Een beetje weg gedoken achter een lading verse flessen, lag hij daar, ietwat sip naar ons te loeren. Deze witte Bourgogne was al een tijdje bij ons in huis. Een Hautes Côtes de Beaune om precies te zijn. Een jaar of drie in huis. Destijds prima op dronk, hoewel hij best nog een jaartje of wat mee zou kunnen, sprak de mevrouw met kennis van zaken.

Dat dacht ik zelf ook, dus werd dit flesje telkenmale terug in het rek geplaatst. Tot je op een dag als vandaag bealuit dat hij nu toch echt open moet. Waarschijnlijk is hij al over de top. In dat geval kiepen we hem door een stoofschotel met kip of zo.

Maar nee, deze Bourgogne was nog steeds perfect in orde en kon gewoon gedronken geworden. Hoewel ik geen Chardonnay liefhebber ben, viel dit beslist niet in de categorie “boterig” of “vettig”. Het bleek een fris wijntje met hinten van groene appels en citrusfruit. In het glas kwam er een prachtige lichtgouden kleur tevoorschijn met deze een zweempje lichtgroen. Na wat enthousiast geslurp, ontdekte ik een subtiele houttoon. Lekker! Yam! Doet niet onder voor een dure Chablis.

En waarom zou je een wijntje met een deftige naam kopen, als het broertje/zusje net zo lekker, zo niet lekkerder, smaakt? In huize Eetplezier zijn er al heel wat flesjes van goeie komaf geruisloos van het toneel verdwenen.