Na een fiks aantal dagen mijn tijd verdreven te hebben met bezigheden op zakelijk-, sociaal-, en financieel-technisch vlak, kreeg ik visioenen van een compleet lege dag. Het lijf wilde even helemaal niks meer. Nada, niente, nichts, nihil. Alleen maar tijd voor mezelf. Om te zitten. Te staren over het water. En rustig te mijmeren. Want ja, dat laatste is toch wel mijn favoriete bezigheid: alle gebeurtenissen in het leven ondersteboven en binnenstebuiten keren. Van links, van rechts, van onderaf en van bovenaf beschouwen. Ik heb mij erin bekwaamd. Het is een redmiddel om het hoofd in woelige tijden boven water te houden.

Het beloofde een prachtige zomerdag te worden, dus togen Man en ik naar één van Zeelands mooiste plekjes, de Boulevard van Vlissingen. Met aan het begin de aanblik van een robuuste Michiel de Ruyter en aan het eind het eeuwig zingende windorgel. Aldaar op een terras te kunnen neerstrijken, met uitzicht op Breskens en de havens van Zeebrugge en een koel glas bier of rosé onder handbereik, is voor mij toch wel het ultieme relaxmoment.

Het verloopt anders dan gepland. Opvallend veel blauwe P-borden bij het binnenrijden van Vlissingen. Rescue. Het zegt ons, als nimmer-plaatselijke-krant-lezende cultuurbarbaren, helemaal niets. Wie moet er in hemelsnaam gered worden?
Het antwoord bereikt al spoedig onze gehoorgangen. Hevig geklapper van heli-rotors, sirenes, claxons, roeptoeters; alle divisies uit het hulpverleningscircuit willen,  uitgebreid op die dag dat ik RUST wil, laten zien wat ze in huis hebben.

Totaal overrompeld dompelen Man en ik ons onder in deze poel van oorverdovend lawaai en chaotisch gedrang. Er is geen vluchtweg. Ik ben vastbesloten vandaag mijn beoogde terras te bereiken, niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Er blijken nog een klein aantal mensen met exact dezelfde gedachten rond te lopen.

Hotel Arion

Gelukkig is Man in het bezit van een Alziend Oog en weet hij steevast lege tafeltjes te bemachtigen. Wij nestelen ons in de schaduw van een grote parasol op het terras van hotel Arion en overzien op veilige  afstand van de schuifelende mensenmassa het gebeuren. Normaliter is het heerlijk rustig zitten op dit ruime terras met zijn fijne stoelen en correct personeel. Vandaag is het er druk, heel erg druk.

Niettemin nippen wij al vrij snel van onze Torres Mas Rabel rosé en een Affligem dubbel. Vanaf onze (verhoogde) plaats zien wij twee propellervliegtuigen (Spitfires) hun kunsten vertonen. Aansluitend is er een vliegdemonstratie van vier Dutch Thunder Yaks. Bovendien showt een lifeliner hoe een drenkeling uit het water wordt gered en naar boven wordt gehesen. Hoewel de shows prachtig zijn, is een normaal gesprek voeren niet mogelijk, laat staan dat er ruimte is voor overpeinzingen. Het zij zo.

Ik wacht even een aantal weken, tot iedereen weer op school zit; achter zijn bureautje zit, op de bouwplaats staat of de deuren van zijn tokootje heeft geopend. Dan keer ik terug naar de boulevard van Vlissingen en is elk terrastafeltje van mij. Inclusief het strakblauwe laken van de Westerschelde om over uit te kijken. Met een stilte die volop ruimte biedt om te mijmeren over die dag in augustus waarop ik niet de redding vond die ik zocht.