We hadden wat te zoeken in Oldenzaal. Iets met een berg die soms naar Mozes moet, in plaats van andersom. Ik boek een hotel voor een overnachting, want twee x drie uur rijden op één dag is zelfs voor een enorme liefhebber van autorijden als ik, toch net iets te veel. Nadat we onze dingen gedaan hedden, gaan we op zoek naar ons hotel. Op een idyllisch plekje, met een licht glooiend landschap in het nabij gelegen De Lutte, ligt Landgoedhotel De Wilmersberg. Op Zoover en Tripadvisor las ik veel lovende recensies over dit schitterend gelegen hotel, met name over het toonaangevend terras. En niets is teveel gezegd! Superlatieven schieten tekort om dit hotel te omschrijven. Wat een schitterende locatie! Wat een smaakvol interieur! Maar bovenal wat een hartverwarmende gastvrijheid!

Het inchecken gebeurt heel ontspannen – het onthaasten nemen ze hier wel heel letterlijk en begint zodra je één voet over de drempel hebt gezet – onder het genot van een klein glaasje koele panna cotta. Een aardige welkomstgeste, die ik eerder nog nooit heb mogen ervaren.

Onze kamer is heerlijk ruim, wederom met oog voor detail ingericht. Op de gangen staan diverse tafeltjes met geurstokjes en/of fruit om mee te nemen. Vrijwel direct begin ik me erg Zen te voelen. Dat neemt nog toe als we later op de dag in de lounge plaatsnemen. Dit is het meest authentieke gedeelte van het pand, inclusief een prachtig houten panelenplafond en een hardstenen open haard. Het voelt alsof je thuis bent. Comfortabele zitjes, zowel op lounge- als op werkhoogte, overal gratis wifi en een lange wand vol boeken en tijdschriften.

Bovendien is er een gigantische keur aan wijnen per glas, die de dienstdoende ober moeiteloos voor ons opsomt. Als hij de bestelde Vermentino komt brengen, wordt deze vergezeld door knapperige, gekruide filodoogflapjes met een smakelijke dip. We voelen ons verwend en besluiten een paar wijntje later, ondanks slechte ervaringen met hotelkeukens, ook het diner te gebruiken in het aangrenzende restaurant.

Evenals alle andere ruimten in het hotel is ook dit bijzonder smaakvol ingericht. Opvallend zijn de fraaie wanden en plafonds. De donkerbruine lambrizering is weliswaar donker, maar omdat alle overige bestanddelen van het interieur licht van kleur zijn, ervaar ik dit totaal niet als zwaar. Eerder geeft het een warm, behaaglijk gevoel. Ook de lampen zijn met veel smaak uitgezocht, evenals de windlichtjes op tafel. Ik voel als het ware een vrouwenhand die hier met veel oog voor kleur en stijl, aan het inrichten is geweest. Chapeau!

We kiezen voor het driegangen zomermenu en starten met een eenvoudige amuse van Hollandse garnalen. Niets bijzonders, maar wel lekker.
Het voorgerecht bestaat uit een tartaar van zeebaars met een cremebolletje van kerrie, reepjes Japanse radijs in een saus van groene kruiden. Ik proef dragon, basilicum er kervel. Als rechtgeaarde Zeeuw ben je altijd een beetje bang om vis “buiten de deur” te eten, maar deze zeebaars is heel, heel smakelijk vlinderlicht. En supervers, want daar let je op als doorgewinterde visliefhebber.

Bij het hoofdgerecht scheiden onze wegen. Voor G. is er rosé gebraden sukade van black angus beef, die zo mogelijk nog malser is dan de biefstuk. Ik zie al bij de eerste hap pretlichtjes in zijn ogen verschijnen. Dat lijkt mij een goed teken voor iemand niet meer gewend is om veel vlees te eten. Het garnituur is wel een beetje schamel, vind ik zelf.

Voor mij is er de kort geschroeide tonijn, geflankeerd door gebakken gamba. Liever had ik wat dunnere plakken tonijn gehad, in plaats van deze ferme stukken, die best stug aanvoelen. Erbij bolletjes créme van aardpeer en fantastisch zoet-zure groentjes, waaronder heerlijke, ontvelde (!) cherrytomaatjes.

Het nagerecht bestaat voor ons beiden uit een parfait van vlierbloesem met spongecake van amandel, framboosjes en perzik en torentjes meringue. Bijzonder lekker met veel lichte fruitsmaakjes. Ik vermoed dat de vlierbloesemgelei zelf gemaakt is.

Koffie en thee gebruiken we weer in de lounge. Het is goed toeven daar, iets wat we tot laat in de avond dan ook doen. We voelen ons wegzakken in de rustige, Twentse gemoedelijkheid en zoeken tegen middernacht ons king-size bedje op. De volgende morgen genieten we nog van een uitstekend ontbijt en moeten we weer gaan. Helaas hebben we vanwege het slechte weer dit keer geen gebruik kunnen maken van het terras, maar uiteraard wel het uitzicht bewonderd.

Om dat uitzicht nog eens ten volle te kunnen aanschouwen, nemen we ons voor hier zeker een keer voor terug te keren. Dit najaar wellicht nog. Dank je wel, lieve mensen van De Wilmersberg, voor zoveel gastvrijheid en persoonlijke aandacht! Jullie doen het met z’n allen meer dan uitstekend. Petje af!