Vanwege het willen maken van een recept van Ottolenghi, waarin Taleggio verwerkt zit, snel ik vandaag rond 14.00 uur nog gauw even naar vriendje Appie. Want vriendje Jumbo wist zelf niet eens dat het kaas was. En omdat Appie net een tikkie minder wereldvreemd tegen onze multi-culturele samenleving aan kijkt (lees: erop inkoopt) denk ik er zeker van te zijn het recept vandaag met de juiste ingrediënten te kunnen bereiden. Ze zullen aldaar vast ergens kaas van gegeten hebben.

Na een vijftal minuten in de kaasvitrine te hebben gekeken, vraag ik aan de schattige juffrouw met de lange, golvende haren en wimpers van drie meter lang: “heeft u ook taleggio?”
“Tagliatelle”, antwoordt ze met uitgestrekte vinger, “dan moet u bij de pasta zijn”.
Geheel tegen mijn zin en mijn tempo in, blijf ik kalm.
“Nee, ik bedoel taleggio, geen tagliatelle”.

Juffrouw schudt vastberaden met haar manen. “Nee, die heb ik niet”.
Maar ze verkeert in een positieve mee-denk stemming (kaas is tenslotte toch alleen maar bedoeld om de zaterdag tussen 8 en 5 door te komen en denken is minder vermoeiend als lopen) en vraagt: “wat is het voor kaas?”.
“Italiaanse”, zeg ik.

Ah, het lijkt erop alsof haar plotseling iets te binnen schiet. Ik krijg weer hoop. Misschien staat er wel vijf kilo taleggio achter in het magazijn, die vanmiddag is binnengekomen en nog uitgestald moet worden.

Jongedame buigt zich echter nadenkend over de Parmezaanse kaas.
“Dit lijkt er op, dat weet ik bijna zeker”, giechelt ze. Met haar mooie, donkerbruine kijkers kijkt ze me vol vertrouwen aan. “Toch?”

“Ik denk het niet, hoor. Parmezaanse kaas zit al in het gerecht. Nu zoek ik nog taleggio om te laten smelten bovenop”.

De interesse van de jongedame lijkt nu echt gewekt. Ze gaat er zelfs van op één been staan. Met een hand in haar zij gooit ze ondertussen achteloos heur haardos  naar achter.
“Waar is het dan precies voor, mevrouw?”
Daarbij trekt ze een gezicht alsof ze een wandelende culinaire encyclopedie is.

“Voor gevulde portobello’s. Van Ottolenghi”, zeg ik er lief achteraan, me terdege bewust van het feit dat deze jongedame wel iets beters te doen heeft met mannen, dan er recepten van na te maken.
Gehaast voeg ik er aan toe: “ik denk dat ik die buffelmozzarella maar meeneem, die smelt ook goed”.

Vanaf dat moment komt ze echter pas goed op stoom.
“Nee hoor, mevrouw, mozzarella smelt juist helemaal niet. Dat wordt een beetje een compacte massa. Echt waar”. Haar hoofdje schudt driftig heen en weer.

Diep in mij begint er een schaterlach op te borrelen Ik pers mijn lippen op elkaar om het meisje niet in verlegenheid te brengen, maar kan het niet nalaten om te lispelen: “op mijn pizza’s smelt die buffelmozzarella toch echt geweldig”. En diep in de krochten van mijn binnenste begint in neonletters een ludiek gezegde te flikkeren: ergens kaas van gegeten hebben.

Verbijsterd kijkt ze me aan. Ik zie haar denken. Een pizza, dat is toch zo’n ding uit een kartonnen doos, gebracht door een slanke, gebruinde jongeman op zo’n scooter met een kist achterop? Iets met tomaat, salami, olijven en een gebruinde bovenkant, maar toch niet met zo’n witte bol er bovenop?

Ik laat haar in complete verwarring achter, als ik de mozzarella én een stukje chaumes uit de vitrine pak.
“Nou, succes dan maar”, kwettert ze vrolijk. “Ik hoop dat het goed komt”.
Hoor ik daar iets van meewarigheid in haar stem?

Het is een lief kind. En het komt allemaal goed met haar. Ik weet het zeker.

(Bron foto: Sligro)