Home » Dagboek » Mijmeringen » Postelein en de gruwelen erachter

Postelein en de gruwelen erachter

20 02 2013 | Mijmeringen | 5 reacties

Postelein. Ik zal een jaar of zes geweest zijn, toen ik voor de eerste keer kennismaakte met deze groente. Ik schrijf anno 1962. Locatie: Wilhelmina Kinderziekenhuis te Utrecht *. Zorgverleners: hardvochtige, met gesteven kappen getooide nonnen. In mijn ergste nachtmerries durven ze nog wel eens op te doemen.

Zij hanteerden bijzonder merkwaardige denkbeelden, aangaande het beter maken van zieke kinderen. Tucht, discipline en een kille benadering zouden gezondheidsbevorderend werken. Gods strenge hand regeerde. En wie bij Zuster Francisca nog steeds denkt aan een onbaatzuchtig, liefdevol persoon, die kan ik voor altijd uit de droom helpen. Luister en huiver ….

Ik was uitgeput, slap, futloos. En niemand wist wat ik had. Had ik stiekem van de rode besjes gesnoept, verderop in de straat? Had ik een vergiftiging opgelopen door het herhaaldelijk likken aan de tube mayonaise? Was er op school een bijzondere, nog niet bekende ziekte opgedoken? Talloze heren in witte jassen bezochten mij, staken vreemde voorwerpen in mijn lijf en schudden daarna meewarig hun hoofd. Waarna ik richting Utrecht werd gestuurd.

Ruim een jaar mocht ik er logeren. Natuurlijk was er volop expertise in huis. Natuurlijk bleef men onverwijld doorzoeken naar de oorzaak van mijn ziekte. En natuurlijk ben ik er (achteraf) van overtuigd dat ik medisch gezien op de juiste plaats terecht was gekomen. Maar die zusters, die zusters ….
De creaties die uit de keuken kwamen, waren bepaald al niet bedoeld om de eetlust op te wekken van het jeugdige volkje. Brood met appelmoes. Gruttenpap. Macaroni met blokjes smac en zure tomaten. De eerwaarde zusters maakten alles nog erger dan het al was. Liet je iets staan, dan belandde het prakje op een warmwaterbord en werd je –  samen met het eten – neergezet in een apart kamertje. Met veel misbaar werd de deur achter je dicht gedaan en op slot gedraaid.

Mijn levenslange afkeer van melk kent tevens zijn oorsprong in genoemd hospitaal. Niet opdrinken was geen optie. Dus werd het kinderhoofdje achterover gedrukt, het neusje ferm dichtgeknepen en de beker melk aan de lippen gezet. Drínken zou je. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Nog zie ik de verbeten monden van de zusters voor me. Met de beste wil van de wereld kreeg ik de lauwe witte motor niet naar binnen, wat meermalen resulteerde in een vieze pyjama. Waarna de eerwaarde vrouwen zich weer konden uitleven op een hardhandige boenbeurt.

Postelein

Tot zover dan maar. Waarmee ik wilde zeggen: postelein paste tot voor kort in deze gruwelijke herinnering. Platgekookt en aangemaakt met een maïzenapapje. Glibberig. Zurig. Stroef in de mond. *yuk*. Toen de groente – als winterse variant – dan ook vorig jaar in mijn biologische groentepakket zat, heb ik eerst uitgebreid aandacht besteed om mijn afkeer ervan psycho-analytisch te elimineren. Ik was tenslotte geen kind meer. Er was niemand die me dwong. Alles was vrijblijvend. En als de smaak me na de eerste hap echt zou tegenstaan, kon ik altijd nog rap overschakelen op de boterham-met-gebakken-ei-modus. Toch?

