Afscheid nemen is een beetje sterven. Ja, zelfs een laatste portie nuttigen van je meest favoriete groenten, doet elk jaar opnieuw een tikkie pijn. Reikhalzend kijk ik – als rechtgeaarde Brabantse – eind april uit naar de allereerste asperges en droevig gestemd zie ik de 24e juni al weer snel op de kalender verschijnen. Op die datum zijn de laatste asperges van 2017 nog net te koop. Daarna is het afgelopen, klaar, uit. Het lijkt erop alsof de periode waarbinnen het witte goud gestoken mag worden, elk jaar korter wordt. Of maakt mijn tanende bewustzijnsbesef wellicht steeds langere sprongetjes?

Asperges dus. Dit jaar waren ze al vroeg verkrijgbaar. Zonnig, droog weer zorgt ervoor dat ze al snel met de kopjes boven de grond komen koekeloeren. En dat mag niet. Hun kopjes lopen dan eigenaardig paars-blauw aan en het Groot Aspergekenniscentrum heeft ooit bepaald dat asperges kaarsrecht en wit horen te zijn. Dat heeft niets met smaak te maken, maar alles met esthetische vormgeving. Want dat wil de kritische, moderne consument: eenvormigheid zonder bobbels of krommingen. Zo lijkt het, althans in de huidige fruit- en groentenhandel. Gelukkig is er een tendens gaande dat aan dit soort idiote praktijken een einde maakt. De kromkrommer is daar een mooi voorbeeld van.

Als het witte goud eenmaal bovengronds is, komen ze elke week ten minste 1 x op tafel in huize Eetplezier. Het is telkens opnieuw geniet, genot, genoten. Hoeveel maaltjes van die lange, witte slierten zal ik reeds verorberd hebben in mijn leven? Dat moeten er inmiddels ruim 400 zijn. En altijd op dezelfde, klassieke wijze: met gekookte nieuwe aardappeltjes, een lekkere plas roombotersaus en natuurlijk het traditionele geprakte scharreleitje. Beetje nootmuskaat voor een lichtzoete tegenhanger van het bittere van de asperges en smikkelen maar!

Laatste asperges van 2017

Komende zaterdag is het echter weer gedaan met de pret. Het is dan St. Jan, de geboortedag van Johannes de Doper, de profeet die Jezus in de rivier de Jordaan doopte. Op die dag worden tevens de laatste asperges gestoken. Ik heb werkelijk geen idee of er sprake is van enige samenhang tussen deze twee zaken. Ik zie het niet, maar misschien kan iemand opheldering geven?

Gisteren heb ik nog kunnen genieten van het witte goud. En vandaag nog eens, maar dan in vloeibare vorm. Wat zeg je? Ik ben gek om met dit weer soep te willen eten? Welnee, het smaakte prima.

Voor iedereen die (nog) niet weet hoe je zo’n soepje assembleert, zal ik het even herhalen. En doe jezelf een lol, gebruik de kontjes van de asperges voor de soep. Als je ze secuur genoeg schilt, is ook het kontje heerlijk mals. Persoonlijk vind ik de kopjes veel te delicaat voor de soep.

Het begint allemaal met het koken van de asperges. Dat doe je in ruime hoeveelheid water. Na het nuttigen van de groente, houd je dus meestal flink wat kookvocht over. Dit bevat heel veel smaak. Op de dag dat je aspergesoep wilt eten, maak je eerst een roux van gelijke delen boter en bloem. Er zijn vele manieren om roux te maken, maar ik doe het op de manier zoals mijn vader het me geleerd heeft. Boter smelten, bloem in kleine beetjes erbij tot een heuse deegbal ontstaat, deze weer platdrukken en een vijftal minuutjes laten garen (ongare bloem geeft een onaangename smaak).

Daarna lepel voor lepel het koude aspergevocht toevoegen. Roeren. Nog een keer roeren. En nog een keer. Gebruik een garde tot een gladde, gebonden saus ontstaat. Ik voeg dan een zelfde hoeveelheid geconcentreerde (kalfs- of groente)bouillon toe. Peper, zout, verse tijm en een snufje nootmuskaat erbij. De achtergehouden aspergekontjes mee verwarmen en het aller-, allerlekkerst is natuurlijk afmaken met een scheutje room.
De liefhebbers kunnen er ook nog reepjes ham doorroeren. Voor mij is dit goddelijke vocht alleen al genoeg.