“Wat doe je toch allemaal achter dat ding?”, vraagt mam. Ze stelt deze vraag met een zekere onverschilligheid in haar stem, desondanks zie ik de onverholen nieuwsgierigheid die ze op mijn schermpje werpt. Met “het ding” doelt ze op mijn Ipad Pro met toetsenbord, die dag na dag stand-by op de eetkamertafel staat.

Mam heeft er net een uurtje Pyramid Solitaire op zitten. “Moeilijk leffel”, zegt ze veelbetekenend. In de jaren 1942-1945 had de mensheid wel wat anders omhanden dan te studeren. Mam is een autodidact en zet de moderne termen om naar haar eigen, fonetische taal. In de vroege middaguren hebben we een vermoeiend rondje stad gedaan. Zesentachtig-jarige beentjes gaan nu eenmaal niet zo snel meer. Mam wil een nieuwe winterjas. En blusher, want ze heeft een bon van de mooimaakwinkel die nodig ingewisseld moet worden. O, sloggies niet te vergeten, die zijn nu 3 voor de prijs van 2. Ook nog even langs de Xenos voor pannenlappen. Eigenlijk moet ze ook nog broekenhangers, maar dan is de energie plotseling toch opeens verdwenen.

Snel naar huis dan maar. Waar G. met een rood hoofd verwikkeld lijkt te zijn in een gevecht. Iets met appels in een pannetje. En dan omgekeerd. Oef, beetje uit de buurt blijven maar, nu de strijd zijn einde nadert.

In afwachting van de thee met het beloofde lekkers erbij, begint mam als een soort menselijke memorecorder lijstjes af te ratelen. Of ik nog even wil checken wat haar zorgtoeslag voor 2017 gaat bedragen. Want ja, vroeger kreeg ze dat netjes in haar brievenbus, maar tegenwoordig gaat dat allemaal via die dingen. En of ik dan meteen even wat geld kan overboeken naar haar spaarrekening. Die blusher die niet te krijgen was in de stad, is die nu eigenlijk wel in zo’n websjop te krijgen? O ja, dat abonnement van de Plus mag wel opgezegd worden, hoor. En had ik al gekeken of die fijne, zwarte bamboeshirts nog te krijgen waren?

Ik neem plaats achter dat ding en worstel me door onwillige digiD-codes, lastige inlogprocedures en zoek geraakte wachtwoorden. Tussen alle bedrijven door hoor ik mam prevelen tegen haar appelige speeltje: ga toch weg met je smart, terwijl ze fanatiek met haar pennetje over het scherm schuift. De tussentijdse informatie die ik haar verschaf, neemt ze goedkeurend tot zich. Prima. Mooi. Goed zo. Wanneer wordt het bezorgd?

Als ik dan eindelijk na een uurtje zoeken, puzzelen en bestellen ten behoeve van mam, mijn eigen digitale krantje aan het lezen ben, valt de zin “wat doe je toch allemaal achter dat ding” niet echt fijngevoelig op je dak.  Gelukkig worden we net op tijd gered door de theebel. G. presenteert een stukje zelfgebakken tarte tatin naast ons kopje gezonde, groene thee. Dit is zijn vierde poging tot het bakken ervan. Steeds een ander recept en een andere werkwijze. Eerdere pogingen kregen respectievelijk de kwalificatie te zoet, te klef, te zompig.

“De appels zijn heerlijk”, oordeelt mam vrolijk. “Het is een leerproces”, repliceert G. Ikzelf proef dat het leerproces nog niet is voltooid. Ja, de appels zijn inderdaad erg lekker. Dat is niet zo verwonderlijk met 25 gr roomboter en 50 gr suiker doordrenkt, alleen het deegje wil niet echt knisperen in de mondholte. Dat moet beter kunnen. Als passief stuurvrouw aan de wal heb ik niets in te brengen natuurlijk. Maar stiekem dwalen mijn gedachten richting Cees Holtkamp en na de theeceremonie ga ik dan ook naarstig op zoek naar zijn versie van tarte tatin.

Op Foodtube vind ik een informatief filmpje van deze ongeëvenaarde banketbakker. Ademloos kijk ik naar zijn bedaarde werkwijze die hij stap voor stap begeleid met zijn rustige stem. Ieuwwww, niks bladerdeeg! Paté sucre maakt Cees voor zijn tarte tatin. Da’s duidelijk andere koek! Ik zet het filmpje bij mijn favorieten. Even wachten op het psychologisch juiste moment en dan terloops aan G. laten zien. Ik vermoed dat met deze deskundige uitleg poging vijf van mijn thuisbakkertje wel eens het perfecte resultaat kan brengen. Tsja, wat doet een mens allemaal achter zo’n “ding”.

Bij mijn Creuset tarte tatinpan zat het volgende recept. Veel te zoet volgens mij. Al na de 1e poging afgekeurd.

Tarte Tatin volgens Creuset

125 gr witte suiker
25 gr boter
7 grote appels, Jonagold
3 eetl citroensap
300 gr bladerdeeg

De suiker en de boter in de tarte tatinvorm doen.
Op een heel laag vuurtje laten opwarmen tot men een goudbruine karamel krijgt. Het vuur uitzetten.

De appels schillen, ontpitten en in kwarten snijden.
Deze in de schotel op de karamel leggen, met het bolle deel van de appels naar beneden.
Overgieten met citroensap.

Het deeg uitrollen en in een cirkel van dezelfde maat als de taartvorm uitsnijden.
Het deeg over de appels leggen en zachtjes aandrukken.
Daarna de randen tussen de appels en de vorm drukken, zodat het deeg een “schotel” vormt als het eenmaal gebakken is.

Maak vier kleine verluchtingsgaatjes in het deeg.

Plaats de schaal in een voorverwarmde oven van 200˚ (hetelucht 180˚) en bak de taart gedurende 15-20 minuten bovenin de oven tot het goed gerezen en bruin gebakken is.

Gedurende 5 minuten laten rusten en vervolgens de boorden losmaken met behulp van een mes.
Op een platte taartschotel omdraaien.

Lauw geserveerd is tarte tatin het lekkerst!