De twijfel bleef. Maar rampen bleven uit. De keukenklok tikte gewoon verder. Het bestek werd pas neergelegd toen de borden leeg waren. En achteraf gezien bleek ik best lekker gegeten te hebben. De zurige, glibberige massa van weleer had ik weten om te toveren tot een stamppotje van rauwe postelein, met aardappelen en gebakken spekjes.
En vandaag was ik in een stoutmoedige bui; durfde zelfs het spek weg te laten en verving dit door geitenkaas. Ook goed te doen! Hiermee is mijn trauma ten aanzien van postelein voorgoed verdwenen. Hoera, ik verklaar mezelf beter!!!

* Het WKZ is momenteel een van de meest vooraanstaande ziekenhuizen in Nederland op het gebied van kindergeneeskunde. De Zusters van toen zijn vervangen door moderne, hoog opgeleide jongens en meisjes, die zich volledig inzetten om de zorg voor zieke kinderen zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Met volop aandacht en begrip.

Postelein

print
Eetplezier Foodblog Nell Nijssen

Vond je dit leuk om te lezen?

Op Eetplezier & Meer vind je nog veel meer van dit soort artikelen.
Voel je vrij om rond te kijken op mijn blog vol heerlijke recepten en persoonlijke verhalen.

Liefhebber van bijna alles wat eetbaar is. Altijd op zoek naar nieuwe smaken. Verzamelaar van veel te veel servies. Ik word vrolijk van zon en warmte, ongerepte natuur en vooral van mensen met humor.

Ik ben benieuwd wat je denkt!

5 Reacties

  1. Janny de Roo

    Oh postelein…..ik vind het heerlijk en we verbouwen het meestal zelf….Ik kan er al weer naar uitzien hoor…
    Met een dergelijk trauma kijk je er natuurlijk heel anders tegen aan. Vroeger werd trouwens alles plat en grijs gekookt….dat we nog gezonde mensen zijn geworden mag een wonder heten.

    Antwoord
  2. johanneke

    Hallo, ik neem aan dat het winterpostelein was dat in je pakket zat (zat er bij mij ook wel in toen ik nog een pakket had) en dat is heerlijk als rauwkost. De “gewone” postelein waar je een jeugdtrauma van hebt, is een andere groente. Aten wij vroeger vaak op zondag, en ik vond het heerlijk. Maar mijn moeder maakte er dan ook geen snot met een papje van, maar kookte het gewoon.
    groet, Johanneke

    Antwoord
  3. Carla

    Oei, wat een nare herinneringn! Ik at als kind als enige in het gezin postelein. Samen met mijn grootvader, we waren de enigen die het lekker vonden. Ik vind het nog steeds lekker, zowel in een stamppotje (rauw inderdaad) of even gewokt zoals je spinazie wokt met wat knoflook enzo. Ook mijn zonen vinden het gelukkig lekker. Melk drink ik ook trouwens ook niet, maar dat komt door de schoolmelk. Die driehoekige pakjes stonden eerst een paar uur naast de loeiende verwarming en dan pas kregen we het om te drinken. Tegenwoordig hebben ze gelukkig koelkasten op de basisscholen….

    Antwoord
    • nellnijssen

      Ieuwww, die schoolmelk met die onvermijdelijke Liga …. hou op. Wat leven we nu dan toch in een heel wat prettiger tijdperk,

      Antwoord
  4. nellnijssen

    Ohhhh, Jacqueline, je vertelt het verhaal van de tutti-frutti alsof ik het zelf herbeleef. Vreselijk, die antieke voedingsgewoonten. Ik heb ook hele nare herinneringen aan nasi uit blik, aardbeienyoghurt van de SRV-man en van die “slaatjes” uit de snackbar. Wat zijn we nu gezegend met onze moderne technieken en jij vooral, met je fijne Thermomix! Dat hert en die reerug, die mag je me nog een keer mailen in een PB’tje! Héél benieuwd ernaar.

    Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. De Melksalon - Reineke van Wouwe | Eetplezier & Meer - […] eerst mensen praten over De Melksalon. Ik wist niet wat ik me er bij moest voorstellen. Met mijn diepgewortelde…

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.