Zo’n dag met vijftig tinten blauw en wit aan de hemel. Een typisch Hollandsche lucht met wolken waar de meest waanzinnige dieren in te zien zijn. Geen strandweer, geen zin in nog meer fietsknooppunten. Ik bedenk me opeens dat ik mijn meest geliefde plek van Zeeland weleens vanaf een andere kant zou willen zien.

Zeeland’s trots: Nationaal Park Oosterschelde is een dynamische wereld. Een plek waar zeehonden, bruinvissen en tientallen soorten vogels hun natuurlijke habitat hebben. Een rondvaart op de Oosterschelde, daar heb ik zin in. Bij een eerdere poging misten we helaas de spreekwoordelijke boot. 

Op een van onze laatste vakantiedagen, ondernemen G en ik een nieuwe poging. De afvaart van MS De Onrust is in Burgh-Sluis, dichtbij ons buitenverblijfje. Slim geworden door de eerdere ervaring gaan we belachelijk vroeg op pad. En kijk eens aan: nog maar een vijftal mensen die voor de steiger staat te wachten. We schuiven aan en zijn tevreden over ons onszelf. Dat wordt varen vandaag!

Wachten is zeer vervelend, maar met onze koppies naar de zon gericht en een fris briesje vanaf het water, valt ook dat allemaal reuze mee vandaag. Tot het opeens achter ons behoorlijk druk wordt. Stiekem loer ik eens over mijn schouder. Jeez, blijken ze opeens half Duitsland per touringcar naar Burgh versleept te hebben! Die kunnen nooit allemaal op die ene boot. Er overvalt me een soort van Mr. Bean-gevoel en ik moet me ernstig bedwingen om niet heel luid en sarcastisch te gaan roepen: wie het eerst komt, het eerst maalt.

Dan naderen we de kaartverkoper. Omdat ik van kort na de Watersnood ben, verwacht ik een apparaatje om ‘s mans buik, waar de noodzakelijke kaartjes uit komen rollen. Er komt echter een Ipad te voorschijn. “Onder welke naam heeft u gereserveerd?” Was ik een stripfiguur dan zouden er op dat moment enorme rookwolken boven mijn hoofd te zien zijn. Tamelijk onnozel stamel ik terug: “ dat is toch niet per se nodig, zeker?” Man’s ogen zoeken al naar de volgende in de rij, terwijl hij resoluut antwoordt: “jawel, mevrouw, de boot is vol”.

Nou, als G en ik iets goed kunnen, is het wel sippen. U weet wel: onderlip naar voren en de ogen half geloken. Met een aanzienlijke deuk in ons zelfvertrouwen, druipen we af naar een rustig hoekje, waar we de schuifelende mensenmassa langzaam aan ons voorbij zien trekken. Wat nu? We moeten ons brein even resetten. Naarmate de leeftijd vordert, neemt dat een steeds langere periode in beslag, hebben we gemerkt.

Rondvaart op de Oosterschelde

Maar dan wenkt de kaartverkoper ons. We mogen mee! Hoe dat zo opeens kan, is me niet duidelijk. Wellicht is er één Duitse automobiel ergens onderweg blijven steken. Hoe dan ook: ons humeur is gered! We settelen ons achter het raam, klaar voor wat komen gaat. Allereerst laveert de boot richting Oosterscheldekering. Die kennen we, als gevestigde import-Zeeuwen, alsof het onze eigen broekzak betreft. Inclusief dat oude, plakkerige snoepje.

De meute om ons heen hangt bijkans overboord, om geen pijler te missen van dit fantastische Deltawerkje.
We stomen op naar de Roggeplaat. Kijk, daar begint ook voor ons het onbekende: een zand- en schelpenplaat middenin de Oosterschelde, waar zeehonden bivakkeren. Door middel van de ons in bruikleen uitgereikte verrekijkers kunnen we de beestjes zien. Denken we. Of zijn die blauw-zwarte hompjes helemaal achterin misschien toch gewoon polletjes van een of ander onbestemd gewas? We komen er niet achter.

Nadat iedereen uitgebreid aaah en oooh heeft geroepen, naderen we de Zeelandbrug. Misschien al wel honderden keren bereden, dus in dat opzicht ook niets nieuws onder de zon, maar wederom een fraai staaltje 5 kilometer lange waterbouw vanaf het water gezien.

Halverwege de tocht draait MS De Onrust een halve slag en nadat we een gezapig kwartiertje opgestoomd zijn, ontstaat er plotseling reuring. Bruinvissen te zien aan bakboord! Wij spoedden ons naar de andere kant. En ja hoor, na wat inspannend getuur spotten we een glimmend stuk rug met een driehoekige vin tussen het glinsterende wateroppervlak. Zo vaak laten deze Flippers zich niet zien, dus we voelen ons geweldige mazzelaars. Foto’s zijn er nauwelijks van te maken; alles voltrekt zich in slechts enkele seconden. Het geeft deze tocht extra cachet, temeer omdat de oever geen verrassende vergezichten te bieden heeft.

Om 16.15 uur meren we aan in de haven van Burgh-Sluis. Onder het consumeren van thee/espresso, blikken we terug. Geen spectaculaire middag, wel een leuke. De bemanning van MS De Onrust doet ontzettend haar best het iedereen naar de zin te maken. Er is een kombuis waar allerhande dranken/snacks/gerechten te krijgen zijn, er is volop speelgoed voor de allerkleinsten en via een geluidsinstallatie wordt er interessante informatie verstrekt.

Voor meer informatie: kijk op de site van deze rondvaartboot.