Het was al een fiks aantal jaren geleden dat we voor het laatst bij De Kromme Watergang waren. In die tussentijd is er een tweede Michelinster (2011) bij gekomen. In mijn hoofd bevond zich dan ook al geruime tijd het plan om zelf eens proefondervindelijk vast te stellen of het verschil tussen * en ** te proeven is. En zo werd deze blote woensdag hét moment bij uitstek om het nuttige met het aangename te verenigen. Bedacht als alternatief voor de bruine boterham met kaas, zullen we maar denken.

Denken jullie nu alsjeblieft niet meteen dat een lunch bij een **sterrenrestaurant dagelijkse kost is voor mijn lief en mij. En al helemaal niet op een blote (lees: gewone, alledaagse) woensdag, zoals dat deze keer het geval was. Maar Man had ’s morgens iets op te halen aan de oostkant van Zeeuws-Vlaanderen en zelf wilde ik dolgraag  de bestelde koekenpan ophalen bij Bianca Bonte in Oostburg, de oostelijke kant van het eiland. Ik plande een mooie combi.

De Kromme Watergang

Om half één parkeren we voor het landelijk gelegen restaurant. Het interieur is gebleven zoals ik me het herinner: in rustige zwart-wit tinten. Romeins aandoende bogen in de tussenmuren. Gemakkelijk zittende stoelen aan uitsluitend ronde tafels. Heel stijlvol allemaal.

We nemen als aperitief de cocktail van het huis: cava met duindoornbes, ananas en kokos. Een heerlijk verfrissend glas en absoluut niet zoet.

Een vriendelijke dame brengt ons een lekker zuurdesembroodje, boter, peper, olie en een verstuivertje met Oosterscheldewater.

Als snel verschijnen de eerste amuses. Op een gewelfd glazen bordje ligt een Gillardeau oester met kokos en een blaadje limoen. Een voortreffelijke oester, naar mijn idee nóg fijner van smaak dan de platte Zeeuwse.
Ernaast een glaasje met een cocktail van limoen en groene thee. Geadviseerd wordt het glaasje in één teug leeg te drinken. Dat lukt wat moeilijk, omdat onderin een bevroren substantie ligt. De kletskop van wasabi en nori-algen wordt vergezeld van crème fraiche en sesamzaadjes. Stuk voor stuk verfijnde gerechtjes, waarmee de toon voor het vervolg is gezet.

Na een prettige onderbreking volgen nieuwe mondvermaakjes. Op een bord vol kiezelsteentjes vinden we een krokantje van varkensvel met lardo, zure schardijn en savora. Het tweede krokantje is van aardappel gemaakt met bovenop een crème van tuinkers en zoute haring met citroenrasp. Alle smaken zijn perfect in balans. Ook qua mondgevoel zit het prima; crisp tegenover een filmische crème, heerlijk gewoonweg.

Met sommelier Mike hebben we eerst een gezellig praatje, om daarna samen de keuze voor een begeleidende wijn te bespreken. Hij adviseert ons The Flower and the Bee, (een wijn uit de Ribeiro gemaakt van de Treixaduradruif), omdat deze goed zou matchen met zowel het voor- als het hoofdgerecht. De eerste slok geeft direct een gerust gevoel, dit zijn de wijnen waar ik dol op ben: fris, fruitig, knisperend.

Het voorgerecht

Ons voorgerecht verschijnt op een zwart bord van zwaar aardewerk. Een mooi stukje kabeljauw (op de foto zie je dat er al begerig een hapje uit is genomen), vergezeld van mosselen, rauwe en gebrande kool, radijs en zuurdesem. De groene curry smaakt er fantastisch bij en geeft het geheel body en pit.

Hoofdgerecht

Dan het hoofdgerecht. Dit wordt geserveerd in een ondiepe schaal. Bovenop een keurige moot tarbot liggen kreukels en mesheften. Ernaast een zalfje van aardpeer. Vanuit een kannetje wordt de saus erbij geschonken. Deze is gemaakt op basis van een fumet van de tarbot en zeewier en is heerlijk van smaak met een bijna zijdezachte textuur. Erbij een blaadje groen, waarvan ik vermoed dat het lamsoren is, en knapperige “salty fingers”. Een weliswaar gekweekte, maar o zo fijne, zilte groente.

Dessert

Ons nagerecht is een mooi schilderijtje van halve aardbeitjes en gemarineerde bietjes op koekjes van witte chocolade, gecombineerd met zalig yoghurtijs en mini marsh-mallows. Opnieuw een voortreffelijk uitgebalanceerd bord, het zuurtje van de bietjes tegenover de zoete chocolade, smaakt ons prima.

We sluiten af met een espresso en thee. Erbij grappige friandises in de vorm van op het strand aanwezige schelpdiertjes, gepresenteerd op een houten plank.

Achteraan een kletskop van chocolade en tonkabonen. Van links naar recht verder:
chocolade stenen van praliné en algen, chocolade schelpjes van zuring, mini macarons waarvan ik de bestanddelen vergeten ben en chocolade mosseltjes met munt. Op de voorgrond staan lolly’s van karamel en zeewater.

G en ik zijn na deze lunch ook helemaal overtuigd: die tweede ster van De Kromme Watergang is er geheel terecht bij gekomen! Edwin Vinke heeft ons verrast met zijn hoge-school kookkunsten. Zoals het een echte Zeeuw betaamt, is hij verzot op alles wat in en om de zee leeft. Elk gerecht bij de Kromme Watergang ademt dan ook de sfeer en de geur van het zilte blauw. Edwin laat zijn gasten graag alle hoeken van de zee zien (en proeven natuurlijk). En laat ons daar nu net héél erg gelukkig van worden.