Dat was even prettig wakker worden gisterenmorgen: de stemmen van Mieke van der Weij en Peter de Bie kabbelen als vanouds uit de wekkerradio naast mijn hoofd. Sonore stemmen met een rustgevende intonatie. Ik schud even wat hersencellen door elkaar. Hoe zat het ook al weer? Ze waren toch weg bij AVROTROS? Na een vijftal minuten is de mist in mijn hoofd weggetrokken. Da’s waar ook, MAX had het format overgenomen en NPO stemt ermee in om zendtijd toe te kennen aan deze seniorenomroep. Hoera, eindelijk gerechtigheid voor de trouwe luisteraar! Domweg gelukkig ontwaak ik.

Zolang ik me kan herinneren ben ik meer luisteraar dan kijker. Mijn mini-kijkbuisje gaat pas aan als ik de echtelijke sponde betreed. Dan wil ik nog wel eens een Britse detective bekijken of toezien hoe Eva haar gasten met kritische vragen op het hakblok legt. Een uurtje 24 Kitchen gaat er op het late tijdstip ook altijd wel in, maar voor het overige gaat het televisiegebeuren voor een groot deel aan mij voorbij. Triviale spelshows als TVOH, WIDM of IHVH worden kennelijk uitgezonden voor lieden uit een ander universum dan ik.

Domweg gelukkig

Als de klok elf slagen laat horen, word ik zo mogelijk nog gelukkiger als Frits Spits zijn Taalstaat presenteert. Heerlijke radio. Een mevrouw uit den lande leest J.C. Bloem voor: domweg gelukkig in de Dapperstraat. Zij lanceert tegelijkertijd een initiatief. Iedereen mag een gedicht insturen over haar/zijn eigen woonomgeving en de Taalstaat gaat van al die verschillende inzendingen een – ik citeer – poëtisch landschap creëren.

Mijn dichterlijke hart, bijkans in slaap gewiegd door alledaagse onnozele zaken, slaat na deze aankondiging een slag over. Ik heb nog wel iets op de plank liggen. Iets met een molen en een televisietoren. Beide loeren elke dag onverstoorbaar door mijn kamerraam. Ze trotseren koude noordoostenwinden, evenals verzengende hitte op hun bolletjes. Indrukwekkende en ongenaakbare monumenten, die fier boven het stedelijke landschap uitsteken. In de loop der jaren ben ik van ze gaan houden.

Welbehagen

Het pistoletje, nog warm en knapperig, besmeerd met dik roomboter en belegd met kaas én ham, (toe maar, vrouwtje Eetplezier, nog steeds in de feestdagenmodus?) draagt om half twee haar eigen steentje bij aan mijn gevoel van welbehagen. Het kopje wintermelange-thee ernaast geurt naar sinaasappel en kaneel. Een diepe tevredenheid overvalt me. Volgens de Boeddhistische leer zou dit gevoel misschien wel eens geluk kunnen betekenen.

Sentimentele praatjes? Misschien. Als de realiteit hard genoeg is, valt er weinig te genieten. Met een hoofd vol zorgen, zal dat eerste aarzelende lenteliedje van de merel je waarschijnlijk ontgaan. Ik snap dat volkomen. Persoonlijk blijf ik echter proberen in mijn hoofd ruimte te maken om oog te houden voor de bijzaken, de details.

Carpe diem. Pluk de dagen. Vergeet vervolgens niet om deze dagen volop water te geven, zodat ze welig kunnen tieren. Zoek naar de diamanten in je achtertuin. Echt, ze liggen er. Bewonder ze. Koester ze. Want schoonheid zit in alles. Zelfs in een doodgewone straat in Amsterdam-Oost.

De Dapperstraat

Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant.

Een heuvel met wat villaatjes ertegen. 



Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, 

De in kaden vastgeklonken waterkant,

De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand

Door zolderramen, langs de lucht bewegen. 



Alles is veel voor wie niet veel verwacht.

Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.



Dit heb ik bij mijzelve overdacht, 

Verregend, op een miezerige morgen, 

Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.

J.C. Bloem.