Nou, daar zitten we dan, op de meest Blauwe Maandag ooit uit de geschiedenis. Onze vale coupe Corona wacht ongeduldig op een vaardige knip- en kleurbeurt, de feestelijk verkregen cadeaubonnen liggen troosteloos opgestapeld in een la en de deurbel lijkt in maanden niet te zijn aangeraakt. Zo langzamerhand hebben we allemaal wel een fikse opkikker nodig. Een sociaal leven dat tot ver onder de armoedegrens is gedaald, geen restaurantbezoek, geen theater of museum, het maakt ons bestaan tot een grijze muizen-doolhof, waarbinnen we en masse wanhopig op zoek zijn naar een uitgang. Alle frivoliteit lijkt te zijn verdwenen en daardoor ook een groot deel van de humor en het positivisme.

En ja, dan heb ik nog geen klagen, hoor ik jullie mompelen. Geen thuiswerk met een roedel dreinende kids die om de haverklap pogingen doen om het huis te verbouwen. Ik hoef ook gelukkig geen juf te spelen teneinde mijn kinderen zoveel mogelijk leerachterstand te besparen. Zelfs de supermarkt met een groot potentieel krioelend besmettingsgevaar hoef ik niet te betreden, aangezien ik al vanaf dag één on-line boodschappen bestel. Dus vrouwtje Eetplezier, wat valt er te zeuren?

Nou ja, kweenie, misschien wel niets, moet ik mezelf gewoon vermannen en doorgaan met het tot me nemen van mijn eigen lijfspreuk: het is wat het is. Want dat is het eigenlijk wel voor nu: wachten op de Prik die verlossing schijnt te gaan bieden. Zodra het sein op groen gaat voor mij, zal ik zeker proberen als eerste in de rij te staan. Kom maar op, met dat mRNA, ook al zit het verstopt in kleine vetbolletjes – waar ik in feite al voldoende van heb – en ook al kan ik in een anafylactische shock terecht komen. Komt tijd, komt raad, zou mijn grootmoeder zeggen.

Hopelijk gaat deze prik ervoor zorgen dat we met z’n allen opnieuw de lekkerste krenten uit de dagelijkse pap kunnen pikken. Voor mij persoonlijk betekent dat: een lange, zorgeloze lunch in een fijne omgeving. Een uitstapje naar mijn geliefde Vlaamse hoofdstad om te shoppen, cultuur te snuiven en uiteraard ook de inwendige mens te versterken. Een bezoek aan een museum behoort dan hopelijk ook weer tot de mogelijkheden. 

Zover is het helaas nog niet. En op deze grijs-blauwe maandag wordt het gevoel nog eens versterkt in één grote, langgerekte winterblues terecht te zijn gekomen. Dat geldt echt niet alleen voor mij, ben ik bang. Natuurlijk, er valt buitenom C nog genoeg te beleven, dat is zeker waar. We hebben onze beeldschermpjes die ons ten minste de illusie geven dicht bij elkaar te zijn, we hebben nog voor driehonderd jaar ongelezen boeken en een weelde aan streaming-kanalen om ons lui te laten vermaken. Mijn meest recente bingewatch record behaalde ik door Lupin te bekijken. (Ik ken die man, ik ken die man ….. o ja, Omar Sy met zijn weergaloze glimlach uit Intouchables). Tel daarbij op de overvloed aan eten, de behaaglijkheid van een goed verwarmd huis en de beschutting van een relatief veilige omgeving. 

Heb je moeite om dat soort beelden te laten beklijven? Oogjes dicht dan maar en voor enkele minuten blijven focussen op het gevoel dat je druipnat van de regen met een knorrende maag toe moet zien hoe er een geweer op je gericht is. Heel geruststellend zo’n meditatie, als je na het openen van je ogen het geluk hebt in een vredige omgeving te zitten. Nou ja, behalve die C dan. Maar zullen we het daar voorlopig even niet meer over hebben? Up naar Dolle Dinsdag!