Zo, dat quasi-vrolijke beest met z’n platvoeten en dat onafscheidelijke mandje op z’n rug, is gelukkig ook weer terug naar zijn soortgenoten. Dit jaar bevond hij zich veelal achter het gordijn, wat ik persoonlijk weer wel erg grappig vond. Geheel tegendraads natuurlijk, want tijdens Pasen hoort een fatsoenlijk opgevoed mens doordrongen te zijn van het feit dat alles draait om de wederopstanding, de verrijzenis.

Ergens in de opvoeding moet er een enorme religieuze kink in de kabel ontstaan zijn. Het beluisteren/bekijken van de Matthäus Passion vanuit de Grote Kerk in Naarden is voor mij toch echt wel het meest devote toppunt van het jaar. Dat duurt drie uur, hè. Ik zeg het er maar even bij, voor de hoofdschudders onder jullie.

Zaterdag halen G. en ik mam op in haar woonplaats. Want zoveel weten we dan weer wel van Christelijke feestdagen: als familie ben je dan bij elkaar. Ik heb daar geen enkele moeite mee. Natuurlijk hoop ik op fijne weersomstandigheden, zodat we – als welkome onderbreking – ons buitenverblijfje kunnen inspecteren, maar helaas, het miezert, de takken van de bomen doen hun uiterste best niet te laten blijken dat ze al knopjes in zich verborgen houden en met al die nattigheid voelt het niet bepaald uitnodigend om de automobiel te starten.

Dus blijven we zitten waar we zitten. Op de bank. Met de thermostaat op 21 graden, een glaasje zus, een hapje zo en drie tablets onder handbereik. Knus, warm, veilig. G. bevindt zich in een enthousiaste consumindermodus en fröbelt een schoottafeltje voor zijn laptop in elkaar.  Dat de lichtgewicht polyester vlokken daarbij als sneeuw om ons heen dwarrelen, vergeten we even.

Mam is door het dolle heen nu ze binnen een half uur plotseling drie levels verder is met  Pyramid Solitaire en ik duik volledig onder in mijn nieuwste kookboek van Yvette van Boven: Home Sweet Home. Wát een heerlijk mens en wát een geweldige recepten! Gereon de Leeuw, zelf ook een begenadigd schrijver, wijnkenner én receptenbedenker, heeft over dit boek een prachtige recensie geschreven.

Het Paasmaal is eenvoudig, geheel ontdaan van toeters en bellen, maar toch bijzonder smakelijk. Een gevuld varkenshaasje met een frisse witlofsalade en gekookte aardappeltjes. We drinken er een Valdivieso Chardonnay bij, een fijn wit wijntje met de prikkelende geur van verse ananas en citrus. Prima combi wat mij betreft.

Tweede Paasdag begint de verveling lichtelijk toe te slaan. Buiten druilt het gestaag door, de ongelezen tijdschriften en boeken zijn op, het schoottafeltje is af en zelfs mam zucht hardop. Dat vraagt om afleiding. Ik opper het voorstel om nu eindelijk eens te gaan onderzoeken wat dat Netflix precies inhoudt. Als rechtgeaarde import-Zeeuwen zijn G. en ik wars van teveel onnozele nieuwigheden. Tenslotte zijn we geen tv-kijkers en zeer waarschijnlijk al helemaal geen binge-watchers.

Netflix

Netflix lijkt iets uit een ander universum. Een universum dat hoofdzakelijk bestaat uit – druk, druk, druk – millenials in de altoos vooruitlopende Randstad. Daar waar het allemaal plaatsvindt. Denken wij. Zodoende moesten wij het nog steeds doen met Eva, Matthijs en Jeroen. Enfin, daar gaat nu verandering in komen. Als diezelfde rechtgeaarde zuunige Zeeuw ga ik natuurlijk niet meteen over op een abonnement, maar kies ik voor een maand gratis koekeloeren. Eerst maar eens kijken wat het ons oplevert.

Het aanmaken van een account vergt al een behoorlijke aanslag op mijn doorzettingsvermogen. Te kleine lettertjes op een te klein schermpje met onhandige toetsjes op een afstandsbediening: het schiet allemaal niet op. Na ruim drie kwartier hannesen verschijnen de rode magische letters op onze tv. En nu? Ik scroll doelloos heen en weer, zonder exact te beseffen waar ik naar op zoek ben. The Crown? Narcos? Geen idee waar dit over gaat.

Neuro-transmitters

Eigenlijk zoek ik gewoon iets ontspannends, iets om lachend de middag door te komen. Jawel, daar zie ik opeens Jogchem Meyer voorbij flitsen. O nee, zegt mam, niet dat drukke menneke, daar word ik niet goed van. Verder zoeken dan maar. Jeuhhhh, mister Bean, altijd goed voor enkele kwartiertjes vermaak. Het blijkt een film, mr. Bean’s Holiday. Nog beter. We gaan er eens goed voor zitten. Het blijkt een voltreffer. De komische snuit van Rowan Atkinson in een overvloed aan hilarische situaties is precies wat ik bedoel onder een middagje relaxed bankhangen.

Het mist elke vorm van diepgang, je wordt er niet slimmer van, maar o, de broodnodige endorfientjes doen een vrolijk rondedansje in mijn al maanden naar zon en vitamine D snakkend lichaam. En dat alleen al voelt meer dan geweldig. Poging 1 Netflix is geslaagd.

Thuisland

Als we rond half zes ons zoveelste glaasje chardonnay inschenken, roept G. vanuit de keuken of Homeland toevallig ook op Netflix zit, want dat vond hij best een goeie serie. Politieke intriges bevallen hem wel en daar zal toch wel een vervolg op zijn? Snel zoek ik het op.

Ja hoor, Homeland aflevering 1 t/m 6 staan erop. Ik twijfel even: zal ik zeggen dat het oude afleveringen betreft die hij allemaal al gezien heeft? Of houd ik mijn mond en laat ik hem eerst een paar uurtjes kijken alvorens het doordringt dat hij naar oud materiaal zit te kijken? Het wordt het laatste. Ik verkneukel me nu al op het teleurgestelde gezicht als de waarheid zich eenmaal diep in zijn grijze hersencellen genesteld heeft.

Vermoedelijk komt daarmee ook het eind van Netflix snel naderbij.  Maar dat heeft mij dan wel een tiental minuten slappe lach opgeleverd en geloof me: verbijstering en ongeloof op het vertrouwde smoeltje van je echtgenoot, daar kan geen mr. Bean tegenop.