Zo. Het zit erop. Een nieuw jaar, een nieuw begin. Het was de afgelopen week plezierig rustig in huize Eetplezier. Zonder uitbundig feestgedruis of maaltijden met een overvloed aan calorieën en alcohol. De vrije tijd wordt door G. benut om nog wat voorouders te achterhalen in de on-line archieven. Inmiddels bestaat zijn genealogie uit meer dan 2100 personen, allemaal ontsproten uit ene Jan die rond 1530 in Ritthem leefde.

Mam leest ondertussen alles wat ik haar aanbied. Niet alleen een stapel Buitenlevens maar tevens Paaz, Het Hof en 999 mooiste plekjes van Zeeland. Het fysieke leesvoer wordt afgewisseld met het lezen van haar digitale krantje en heel wat spelletjes Rummikub, Pyramid en Candy Crush op haar Aaipetje. Inmiddels zijn de termen Moeilijk Level, E-magazine en Dropbox volledig ingeburgerd in haar vocabulaire.

Mam is gemakkelijk. Mam past zich aan. Zuurkoolschotel, mam? Ja, lekker! Vind je het niet fris in huis? Nee, helemaal niet. Zullen we even een wandelingetje maken? Prima. En ze trekt haar schoenen aan. Natuurlijk doen G. en ik onze best het haar naar de zin te maken, maar zonder haar ongekende flexibiliteit zou het nog niet zo gemakkelijk zijn om haar acht dagen in huis te hebben.

Natuurlijk wordt er, zoals gebruikelijk, wel veel aandacht aan de maaltijden besteed. Ook zonder de aan de haren erbij gesleepte toeters en bellen, valt er smakelijk te eten. Het overgrote deel was ofwel niet fotogeniek genoeg of was de revue al eens gepasseerd. Een overzicht.

Op kerstavond maak ik een ragout van een flink assortiment aan bospaddenstoelen. De paddenstoelen bak ik met een aantal sjalotjes, vervolgens blus ik af met een ferme scheut cognac. Op het laatst voeg ik lekker veel gehakte dragon toe én een slokje room. We eten het met droge basmatirijst. Als toetje eten we een prima crème brûlée, van de site van Duizenden1dag. Heerlijk!

Eerste Kerstdag staat er om te beginnen een licht voorgerechtje op tafel. Een salade caprese, geconstrueerd naar eigen inzicht. Met de allerzoetste honingtomaatjes die ik kon vinden en een buffelmozzarella die zachter is dan de zachtste babywangetjes.

Daarna een dubbel getrokken runderbouillon met slechts wat preiringetjes en kruiden. Het hoofdgerecht bestaat uit gekookte aardappelen, rodekool (hoe traditioneel!) en Livar rib-eye. En eerlijk is eerlijk: dit Limburgse scharrelvarkensvlees heeft echt nog de smaak van vroeger. Het eerlijke randje vet herinnert me aan de zondagse karbonaadjes uit mijn jeugd, waarvan ik het botje tot de laatste vezel wist af te kluiven. Met een glimmende kin als gevolg. En een moeder die me ten strengste verbood het smetteloze tafellaken nog aan te raken.

Als nagerecht heb ik de dag ervoor vanille- en walnotenijs gedraaid, wat prima smaakt in een badje van babbelaarlikeur. Om de man die er verstand van heeft te citeren: Meermoetaniezijn En zo is het!

Tweede Kerstdag kleden we de borrel een beetje meer aan dan normaal en maak ik voedzame Prei Parmentier, gevolgd door een Schwarzwalder Affogato à la Jamie. Verkruimel zandkoekjes of amaretti in 4 espressokopjes of ruime glazen. Laat kersen op siroop uitlekken en verdeel ze over de kopjes of glazen. Sla een reep chocolade kapot en doe een paar stukjes in elk kopje of glas. Maak een kannetje espresso, die je zoet met suiker naar smaak. Schep een bolletje ijs in elk van de kopjes. Rasp er wat chocolade over en schenk er net genoeg hete espresso bij om de chocolade te laten smelten. Yam, yam. Schwarzwalder kirschtorte in smeltende vorm!

En was er de rest van de week ook nog iets aan Eetplezier te beleven? Jawel, op zondag was er gekaramelliseerde witlof met opnieuw een stukje Livar. Stiekem verstop ik wat witte wijn en room in de begeleidende saus. Mam smult ervan, terwijl wij genietend toekijken. Maandag: hoewel er met twaalf graden op de thermometer geen sprake is van snertweer, staat er erwtensoep op het menu. Opnieuw een gerecht dat mam niet meer voor zichzelf maakt.

Op dinsdag heb ik mijn beproefde Elzasser zuurkool in gedachten. Mam kijkt belangstellend toe als ik de uien en appels stoof. Gaat ze thuis ook eens proberen,  belooft ze. Woensdag is het de hoogste tijd voor het absolute hoogtepunt in culinaire zaken: friet! Omdat ik deze gebakken goudstaafjes zelf haast niet meer eet en derhalve ook niet beschik over een voor dit soort doeleinden geschikte pan, trekt G. rond zessen een spurt naar de lokale frietboer (ik ben van Brabant, daar heet iemand die melk verkoopt een melkboer en een persoon die friet verkoopt een … juist ja). Ik leg nog maar net de laatste hand aan de witlofsalade als G. als een hazewind binnen komt stuiven. Snel aan tafel dan maar. Tsjonge, dat smaakt! Op verzoek goed doorgebakken, knapperige aardappelstaafjes die door G.’s tempo nog loeiheet zijn.

Tradities verdienen het om in ere gehouden te worden: in plaats van de gebruikelijke oliebollen, neem ik, zoals altijd op oudjaarsavond, alle tijd om een overheerlijke nasi goreng te maken. Smullen! Waarna we ons richting bank begeven en aldaar wachten tot de klok van twaalf zal slaan. Maar niet nadat we eerst nog even een appelflapje in de oven geschoven hebben, een aantal hapjes hebben bereid én natuurlijk een heerlijk flesje hebben ontkurkt. Met terugwerkende kracht wil ik samen met jullie alsnog proosten op een zinvol en deugdzaam 2016! Dat het in alle opzichten vooral een lékker  jaar mag worden!