Hoe zat het ook al weer met die economische barometer in Nederland? Slecht, toch? Dalend tot onder riskante grenzen, omdat de consument weinig tot geen centen wil uitgeven aan allerlei luxe-producten? Met een horeca die steen en been klaagt omdat de klant liever een blikje fris en een klef broodje meeneemt als proviand om zich tijdens hun fiets- of wandeltocht te kunnen voeden en laven. Bovendien kent Nederland veel te weinig dagen met terrasjesweer, menen zij.

Dat in ogenschouw nemend, kunnen jullie mij misschien helpen het onderstaande te verklaren. Ik begrijp er niets meer van. Luistert en huivert ….

Op deze zonovergoten vrijdag voor het drukke Pinksterweekend besluiten Man en ik een fietstochtje door het Zeeuwse landschap te maken. Onderweg maken we graag gebruik van eet- en drinkgelegenheden met een zonovergoten terras waar we ons kunnen laven en/of voeden. Onze eerste pleisterplaats hadden we gepland bij Arc en Blue. Dit hotel met bijbehorend terras oogde eerder aangenaam mediterraan, een perfecte locatie voor een dorstlessende tussenstop. Onder de grote parasols is het plezierig zitten. Man en ik zijn wel de enige gasten, maar dat wijten we aan eerdergenoemde feiten.

Opgewekt keuvelen we een tijdje. Over de bosrijke omgeving. En over de prettige stoelen. Maar ook: hoe de terugtocht te plannen. Want als een mens zich voor even kan onttrekken aan zijn dagelijkse bezigheden, wordt zelfs iets onnozels als een  kilometerpaaltje kinderlijk-prettige gespreksstof. Ondertussen nog steeds geen bediening. Wij zijn optimistisch en neuzelen nog wat door, niet van plan ons middagje te laten vergallen. Wachten. Niets. Wachten met kijken naar de uitnodigend openstaande terrasdeuren. Geen mens te zien. Speuren naar een bel. Wachten nog even.

Even maar, want uit Man’s oren beginnen er zich gaandeweg kleine wolkjes stoom te ontwikkelen. Hij loopt resoluut door de openstaande terrasdeuren …… door het restaurantgedeelte ….. door naar de bar …… niemand, nobody, nadie, non unum. Bijzonder eigenaardig, een hotel-restaurant dat zich één dag voor een overvol weekend, niet druk maakt om eventueel nieuwe of te vroeg gearriveerde gasten.

Terrasjesweer

Enfin, het is niet onze boterham die belegd moet worden, dus vervolgen Man en ik onze weg. Even verderop lag er toch nog een leuk terrasje? We vinden het in minder dan een kilometer. Wederom lege stoeltjes. Desondanks nemen we hier plaats, want onze kelen hebben ondertussen het karakter van grof schuurpapier gekregen en bovendien geven wij niet graag toe aan toevalligheden.

Opgewekt keuvelen we een tijdje. Over de bosrijke ……. o nee, dat was bij een vorige gelegenheid. Wat we dan doen? Wachten. En nog langer wachten. En de niet aanwezige menukaart bestuderen. Is dit anno 2012 de trend in de horeca? Moet de klant een koelboxje openklappen en daaruit zijn gevoeg tevoorschijn halen? Om daarna, als er na lange tijd misschien toch nog eens iemand van de bediening verschijnt, te zeggen: dank u, ik hoef niet, ik ben al voorzien?
Man wandelt opnieuw door de terrasdeuren naar binnen. Een schrijf- en telefoonmeneer achter een desk kijkt verbaasd op. “Ik wil graag iets bestellen op het terras”. “O”, is het antwoord. “Ik zal iemand roepen”.

Even later verschijnt er een zwartgeklede jongeman met puntschoenen. Zonder enig woord van begroeting, kijkt hij mij afwachtend aan. Beleefd onderdruk ik de tomeloze en spontaan opkomende behoefte om champagne met kaviaar te bestellen, fijntjes vergezeld van de opmerking: “Man en ik hebben iets te vieren”.

De jongeman herhaalt verveeld: “koppie thee en een espresso”. Juist. Dat is wat we willen. En warempel, na een aantal minuten verschijnt het mannetje met dienblad en theedoos. Zijn aangeboren wantrouwen ten opzichte van theedrinkers is overduidelijk: hij klapt de theedoos open en opnieuw wordt diezelfde afwachtende houding aan de dag gelegd. Ik moet een keuze maken onder het toeziend oog van een schoolverlater met puntschoenen. En wel nu meteen. Ik houd er niet van. *Zucht*.

Pickwick thee hier. Not my cup of tea. En Peeze espresso, die de Man wel kan bekoren. Het glaasje water mag hij erbij verzinnen. De vriendelijkheid trouwens ook.
Ik klamp me vast aan het prettige terras, omzoomd met cirkelvormige heggetjes. En aan de luxe van een lange dag vrijaf. Met zon. Veel zon. Want die is gelukkig vandaag wél in een hemelsblauw humeur.