Het is nat en koud als G. en ik in onze automobiel stappen om het Zeeuwse platteland te gaan verkennen. Er hipt altijd wel ergens een grutto of tureluur, die op de foto vastgelegd wil worden. Water- en weidevogels houden van laagliggende weilanden en drassige riet- en biezenvelden. En daar is in mijn geliefde provincie geen gebrek aan. Ook kreekruggen, poelgronden, vliedbergen, inlagen en welen zijn er volop in Zeeland. Daar is altijd wel iets moois te ontdekken.

Of we zoeken de kustlijn van ons eiland op en turen een kwartiertje over afwisselend de Wester- of de Oosterschelde. Sommige mensen vragen zich af wat daar te bekijken valt. Tsja, zovéél eigenlijk. De vijftig tinten grijs van de luchten aan de horizon bijvoorbeeld. Op een dag als vandaag zijn het er misschien wel tachtig. Of de variëteit aan blauwkleuren van het water op een stralende dag. De pleziervaarders die zich op een zonnige dag opgewekt op weg begeven, maar jarenlange kennis en ervaring ontberen en zich dientengevolge door de sluizen heen stuntelen. Menige toeschouwer lacht zich een kriek bij het aanschouwen van hun capriolen. Ja, ook ik, zij het wat besmuikt.

Maar vandaag hebben we vanaf onze stek nabij Hoedekenskerke imposante olietankers en containerschepen in het vizier, komend vanaf Vlissingen en nu oostwaarts varend. Log laveren zij tussen alle geulen, zandplaten, slikken en schorren door naar hun eindbestemming Antwerpen. We zien toe hoe ze met uiterste precisie de 300 meter smalle bocht bij Bath proberen te nemen. Als een olifant in een porseleinkast, zo ongeveer zal de kapitein van zo’n immens drijvend vehikel zich moeten voelen. Al wordt hij natuurlijk wel vakkundig geassisteerd door de loodsen aan boord.

Achter de regenboog

Als we over de slikkerige dijken van de Zak van Zuid-Beveland terugrijden naar huis, krijgen we een prachtige toegift van moeder Natuur. Onder het grijze wolkendek verschijnt een heuse regenboog. Al eerder zag ik dit fenomeen, alleen nog nooit met zulke afstekende, felle kleuren. De zeven afzonderlijke kleuren zijn goed te onderscheiden; zelfs het violet aan de onderkant is duidelijk zichtbaar als een baan. Meestal is deze laatste kleur een uiterst vage band. Meer dan een kwartier blijft dit fascinerende natuurverschijnsel aan mijn rechterzijde. Ik ben erg in mijn nopjes ermee. De symbolische waarde ervan, een vriendelijke, helende handreiking vanuit het universum, verwarmt mijn weifelende innerlijk en zorgt voor meer vertrouwen in de toekomst. Precies wat ik even nodig had.