Wat er aan vooraf ging. De eerste dag van mijn fysiek-sociale onthouding breng ik al regelend door. Mijn twee grootste zorgen zijn de zorg om mam en onze wekelijkse boodschappen. Als ik die twee  veilig zou weten te stellen, zou ik me met een gerust kunnen overgeven aan het invullen van mijn persoonlijke dagindeling.

G. en ik halen op de meest onregelmatige dagen levensmiddelen. Omdat we nu eenmaal in de luxe-positie zitten dat we niet meer te maken hebben met vaste werktijden. Dat schept ruimte, rust en tijd. Dus combineren we een dagelijkse wandeling met een bezoekje aan de Appie of een lokale ondernemer. Want voorraad is belangrijk in huize Eetplezier, het geeft mij een gevoel van veilige onbezorgdheid. On-line boodschappen bestellen is tot vandaag een high-tech instrument van “boven de grote rivieren”. Onverstoorbare, nijvere Zeeuwen doen niet mee aan dit soort stadse flauwekul. Nu ben ik slechts import, dus mijn gedachten gaan toch wel razendsnel richting deze manier van proviand aanleggen.

Mam schrikt als ik in ons dagelijkse telefoongesprek het voorstel voor een on-line boodschappenbriefje aan haar voorleg. “Tjee, het lijkt wel oorlog”, zegt ze. Ik kan niet anders dan dat beamen. “Ja, mam, het is gevaarlijk op jouw leeftijd in de supermarkt. Je hebt een mooie leeftijd weten te bereiken en dat willen we nog even zo houden, toch?” Het is even stil aan de andere kant. Na wat heen en weer gepraat is mam overstag. Helemaal overtuigd is ze niet, want wie kijkt er dan of de broccoli wel goed vers? En wie let er op de THT-datum van haar biologische eitjes? Ik kan haar ook geen garanties geven, maar verzeker haar dat ik mijn best zal doen alles zo goed mogelijk te regelen.

Dan blijkt dat ik me flink heb verkeken. Appie heeft alle bezorgdata twee  weken na vandaag al op VOL gezet. Uitwijken naar de olifant dan maar. Haastig klik ik alle producten aan die mam nodig heeft. Daar vind ik met veel moeite nog een plekje om alles te bezorgen. Wel voor de hoofdprijs, maar dat doet er even niet. Pfff, die klus is geklaard. Nu ons virtuele karretje nog gevuld zien te krijgen. Dat lukt me ook nog, maar als ik een uur later kijk, staan alle bezorgdata bommetjevol. Als de wiedeweerga koop ik een zogenaamde “bezorgbundel” bij Appie. Daarmee kan ik voor de eerstkomende drie maanden een vaste bezorgdag per week vastleggen. Vrouwtje Eetplezier voorziet dat ze haar eerste maanden afhankelijk zal zijn van Appie en kornuiten, dus om de grote toestroom vóór te blijven, is dit een handige optie. 

Mijn andere grootste zorg is hoe ik mam op afstand zo goed mogelijk kan blijven ondersteunen. Negentig jaar is een respectabele leeftijd, ze woont nog zelfstandig, kookt, wast, doet boodschappen, allemaal even bewonderenswaardig, maar voor nu denk ik toch aan een aantal restricties. Ze woont in een appartementencomplex, haalt haar krantje uit de bus in de centrale hal en spreekt daar natuurlijk regelmatig met medebewoners. Ik adviseer haar nadrukkelijk dat te beperken en vooral veel afstand te houden. Ook waarschuw ik haar voor openbare trapleuningen, knoppen, klinken enz. Er klinkt ongeloof in haar stem. Zo’n vaart zal het toch niet lopen zeker? “Ja, mam, je kunt door het aanraken van oppervlakten besmet raken, al is die kans klein”. Veel van mijn woorden moeten op hun plaats vallen, meen ik te bespeuren, aangezien er weer een lange stilte valt. “Is het net zoiets als difterie eigenlijk?”, vraagt ze uiteindelijk bezorgd. “Dat hadden wij in de oorlog, toen moesten wij ook allemaal thuisblijven om andere mensen niet te besmetten”. 

Ik ken de term difterie alleen van de later in het leven geroepen DKTP-prik en heb geen enkel idee of dit een virus of een bacterie is, dus beaam ik het maar. Hoe meer dit huidige rotvirus tot haar verbeelding spreekt, hoe beter. Uiteindelijk weet ik haar te overtuigen van de noodzaak om zo geïsoleerd mogelijk te blijven. Zoveel verandert er niet voor haar, denkt ze. Ze is toch grotendeels alleen in haar huis, waar ze zich altijd prima weet te vermaken. Er is de was, de warme maaltijd + afwas die haar elke dag veel bezigheid biedt en haar Ipad waar de nodige spelletjes en e-books op staan. 

Mam is nerveus, vertelt ze me gisterenavond tijdens ons dagelijkse telefoongesprek. “Als de pinautomaat het maar goed doet” en “Als de bezorger maar niet gaat haasten”. Ik probeer haar gerust te stellen. Ze kan me altijd bellen als er niemand komt of de betaling niet lukt. Te allen tijde. Want ja, ik ben toch thuis.