Soms zit het mee. En soms zit het tegen. Dat geldt voor zo’n beetje alles in het leven en dit keer helaas ook voor koekjes bakken. Meestal maak ik me niet druk om de juiste vorm of een fotogeniek aanzicht, maar het uiterlijk van deze hazelnootrozetten stelde me toch echt behoorlijk teleur.

Wat er aan vooraf ging. Aan mijn gedane voorwerk heeft het alvast niet gelegen, stel ik tevreden vast als ik de hazelnootjes in de hakmolen stop. Wat ik heb dan vandaag zo anders-dan-anders gedaan? Ik leg het jullie uit. Normaliter doe ik maar wat, want als de geest eenmaal in de fles zit, ben ik vaak niet meer te stoppen. Juiste ingrediënten of niet.  Maar let op: er zijn hazelnoten en hazelnoten! Gewone hazelnoten koop je bij Appie of Jumbo. Voor kwalitatief de allerbeste hazelnoten, die uit Piëmonte, moet je echter even moeite doen. Dat deed ik met liefde. Want zoals ik al zo vaak oreerde: zonder liefde en aandacht is elk gerecht gedoemd te mislukken. 

 

Dus bestelde ik bij Italiaanse delicatessen de lekkerste nootjes uit de laars van Europa, ja, ja, die uit de Piëmonte om precies te zijn. Check. Boter enkele uren voor het bakken op kamertemperatuur laten komen (ik wil het nog weleens vergeten en ga dan met (te) koude boter aan de slag). Check. Half uurtje gezocht naar het juiste spuitmondje in een overvolle rommelkast. Check. Op deze manier zou het volledige kneed- en bakproces soepeltjes en adequaat verlopen, met een perfect eindresultaat. Dacht ik. 

Het liep anders. Nooit geweten dat stukjes hazelnoot zo ongelooflijk halsstarrig kunnen zijn. Ze protesteerden en klampten zich krampachtig vast aan mijn zo zorgvuldig uitgekozen spuitmondje. Peuter-peuter. En nog eens. Ofwel de diameter was niet groot genoeg ofwel mijn vaardigheid schoot weer eens enorm tekort. Kortom: op het eind van het proces had ik weliswaar heerlijke hazelnootkoekjes, maar of of je ze nu expliciet rozetten mag noemen? Ik waag het te betwijfelen. Bovendien floepten die excellente hazelnootjes na het bakken pardoes uit hun ingebakken holletje. Potjandorie! Nu ben ik niet het meest haatdragende type mens, dus heb ik ze (voor de foto) weer bevallig in hun veilige nestjes gevlijd. Wie het ziet, mag het zeggen.