Wie de Canto Ostinato van Simeon Ten Holt kent, is ofwel voor zijn leven groot fan van dit minimalistische muziekstuk ofwel hij verafschuwt het. Een tussenweg (niks Vijftig tinten grijs) lijkt niet mogelijk.

Ik behoor tot de eerste groep mensen. Een bewonderaar dus. De Canto Ostinato (vert.: koppig lied) is voor mij alles inéén; dynamiek en stilstand; harmonie en dissonantie; sommige gedeelten zijn meegaand en melodieus, andere koppig en behoorlijk weerbarstig. Om eindeloos op mee te dromen bij het vervullen van saaie karweitjes. Of om simpelweg je gedachten op weg te laten zweven.

Canto Ostinato

Gisteren, zaterdag 9 maart 2013 speelde Jeroen van Veen – helemaal alleen, wat op zich al bijzonder knap is – de Canto in de Drvkkery te Middelburg. Voorafgaand genoten Man en ik van een smakelijke lunch in de brasserie van Nederlands mooiste boekhandel. Heerlijke frittata met mediterrane groenten en geroosterd brood. Thee en man’s onafscheidelijke espresso erbij.

Gevoed en gelaafd nemen wij om exact half twee plaats achter in de zaak. Wilma de Rek, schrijfster van het boek Canto Ostinato, is aanwezig om haar boek te signeren. Zij introduceert de pianist Jeroen van Veen, waarna deze laatste het toegestroomde publiek negentig minuten onafgebroken weet te boeien met de betoverende klanken van bovengenoemd meesterstuk.

Iedereen beleeft de muziek op zijn eigen manier. Wiebelend op de stoel, trommelend met de vingers, deinend met het hoofd. Het is muisstil. Passerende bezoekers, op zoek naar een boek, zie je gegrepen worden door het klankenspel. Gefascineerd blijven ze staan of nemen plaats op de grond.

Een beetje dizzy ontwaak ik na anderhalf uur uit mijn muzikale roes. De relatieve stilte voelt vreemd. Eenmaal buiten blijkt de wereld gewoon te hebben doorgedraaid. Zonder mij. En zonder de muziek. Het kan dus, leven zonder de Canto Ostinato. Maar als je dan toch de keuze hebt, doe ik het liever mét. Oordeel hieronder zelf ….