Buuf kwam gezellig een wijntje drinken. Zij is een rasechte vegetariër, en ik luister graag naar haar “gezonde eten-en-drinken-visie”. Zij inspireert me om eens verder te kijken op de schappen in de natuurvoedingswinkel, verder dan mijn gewoontegetrouwe groenten, eieren en volkorenmeel.

Ik vertel haar over de vegetarische gerechten van Ottolenghi en buuf doet melding van haar nieuwste kookboek met veel Marokkaanse recepten. De Kookkaravaan, vraag ik veel te gretig, er prat op gaand elk nieuw verschenen kookboek te (her)kennen. De alcohol had buuf’s geheugen vertroebeld. Ze wist het niet meer. Iets met een oubollige tekening op de voorkant. Er ontstond een stoutmoedig plan in mijn hoofd. Schijnbaar nonchalant overhandig ik haar mijn Plenty van Ottolenghi.

Kookkaravaan

En mijn Plan werkt! Vanavond stond Buuf aan de deur. Met een boek onder haar arm. Yes! Ik wist ‘t, het is de Kookkaravaan, winnaar kookboek van het jaar 2011. Het is een heerlijk leesboek, vol kleurrijke foto’s en interessante wetenswaardigheden over het Arabische, Afrikaanse én Berber Marokko en haar inwoners. Er wordt met verve verteld over eeuwenoude kasba’s, oriëntaalse soeks en sprookjesachtige valleien vol met dadels, palmen en citrusvruchten.  Veel aandacht ook voor bepaalde rituelen, zoals het drinken van thee.

Als kookboek vind ik het enigszins tegenvallen. Natuurlijk staan er gerechten in uit de tajine met veel kip- en lamsvlees, maar de recepten zijn niet van een dusdanige overvloed dat ik genoeg te kiezen heb. Voor mij, als flexitariër, slechts één bruikbaar tajinegerecht.  Wat er wel in de smaak valt is de traditionele harira en de zeebaars met chermoula uit de oven. De ingrediëntenlijst van de courgette-wortelsoep bevat echter een bouillonblokje! Daarmee overtuig je mij niet dat in dit boek louter authentieke recepten staan, echt niet.

Het is vooral een móói boek, deze Kookkaravaan. Tommy Wieringa’s recensie op de achterflap sluit naadloos aan op mijn eigen visie: “een reisboek dat ook geur en smaak overbrengt, een feest voor de zintuigen”.

Na het lezen van de Kookkaravaan is je interesse in de Marokkaanse keuken definitief gewekt en wil je liefst met eigen ogen gaan aanschouwen uit welke sprankelende cultuur die gerechten voortkomen. Wat mij betreft zit zo’n reisje er dit jaar niet in. Ik zal moeten wachten. Om dan maar in sfeer te eindigen met een Marokkaans gezegde: voor de poort van het geduld heerst geen drukte.