Zo, het leed is weer geleden! Zoals elk jaar ben ik ook nu weer blij dat alles achter de rug is. Alles? Nee, niet alles natuurlijk. Niet de plezierige kanten van het samenzijn, niet de gezelligheid van het samen aan tafel vertoeven en zeker niet die heerlijke fles Brunello waarvan de bodem veel te snel in zicht kwam. Maar alle andere rompslomp eromheen kan me elk jaar gestolen worden. Planning van de boodschappen, wanneer en hoeveel? Het moeizaam tevoorschijn halen van de versieringen, wat steeds opnieuw gepaard gaat met een wanhopig gevoel van “waar laat ik het allemaal”. De onbedwingbare behoefte om de week voor de feestdagen het hele onderkomen spic en span te laten shinen. Idioot gedoe, ik weet het, maar leg dat maar eens uit aan een stel hersens dat al 65 jaar vastgeroest zit in patronen.

Terwijl ik dit tik is het dinsdag 4 januari 10.37 uur en is mijn kamer weer de ruimte zoals deze eruit zag op 15 december 2021. Opgeruimd en overzichtelijk. Kindeke Jezus en consorten zijn weer veilig opgeborgen in hun knusse woondoos, alle ballen driedubbel omwikkeld met vloeipapier en van de vele waxinelichtjes zijn er nog slechts twee over die hun plekje opeisen. Zelfs de inhoud van de koelkast vertoont armoedige trekjes. Er liggen nog wat restjes die vandaag bij de avondmaaltijd worden genuttigd, verder zou ik op dit moment de hoeveelheid mondvoorraad als pover willen omschrijven. Gelukkig verwacht ik morgen rond de klok van tien een jongeman in een grote, blauwe bestelbus die op zijn steekkarretje twee kratten met verse aanvoer komt afleveren. 

Goede voornemens

Of ik nog goede voornemens heb? Jazeker. Ik ga proberen nóg meer in het moment NU te leven. Minder tijd te besteden aan social media en internet in algemene zin. Ik wil proberen een NFOMO-gevoel (No Fear Of Missing Out ) te ontwikkelen. Of simpel gezegd: vaker en langer “uit” te durven staan. Zonder energie opslurpende activiteiten achter het toetsenbord, bestaat er namelijk nóg een wereld: de enige echte! En ook al gooit Mrs Corona momenteel wel erg veel roet in ons eten, ik blijf de ontdekkingstocht in mijn hoofd verder volgen. Vooral waar het culinaire of literaire zaken betreft is er nog een schatkist vol pareltjes op te sporen.

Van Siciliaanse biscotti tot Guinnes muffins en van coconut flapjacks tot Treacle sponge pudding. Al deze gerechten staan op de planning om gefabriceerd te worden in het kleine keukentje van huize Eetplezier. Bovendien wil ik kennismaken met een tot nu toe voor mij onbekend product, te weten cider. Niet de goedkope rommel, maar the real stuff en dan in diverse variëteiten. Binnenkort is er dus een uitgebreid verhaal van dit veredelde appelsap te verwachten op Eetplezier & Meer.

Voorts blijft mijn leeshonger natuurlijk ook altijd nog bestaan. Voor de eerstkomende weken staan Saskia Noort, K. Schippers en René Diekstra te dringen om ter hand genomen te worden. Waarna er nog een waslijst vol met namen volgt. Bladzijdes vol letters om bij weg te dromen of geïnspireerd door te worden. Heerlijk, al dat leesvoer! En ook nog: er staat een bijzonder leuk samenwerkingsproject op stapel. Iets met heul puur en dus heul eerlijk eten. So stay tuned!

Tot slot wil ik een zelfgemaakt zout koekje met jullie delen. Deze koekjes werden gretig opgepeuzeld tijdens de jaarwisseling. Hoewel ik ze vooraf de structuur “stukje baksteen” meegaf, bleek dat in de praktijk reuze mee te vallen. Wat zeg ik? Ze waren brosser dan brossssssss. Luchtig mondvermaak in het kwadraat. Waarschijnlijk is dit toch echt te danken aan de combinatie azijn + bakpoeder, wat zorgt voor een bruiseffect tijdens het mengen. Misschien schrik je er even van, maar wees gerust, het komt goed! Van de azijn proef je overigens helemaal niets terug. En met deze Tuzlu Kurabiye (want zo heten ze officieel) sluit ik dan definitief de feestelijke periode af. 

Zoute Turkse koekjes (ca 30 stuks)