mag immers een jaar lang, sus ik mezelf. Geen nood. Tijd in overvloed. Eerst moet de was gestreken, de boodschappen gedaan, het eten klaargemaakt. Moet er gedronken worden, de slingers worden opgehangen en gefeest gevierd worden. Je weet het immers maar nooit in dit digitale tijdperk: tijdens het installeren en gebruiksklaar maken van die kersverse raampjes, kan er zomaar plotseling iets mis gaan.
Rinkeldekinkel. Een barst in het glas. Help. De maten kloppen niet. Guttegut. De leverancier loopt er halverwege vandoor. Nou ja, ik voorzie een scala aan problemen. Dus stel ik de gehele operatie nog maar even uit. Gelukkig kan ik hiermee wederom invulling aan de eigenschappen van Steenbokken. Ze accepteren veranderingen in hun leven, maar introduceren deze langzaam zodat ze hieraan kunnen wennen.
Véél te langzaam stelt de man in huis onomwonden vast. Ik moet gewoon door de zure appel heen bijten. Korte pijn enzovoorts. Ik luister niet echt. Hoewel? Hoor ik daar iets wat lijkt op het woord “appel”? Heus? Vernietigend kijk ik hem aan, richt mijn horens naar voren en zet me schrap om hem buiten kieperen. Desnoods dwars door de antieke ruitjes heen.
Oei Nel, heel herkenbaar, behalve dan dat ik geen appelman in huis heb. Paul is meer een mandarijn. Bemoeit zich absoluut niet met de digitale ramen, tikt vrolijk zijn stukjes en laat mij de puinhopen oplossen als er iets mis gaat. Ik ben een weegschaal, dus twijfelde ik al een paar weken…. Het moest er toch maar eens van komen….. Dus vorige zaterdag, lange vrije dag voor de boeg, starte ik de grote schoonmaak van mijn ramen. Dat duurde en duurde, mandarijn riep nog ” waar begin je aan, dat gaat vast niet goed….” Maar toen was het al gebeurd. Resultaat, flut, ik voelde me niet meer thuis in mijn eigen huis, een troebele blik naar buiten. Ik ging even weg, kocht een peperduur paar nieuwe schoenen en zette thuis vervolgens metveel moeite het oude gedoetje weer terug! Pfft, wat een avontuur. Ik heb even door de gepoetste schijven gekeken, het beviel mij niet. Ze glinsterden teveel. Ik wacht nu op een goede begeleider die mij leert de zonnige zijde van deze bling-bling kan laten zien en mijn madarijn bij de hand neemt om de nieuwe wereld te verkennen.
Owowow, Ellen, ben ik ff blij dat ik nog steeds aan het vooruit schuiven ben. Ik weet nu al dat het mij ook zeker niet gaat bevallen, die strak opgepoetste raampjes. Maar ik weet aan de andere kant ook weer zeker dat ik geen fanatieke appeleter zal worden, dus dat wordt een flink probleem voor ons. Als je de juiste begeleider hebt gevonden, mail je dan even, zodat ik hem ook in kan huren?
Ik was de eerste appeleter hier in huis. Werd wat meewarig aangekeken. Dat heeft een tijd geduurd (lees: aantal jaren). Als appeleter had ik nooit problemen, aan en gaan met die banaan uhh appel. De ramenman daarentegen ploeterde maar voort met blauwe en zwarte schermen en berichten als ‘het systeem is gestopt’, ontbrekende dll’s, het register is beschadigd. en servicepack 2 kan niet worden geïnstalleerd. Ik kon nog net voorkomen dat hij het ding echt het raam uit flikkerde. Inmiddels is de ramenman ook een appeleter geworden en is de rust in huis terug :-).
Verrassende wending, Levine. Ik kan me zo 1,2,3 nog niet voorstellen dat het hier in huis ook zo zal gaan, hoewel die rust me wel enorm aantrekt. Tegen beter weten in, ploeter ik nog even voort.
Laten we wel wezen, die (zure) appels… daar is toch niemand echt kapot van? Ze moeten worden opgeleukt met suiker en kaneel om een verkrampt vertrokken gezicht te vermijden, met een vertroebelde blik tot gevolg.
Nee, neem dan die ramen, die bieden tenminste perspectief! Zelfs die opgepoetste nieuwe ramen overigens, al siert het koesteren van antieke ruitjes je hoor.
Zo is dat! De appels van vandaag zijn nergens zonder dat ze opgepimpt worden. En dan die arrogante nasmaak ervan …. brrrr. Ik blijf voorlopig nog even vanachter mijn antieke raampjes koekeloeren. En als er echt niet meer door te kijken valt, roep ik jouw hulp in. Want als ik het goed lees, is bij jou de timmerman al langs geweest?
De timmerman heeft mij zichzelf opgedrongen. Het raamwerk vroeg in mijn geval om een broodnodige nieuwe behuizing, en het nieuwe raamwerk kreeg ik erbij cadeau.. Maar ik moet zeggen, er valt uiteindelijk wel mee te leven 😉 Dus mocht de timmerman zich uiteindelijk ook bij jou opdringen, mag je me gerust opzoeken in een Oostelijk oord, dan mopperen we er gewoon samen op 😉
Hahahaha, poe poe. Er is een kamp raampjes en een kamp appeltjes ontstaan, gewoon hier bij Nell 🙂
Maar waarom? Ik hield eerst ook van het uitzicht maar nu houd ik van appels, heerlijke taart van zure appels hoor! En ja, het is even gedoe zo’n overstap, of het nou naar de nieuwe ruiten is of naar een appel. Ach het maakt niks uit, soms zijn de raampjes vuil en de appel wat meelderig wat je ook lief is, je moet ermee overweg. Verandering van spijs doet eten!
Over appels gesproken, ik heb er zoveel over maar het zijn van die zoete kinderappeltjes… wat kan ik daarmee maken? Suggesties?
Lieve groeten,
Patricia