Als onvervalste natuurliefhebber ben ik helemaal in mijn nopjes als de weersomstandigheden ertoe uitnodigen veelvuldig buitenshuis door te brengen. Tijdens de eindeloze tochtjes die G en ik maken door ons vertrouwde Zeeuwse land, passeren we tal van wonderschone zaken. Monumentale boerderijen, met zwart gepotdekselde schuren, goudgele akkers met wuivende graanhalmen, om even later het diepblauwe water van Nationaal Park de Oosterschelde te aanschouwen, smalle bloemendijken  met een een kudde kalm grazende schapen, kortom: Zeeland kent een unieke natuur vol contrasten. Schorren en slikken. Polders en dijken. Bossen en duinen. Grote verschillen  ook tussen zoet en zout, nat en droog. Wat mij echter het meest in aanbidding laat vallen van die allesomvattende schoonheid van Moeder natuur, is dat ene aandoenlijke bloempje verscholen tussen het hoge gras in de berm.  Zo fragiel, zo doorschijnend van kleur, dat het haast onwerkelijk lijkt. Een surrealistisch schilderij.

Dit jaar is alles anders, er zijn weinig tot geen onbewolkte luchten, geen overvloed aan zonnestralen, daarbij ook nog eens oplopende besmettingscijfers, dus zijn we met z’n allen genoodzaakt tot veelvuldig binnenshuis vertoeven. Niet mijn meest favoriete bezigheid, aangezien de zomer al zo kort duurt in Nederland. Ik bespeur bij mezelf dan ook een verre van hoera-stemming. Maar goed, het is wat het is. Als wij niet naar buiten kunnen, dan moet buiten maar naar ons komen. Aangezien mijn stulpje geen meterslange tuin heeft – wat een understatement van jewelste is, want ik bezit nog geen centimeter grond – en we ons houten huisje achter de duinen vanwege het oprukkende massa-toerisme noodgedwongen hebben moeten verkopen, rest mij niet veel anders dan wat bloempotten bij de voordeur te verzamelen en mijn gemetselde bloembak voor de slaapkamerramen te vullen. Lekker gemakkelijk, hoor ik iedereen zeggen, die dag in dag uit staat te zwoegen om hun tuin er presentabel uit te laten zien. Tsja, daar valt ook weer wat van te zeggen natuurlijk.

Toegang tot de Mediterannée

Plantjes dus. Ik had dit voorjaar een mediterrane toegang tot huize Eetplezier verzonnen. Rozemarijn, lavendel, oleander, misschien zelfs een olijfboompje. Opgewekt begin ik in april aan mijn kruistocht om in Zuid-Franse sferen te geraken. Ik bestel een aantal planten on-line, die helaas volledig verfomfaaid uit hun verpakking tevoorschijn komen. Niets gedaan, besluit ik ferm, planten moet je zíén voordat je ze koopt, dat gaat niet via internet. Dus vertrek ik op een van de eerste zonnige dagen in mei naar een tuincentrum, zo’n 8 km verderop. Veel petunia’s, geraniums en ander klein perkgoed, weinig van wat ik zoek. Tot ik uiteindelijk de ontluikende lavendel ontdek. Wat een voltreffer, precies wat ik in gedachten had. Zinken teil eromheen en voila, mijn eigen Côte d’Azur-sfeertje was geboren.

Nou nee, zo ging het niet helemaal. Ten eerste blijk ik naderhand noch rozemarijn, noch een oleander te kunnen bemachtigen. Gelukkig heb ik mijn lavendel nog. Dus geef ik deze in mijn ijver om hem tot volle bloei te laten komen, plichtsgetrouw elke avond een fikse slok water. Op dag twee ontdek ik een klein beestje op een blad, na vier dagen zie ik een geknakte stengel, na zes dagen voltrekt zich het proces van wat men het beste als “kwijnen” kan omschrijven en op dag acht besluit ik mijn Mediterrane droom in de kliko te kieperen. Jammer, jammer. Nu ben ik over het algemeen vrij positief van aard, maar als het, zoals dit jaar, na het ineenstorten van mijn illusie, ook nog eens onophoudelijk blijft regenen, dan zak zelfs ik in een bodemloze depressie. 

