Al sinds haar vroege kinderjaren weet de hoofdpersoon Kim niet beter dan dat haar vader, een gevierd professor, onophoudelijk op zoek is naar spiritualiteit en verlichting. Hij dweept met geestdriftige goeroe’s en bezoekt met enige regelmaat Indiase ashrams om zijn eigen identiteit te zoeken. Of zijn latente homoseksualiteit en de daardoor veroorzaakte echtscheiding hieraan ten grondslag liggen, is zowel voor Kim als voor de lezer niet helemaal duidelijk.

Dat maakt “We zijn verdwaald” voor mij extra interessant: het zet je vanaf de eerste pagina’s direct aan het denken, want zijn we niet allemaal een klein beetje “verdwaald”? Waar sta ik zelf eigenlijk precies binnen mijn netwerk van intermenselijke relaties? En vooral: hoe is het gesteld met mijn eigen ouder-kindrelatie? Binnen de ietwat broeierige, mystieke sfeer van spirituele zaken zoals yoga en meditatie, beland ik bijna automatisch ook in een soort persoonlijk doolhof.

Manon Duintjer heeft ervoor gekozen om het verhaal niet chronologisch te vertellen en dat verhoogt de spanning. Periodes uit haar kinderjaren worden afgewisseld met het heden, waarin zij samen met haar vader Edward en zijn jonge vriend Bilal door India reist. Kim wil, nu ze beiden ouder zijn, haar vader leren begrijpen. Wat dreef hem ertoe van haar moeder te scheiden, waarom liet hij zijn kind in de steek om een eigen leven te gaan leiden? Waarom liet hij haar alleen achter met een verbitterde en gebroken moeder en zocht hij geen toenadering?

India

De tocht door India voert hen gedrieën uiteindelijk naar Ravi, de enigszins arbeidsschuwe goeroe, die ondanks zijn onregelmatige en korte optredens in het openbaar, honderdduizenden idolate bewonderaars kent. Kim’s weerzin en cynisme groeien, naarmate ze langer tussen deze wereld van bedrieglijke schijnvertoningen verblijft. 

De meest indringende passage in “We zijn verdwaald” is de ontmoeting tussen Kim en een vrouwelijke yogalerares. Deze laatste persoon zet haar spirituele capaciteiten om naar concrete, menselijke hulpvaardigheden en blijkt in staat om alle frustratie, boosheid, twijfel en jaloezie die, diep van binnen in Kim een eigen leven zijn gaan leiden, naar boven te halen.

Terwijl onder invloed van de meditatie, een diepe ontspanning zich van Kim meester maakt, beseft ze pijnlijk hoe lang ze zich al alleen heeft gevoeld. Als de lerares met heldere stem Lokah Samastah Sukhino Bhavantu begint te zingen, laat Kim zich eindelijk gaan. Vrijelijk begint ze te huilen, zonder besef van tijd of ruimte, tot haar hoofd helemaal leeg voelt. Een mix van emoties verlaat haar lichaam, zo lijkt het.

Ook al haakt Kim op een gegeven moment af en verlaat zij haar vader en Bimal om terug naar huis te vliegen, blijkt deze laatste meditatieve ervaring zinvol en louterend te zijn geweest voor haar. Het is goed zo. Kim kan verder met haar leven. Zoals wij allen, als wij ons eenmaal gekend en gehoord voelen.