Een nieuw fenomeen wordt geboren op deze 24e dag van mijn sociale onthouding. Ik hoor een klop op het kamerraam, een vriend loert nieuwsgierig naar binnen. Met een bezwerend gebaar dat het midden houdt tussen  “time out” en een totaal mislukte “noodstop” probeer ik vriendlief duidelijk te maken dat zijn aanwezigheid binnen niet gewenst is. Hij begrijpt het. Waarna zich een tot op heden nooit vertoond tafereel ontrolt: hij neemt een zo comfortabel mogelijk positie in, afwisselend leunend op zijn fiets en mijn harde vensterbank en we voeren een gesprek met het raam als veilige buffer tussen ons in. Het oogt afschuwelijk en heel mijn hart roept om hem binnen te laten, te voorzien van koffie en een warme knuffel. Maar mijn hoofd waarschuwt me nog net op tijd. Niet doen! Hiermee zou ik mijn zelfverkozen isolatie verbreken en de voorgaande drie weken tot zinloos verworden zijn.

Windowtalk of raampraat dus. Na ruim een kwartier heb ik een schorre stem van het luide geroep. Vriend heeft inmiddels bevroren oren gekregen, want de wind is noordoostelijk en geselt de voorkant van ons stulpje. Wat een voorrecht om mensen te kennen die dit voor je over hebben! Goede vriendschappen komen op momenten als deze bovendrijven. 

Na deze welkome onderbreking schoon ik mijn peecee grondig op. Postvak Uit, Postbak Verstuurd, OneDrive bestanden, correspondentie, foto’s: een compleet virtueel jaar komt voorbij. Na een klein uurtje schiften oogt mijn digitale ladekast weer leeg en overzichtelijk. Een paar belangrijke berichten bewaar ik in een nieuwe map. Zo ongeveer zal de wereld er misschien over enkele maanden uit komen te zien: doordrenkt van besef wat van enige waarde is en wat niet. Wat mij betreft zie ik die nieuwe soberheid met veel vertrouwen tegemoet.

Neuriënd strijk een wasje weg. Onder normale omstandigheden zou ik, vanwege de geringe hoeveelheid, niet gewassen hebben. Nu geeft het me een geruststellend gevoel van reinheid. Alles clean. Een mens kan zich maar ergens aan vasthouden.

Tijdens het zoveelste kopje koffie en thee knabbelen G en ik na lange tijd weer eens op een voorverpakt koekje. Wat een ontluistering! Onze tong krult er achterstevoren van, alsof er afgewerkte castorolie als vetstof in verwerkt zit, in plaats van gouden roomboter. Gelukkig heb ik nog een goed gevulde provisiekast, dus wie houdt mij tegen? Een klein uurtje later geurt het huis naar sinaasappelkoekjes die knisperend hun liedje zingen in de oven. Alsof ze een soort van feestelijkheid willen verspreiden. Lieve koekjes zijn het. Gelukskoekjes. Dit soort kleine weldadigheden hebben we met z’n allen heel hard nodig nu. Recept uit de Koekjesbijbel van Rutger van den Broek.

Sinaasappelkoekjes

Ingrediënten: (voor 40-50 koekjes)
175 gr boter, op kamertemperatuur
130 gr witte basterdsuiker
1 sinaasappel, rasp
¼ tl zout
45 ml sinaasappelsap
250 gr bloem
¾ tl baking soda

Bereidingswijze:
Doe de boter, basterdsuiker, sinaasappelrasp en het zout in een kom en meng door elkaar. Meng het sinaasappelsap erdoor.

Voeg de bloem en baking soda toe en kneed alles tot een deeg.

Verpak het in plasticfolie en laat het minimaal 1 uur rusten in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 160 °C en bekleed een bakplaat met bakpapier.

Kneed het deeg kort door en rol het vervolgens op een licht bebloemd werkblad uit tot een dikte van 5 millimeter. Gebruik een ronde uitsteker met een doorsnede van ongeveer 5 centimeter en steek daarmee rondjes uit het deeg. Leg ze op de bakplaat.