Als G. de eerste keer dit jaar in korte broek het huis wil verlaten, zie ik hem bedremmeld omlaag kijken. What’s up, doc? Te witte benen? Lange sokken? Het blijken de schoenen te zijn. Comfortabele stappers, perfect geschikt voor lange wandelingen in warme winterkleding, maar bij een korte broek als de spreekwoordelijke tang op het varken.

Met gezwinde spoed richting schoenwinkel dan maar. Ik voorzie een lange middag shoppen. Goede schoenen zijn voor G. net zo moeilijk als met het kunstgebit van een ander op fatsoenlijke wijze een schuimgebakje zien te verorberen. Dat heeft meer te maken met een slecht geconstrueerde rug dan met een moeilijk karakter. Als toegewijd echtgenote begeleid ik hem tijdens dit soort aankooptrajecten. Beter vroeg gezaaid dan laat geoogst. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig.

Geheel onverwachts zijn de schoengoden ons goed gezind. Binnen een half uur heeft G. een paar sportieve Ecco’s aan de voeten die, na drie snelle rondjes door de overvolle winkel, zijn goedkeuring kunnen wegdragen. Hij kijkt naar mij. Dat is het moment waarop ik voorzichtig moet handelen. Natuurlijk heb ik graag dat nieuwe schoenen goed zitten, lekker lopen en zijn rug niet verder belasten. Van de andere kant: het moet er wel een béétje op lijken, nietwaar? Gelukkig voldoen ze aan alle normen die ik kan bedenken.

In onze nopjes en met een overvloed aan tijd, besluiten we hierna ook nog maar op zoek te gaan naar sokken, shirts, eau de toilette en hydraterende crème. For men only, jawel! Zelfs het aanlokkelijke aanbod van 25% korting op alle parfums, kan ik dit maal met gemak weerstaan. In mijn gedachten (geprezen is het volle verstand dat zich met het vorderen van de jaren steeds meer gaat ontwikkelen) zie ik de vier bijna-volle flacons    thuis tussen de rest van de mooimakers staan.

Eenmaal thuis blijkt de ons vertrouwde trek verdreven te zijn door de warmte en hectiek van het shoppen. Maar goed, een mens wil toch wat eten natuurlijk. Ik frommel wat bij elkaar en leg dat op een bedje van bladerdeeg. Met een prima eindresultaat. Smakelijk, licht en toch voedzaam.

Plaattaart van courgette met groene asperges en geitenkaas

Ingrediënten: (2 personen)
4 plakjes bladerdeeg (diepvries)
150 gr spinazie
2 eetl olie
1 courgette
200 gr groene asperges
50-80 gr zachte geitenkaas
zout en versgemalen peper

Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 210˚ (= hetelucht).
Wok de spinazie in 1 eetl olijfolie met een beetje zout tot deze slap is.
Schep hem daarna in een zeef en druk er zoveel mogelijk vocht uit.

Schaaf van de ongeschilde courgette dunne linten met de mandoline.
Meng in een kom 1 eetlepel olijfolie met peper en zout.
Doe de courgette hierin.

Leg de vierkantjes bladerdeeg op elkaar en rol ze uit tot een lap van circa 20 x 30 cm.

Leg dit op een beklede bakplaat of een siliconenmatje. Met de achterkant van een mes kerf je een rand van 2 cm breed langs de zijkanten van het deeg.
Eventueel kun je deze rand bestrijken met losgeklopt ei.

Verdeel de spinazie over de bodem van het deeg. Daaroverheen de courgettelinten en vervolgens de kort gewokte asperges.
Maal er versgemalen peper over en verdeel de geitenkaas erover.

Bak de plaattaart 20 à 30 minuten in de oven tot de randen rondom mooi bruin zijn en de bodem gaar is.

Voor het serveren kun je er nog wat olijfolie over druppelen.

N.B. Foto is genomen met de foon bij slecht licht. Hierdoor lijkt de geitenkaas in een feestelijke Oranjestemming. Gelieve in gedachten in te kleuren naar wit.