Ben ik er toch weer ingetrapt! Hoewel ik eigenlijk nooit rosé’s koop meer dan één jaar oud, kon deze wijn uit de Loire met gemak drie jaar liggen, zegt de wijn verkopende heer met een overvloed aan overtuiging in zijn stem. Klassewijnen kunnen heel wat hebben, orakelt hij voorts, als ik de fles nog eens minzaam bestudeer. Maar goed, deze Cheverny rosé Domaine Sauger 2017 is in de aanbieding, de zon schijnt uitbundig en ik heb een lang, gezellig weekend in gedachten met vriendinnen die allemaal, net als ik, dol zijn op een glas koele rosé. Een mens kan bijna niet zonder als de zon schijnt 😁.
Uit het Loire-gebied komen geweldige wijnen voort. Persoonlijke favorieten van mij zijn de Sancerre en de Pouilly Fumé, strakdroge, mineralige wijnen. En hoewel aan deze witte wijnen beduidend minder kwaliteit wordt toegedicht dan aan de befaamde Bourgogne druivenatjes, vind ik ze niet alleen toegankelijker maar tevens beter betaalbaar.
Terug naar deze rosé. De huidige eigenaar Phillipe Sauger is de vijfde generatie in dit familiebedrijf dat sinds 1870 wijnen produceert. Het wijndomein Sauger ligt vlakbij het Château de Cheverny, tussen de grote Châteaux van de Loire, zoals Chenonceaux en Chambord.
Het wijngebied kent een grote diversiteit aan bodemsoorten. De belangrijkste zijn de zanderige kleibodems waar voornamelijk sauvignon en chardonnay zijn aangeplant en een vulkanische bodem waar pinot noir en côt (malbec) prima op gedijen.
Cheverny rosé Domaine Sauger
Hoe beviel de wijn in de praktijk? Ik verwachtte verleidelijke aroma’s van kersen, frambozen en aardbeien, die in de smaak duidelijk naar voren zouden komen. Gewoonweg een vriendelijke rosé met een fris-fruitige afdronk. Om dóór te kunnen drinken. Het mocht niet zo zijn.
De vriendinnen bellen af wegens snotterende kinderen en ander ongerief. De zon gaat schuil achter een donkergrijs wolkendek, terwijl een straffe noordenwind ons terrasje gijzelt. Mistroostig kijk ik G aan: een glaasje troostrijk vocht zou geen kwaad kunnen.
Ooit heeft hij zichzelf als sommelier van dit huis benoemd, dus wacht ik op wat komen gaat. Nadere aanwijzingen omtrent kleur of kwaliteit zijn niet aan hem besteed, is mij na 30 jaar samen drinken inmiddels bekend. Deze sommelier komt liever tot tien keer toe met een fles aandragen die vervolgens door mij wordt afgekeurd, alles liever dan zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de wijnberg.
Om deze in het water gevallen dag op te vijzelen met wat zonnige vrolijkheid, kies ik toch maar voor de pas aangeschafte rosé. De opvallend oranje-achtige kleur doet het ergste vermoeden. En jawel hoor, de ongetwijfeld ooit aanwezige smaakjes van rood fruit, blijken getransformeerd naar een twijfelachtig mondgevoel van goedkope zuurtjes die te lang in een vergeten jaszak hebben verbleven. Toch te oud, dus iets of wat geoxideerd?
Vermoedelijk wel, hoewel ik mezelf wat complexe smaken betreft geen echte kenner durf te noemen. In ieder geval zal ik vanaf nu nooit meer rosé aanschaffen die bij aankoop ouder is dan één jaar na botteling. Zolang er geen zon te zien is, wordt er in huize Eetplezier naadloos overgestapt naar rood en wit. Of gin-tonic. Bier kan ook. Evenals Sambuca. Er is hier gelukkig voor elck wat wils in huis. Maar zodra de zon weer tevoorschijn komt, schakel ik toch echt weer over op de rosé. Jawel, van 2018.
0 reacties