Gelukkig komt er met het verstrijken van de tijd altijd raad. Op een van de spaarzame droge dagen begin juni, maken G en ik een toertje in en rond onze stad. Bij de naburige bouwmarkt is het een drukte van jewelste. Huh? Zijn de mensen na de enorme achterstallig onderhoudexpeditie van vorig jaar, nu nog steeds niet uit geklust? Wacht even, het is dringen geblazen rond de buitenverkoop van weelderige flora. De spreekwoordelijke haas is een schildpad in vergelijking met de snelheid waarop ik me tussen de menigte stort. Vrijwel direct word ik verliefd op een prachtige lichtroze hortensia. Hij mag mee, beslis ik. En o, kijk eens daar: olijfbomen! Met een angstige blik in zijn ogen loert G naar me, ik ga hem toch hopelijk niet vragen om zo’n kolos in de fietstas te proppen en dan ook nog heelhuids zien thuis te komen? Nee hoor menneke, wees maar niet ongerust, na het ter ziele gaan van de lavendel heb ik opeens weer scherp beeld bij de vaardigheid van mijn vingers, die bij nader inzien niet zo groen zijn als ik ze bedacht heb. 

Groene oase

Ik had het een beetje kunnen zien aankomen. Het begon allemaal zo’n 45 jaar geleden. Tijdens mijn eerste weken “op eigen benen staan” spendeerde ik het weinige geld dat ik bezat aan zoveel mogelijk planten. Jullie kennen ze vast ook nog wel: de gigantische gatenplant, de breed uitwaaierende ficus, de fluwelige hertshoorn en het delicate siererwtje dat in lange groene slierten uit hun hangpotjes puilden. O, wat deed ik mijn best om mijn groene oase een goede habitat bieden! Alles groeide en bloeide dat het een lust was. Temidden van al dat groen installeerde pap een klein aquarium, want naast al die flora hoorde ook wat fauna, moet ik gedacht hebben. Hoe meer natuur, hoe beter. Helaas overleefden de visjes het niet toen ik, na een doorwaakte nacht met teveel feestgedruis en overmatige alcoholinname, het visvoer verwisselde voor pokon. De guppies konden dit niet waarderen en gingen al borrelend ten onder.

En toen enige tijd later Tommy – type vierderangs vuilnisbakhondje met terrier-achtige trekjes – zijn intrede deed, begon ook mijn flora danig te lijden onder zijn manier van de natuur ontdekken. Hij plukte met enige regelmaat alle groene blaadjes van de takken, alsof hij in een vroeger leven een giraf was geweest, groef met onbeheerste speelsheid de aarde uit de potten om er daarna een plasje in te doen en sjorde net zolang aan de wiebelende siererwtjes tot ook zij het leven lieten. Op sommige dagen moest ik mij als een soort shovel een weg banen door de chaotische puinhoop die Tommy veroorzaakte, terwijl ik ondertussen de grootste moeite had om pap en mam ervan te overtuigen dat ik alles onder controle had.

Nu er geen hond meer rond drentelt in huize Eetplezier en ook de vissen verdwenen zijn, is de verwachting dat mijn mooie lichtroze hortensia het wel gaat overleven dit seizoen. Zie haar daar eens staan, zo breekbaar, zo lieftallig. Nu is het zaak om niet te vergeten haar af en toe een slokje water te geven. Inclusief een scheutje pokon. Dit jaar gaat waarschijnlijk de boeken in als een periode vol misrekeningen, tegenslagen en ontnuchtering. Ik sta in ieder geval niet te juichen nu de ons beloofde zomerse dagen steeds langer op zich laten wachten . Ik heb ook niemand horen applaudisseren toen afgelopen weekend bleek dat Mark en Hugo zich schromelijk hadden vergist in de mate waarop het volk zich opnieuw een bepaalde vrijheid aan mocht meten. En nu onze Oranjemannen inmiddels getergd aan hun boterham met kaas zitten, nodigt ook het hele EK-gebeuren niet uit om luidkeels het Wilhelmus aan te vangen.

Kortom: enig optimisme kunnen we wel gebruiken in deze roerige tijden. Haal het desnoods uit de toppen van je tenen, sprokkel de laatste restjes bijeen vanuit de duisterste uithoeken van je brein, verzamel zoveel mogelijk lichtpuntjes om over te dragen naar de ander. Persoonlijk focus ik me voorlopig even op die ene zin uit het bekende gedicht van Lucebert: alles van waarde is weerloos. Ofwel: het besef dat wij – mensheid – in de huidige situatie dichter bij de kern van ons bestaan zijn dan wanneer wij ons krampachtig blijven verweren tegen alles wat de vijand zou kunnen zijn.

Driewerf hoera voor de hortensia!