Het plan was om op de eerste lente-achtige zondag (je kunt het je vandaag, met die snijdende kou, haast niet voorstellen dat het zo was) de tentoonstelling van hyperrealistische beelden in de Kunsthal te R’dam te bezoeken. De veranderlijkheid van de mens kent echter vele wegen, dus tuffen we om 10.30 uur richting Wassenaar. Hoewel heel vriendelijk van Willem en Maxima om ons uit te nodigen voor een informele lunch, laten we Eikenhorst voor wat het is (een duur onderkomen wat voor het aanzienlijke bedrag van 127 miljoen gerenoveerd mocht worden) en zetten koers naar Museum Voorlinden.

Altijd weer ben ik verwonderd bij het aanschouwen van het werk dat mensenhanden kunnen maken. Mijn eigen artistieke uitingen zijn door de tijd heen zeer beperkt gebleven, of laat ik het maar gewoon nul komma nul noemen. Ik ben dan ook geen kunstenaar. Kunstenaars durven zich bij uitstek bloot te stellen aan fundamentele vragen. Het wezen van de kunst is misschien wel het bezweren van de existentiële, menselijke angst. Kunst kan de mens een spiegel voorhouden. Soms heel rechtstreeks, rauw en confronterend. Soms indirect, subtiel verpakt.

Museum Voorlinden Wassenaar

Museum Voorlinden is opgetrokken uit witte natuursteen- en glaswanden en bijzonder fraai gelegen temidden van een landgoed, dat gekenmerkt wordt door bos, waterpartijen en weide. Het oogt plezierig groen en als de kunst ons niet naar binnen had geroepen, hadden we bij deze zachte temperaturen graag een rondje over het landgoed gedaan.

Eenmaal binnen starten we met het bezichtigen van de tijdelijke presentatie Stage of Being – vernoemd naar het gelijknamige schilderij van Robert Zandvliet. In een zevental zalen laat een internationaal gezelschap kunstenaars (o.a. Mark Manders, Louise Bourgeois, Rebecca Horn, Johan de Wit, Tony Cragg, Jérôme Touron en John DeAndrea) de mens achter de mens zien, ontdaan van zijn totaliteit aan dagelijks decorum. De levensechte naakte vrouw van John DeAndrea is van een indrukwekkende schoonheid. Naar haar kijken is bijna oncomfortabel, ik voel me de schaamteloze voyeur die met interesse vrouwelijke rondingen bestudeert.

Martin Puryear

De tweede tijdelijke tentoonstelling bestaat uit werken van Martin Puryear. Deze kunstenaar werkt voornamelijk met hout als basis, hier en daar aangevuld met gepolijst roestvrij staal, en het grootste deel van zijn sculpturen zitten vol met natuurhistorische, culturele en historische verwijzingen. Wat mij aantrekt in de ontwerpen van deze kunstenaar, is de betrekkelijke eenvoud en de verfijnde techniek. Hier het wuivend riet.

Ron Mueck

De vaste collectie van Voorlinden bestaat uit een aantal highlights die ook meer dan de moeite waard zijn. Natuurlijk zijn daar de twee mensfiguren onder de parasol op een schaal van 1:2. Fenomenaal levensecht en met een onbegrensd oog voor detail ontworpen door Ron Mueck.  G. en bekijken de figuren van alle kanten, waardoor we steeds nieuwe details ontdekken. De haartjes op de benen, een moedervlek op een schouder en kijk toch eens hoe grappig de inkijk in de linkerpijp van man’s korte broek!

Leandro Erlich speelt met optische illusies. Hij toont de bezoeker een zwembad in het typerende zwembadblauw. Zonder publiek is het werk niet compleet, stelt de kunstenaar. Om die reden kan men “onder water lopen” en komt dit kunstwerk pas echt tot leven. Aan de bovenkant zie je de personen dan gewoon onder water heen en weer lopen.

De vijf cilindervormige glazen objecten van Roni Horn ogen betoverend: aan de bovenkant volledig transparant en glad als een onberoerd wateroppervlak.   In vijf zoete, pasteltinten stralen ze me tegemoet, als reusachtige zuurtjes, klaar om in te bijten.

Ook het enorme, cortenstalen bouwwerk van Richard Serra is een indrukwekkend kunstwerk. Aan de buitenkant zie je hoge, stalen wanden die imposant boven je uit torenen, maar wat moet je er als bezoeker mee? Gelukkig lees ik in de beschrijving dit kunstwerk het beste al wandelend te ervaren is. En nieuwsgierig als ik ben, begeef ik me aarzelend in de smalle opening aan de voorzijde. Een benauwende en beklemmende ervaring, vanwege de immens hoge stalen wanden.

Je waant je in een spelonk, met hoog opgetrokken wanden van rotsblokken angstwekkend dicht naast je. Waarschijnlijk zal een persoon met claustrofobie zich hier niet erg senang in voelen. Alhoewel ik denk aan het eind terug te moeten keren, komt er verrassend genoeg een bocht. En nog een. En nog eentje. Opeens sta ik weer buiten, aan de achterkant van het bouwwerk! Mooi als kunstuiting? Nee, dat niet bepaald, maar wel heel erg fascinerend.

Museum Voorlinden is alleszins de moeite waard om te bezoeken. Het is te vinden aan de Buurtweg 90 te Wassenaar
Openingstijden: elke dag van 11.00 tot 17.00 uur.