Allemachtig, wat kan een mens het druk hebben zonder daadwerkelijk productief te zijn. Ook al ging er afgelopen weken van alles door mijn handen, het resulteerde nooit in  – bijvoorbeeld – een kunstzinnig object, een fraai gerestaureerd ladekastje of een kleurrijk gehaakt vestje. Alles wat door mijn handen ging moest een nieuwe bestemming krijgen. Noem het opruimwoede. Of voorjaarsschoonmaak.

Opruimwoede of voorjaarsschoonmaak

Overal even de bezem doorhalen geeft een schoon en opgeruimd gevoel.  Ja, óók in het vaak rusteloze hoofd. Gevoelens van onbehagen verdwijnen als sneeuw voor de zon, geparkeerde emoties vervagen en zelfs de meest existentialistische vraagstukken lijken minder zwaarwegend door eens fiks alle hoeken en gaten uit te mesten.  Spaart weer een bezoekje aan de psycholoog uit 😁

What’s going on? Ik heb sinds een aantal maanden het voornemen schoon schip te maken op velerlei gebieden. Als een overijverige Truus de Mier graai ik in dozen en mappen, sorteer almaar uitdijende papierstapels en maak een begin met het inperken van de nutteloze voorwerpenberg die zich in huize Eetplezier bevindt. Alles wordt versnipperd, verscheurd, gaat richting kringloopwinkel of wordt in het beste geval verkocht. Dat laatste is natuurlijk het meest leuke onderdeel van deze opruimexercitie.

Een allang afgedankte doos vol transistors, diodes en eprommetjes, allemaal nog uit de tijd van de Commodore 64 waarin G. zich bezig hield met het programmeren van spelletjes. Iets met een UV-lamp en DOS. Ach, het waren mooie tijden om aan terug te denken,  maar wég met de overbodige kluit die erbij hoort. Het brengt zowaar nog een paar tientjes op.

Vinyl

Dan zijn er nog de stapels zwart vinyl uit de zeventiger en tachtiger jaren. De bijbehorende draaitafel had het huis al eerder verlaten, dus wat moet een mens ermee? Hoppa, het digitale prikbord brengt uitkomst. Een klein uurtje later wordt er al voor gebeld. Een kleine inspectie volgt, waarna twee  audiofielen zichtbaar vergenoegd hun loodzware buit richting kofferbak slepen. Een mens heeft er geen idee van waar anderen soms naar op zoek zijn. Vinyl blijkt helemaal hot te zijn op dit moment. Ik, die zo blij was eindelijk te snappen wat die hedendaagse streamingdiensten voor me kunnen betekenen, blijk opnieuw achter de feiten aan te lopen.

Bevochtiger

De blonde dame in het panterjasje verschijnt in een wolk bedwelmende florale parfum. Ze knikt goedkeurend als ze de z.g.a.n. luchtbevochtiger bekijkt. “Kan er ook een geurtje in?’, vraagt ze nieuwsgierig. Ik overhandig haar de keurig in plastic verpakte gebruiksaanwijzing. Nooit gebruikt, aangezien G. het technische gedeelte in dit huis onder zijn hoede heeft en middels visuele inzichten alles zonder die veeltalige boekjes toch wel aan de praat krijgt. Geheel tegen mijn verwachting in, vindt mijn koper het antwoord. Ongevraagd begint ze te vertellen dat het apparaat in een therapeutische omgeving geplaatst gaat worden. Ik ben niet nieuwsgierig van aard en herhaal alleen het bedrag dat ik er voor wil hebben. Niets voor niets zei Guido Gezelle ooit: met vreemden moet je handelen en met vrienden wandelen.

Postzegels

Ook de postzegelverzameling uit de erfenis van mijn lieve pap moet het veld ruimen. Het wachten is op de dag dat alles dusdanig vergeeld is dat zelfs de poes ze niet meer in haar kattenbak wil hebben. Dus is het nu of nooit. Het vergt nogal een aanzienlijke dosis speur- en denkwerk om een redelijk acceptabele prijs hiervoor vast te stellen. Een bevriende filatelist brengt uitkomst. Evenals Catawiki.

Digitale troep

Zelfs mailinglists en cloud-bestanden moeten er aan geloven. CTRL A, selecteer, delete. “Je gaat toch niet dood?”, informeert een goeie vriendin bezorgd, als ze me fanatiek een stapel oude tijdschriften in de oudpapierbak ziet frommelen. Ik hoop het niet, alhoewel ik, behalve dan wat overtollige prullaria, niets in de hand heb.

En zo verdwijnt er in de loop der weken veel, heel veel, onbeduidend spul door de achterdeur en ontstaat er nieuwe ruimte aan de voorzijde. Heilig is alleen de servieskast met daarin een overload aan glaswerk en servies. Veel dingen voor de “heb”, maar daarom niet minder dierbaar. Ons eerste Villeroy en Boch servies (Botanica), voor een habbekrats gekocht in Mettlach en voor het scherpe oog van de toenmalige douane diep weggestopt in de wielkasten van het kampeerwagentje waarmee G. en ik door Luxemburg toerden.

Mooie schalen, oude kopjes, schattige likeurglaasjes. Alles blijft staan waar het stond. Nee, die servieskast is me heilig. Net als G, ook hij mag blijven zolang hij wil. Zelfs als hij tekenen van craquelé begint te vertonen of het glazuur begint te schilferen. Nou ja, onder één kleine restrictie dan: dat hij wel blijft poetsen op het goudrandje, dat ik zo’n 38 jaar geleden om hem heen dacht te zien, zodat dat ook in de toekomst blijft flonkeren.