Afgelopen donderdag voelde ik me precies een Heilsoldaat, sjokkend van locatie naar locatie, met in mijn hoofd een strak omlijnde opdracht. Alleen had ik de gristelijke boodschap ingeruild voor een missie van meer culinaire aard. Geweldig, hoe ik toch altijd weer op dat triviale eten terecht kom, zonder enig besef van religieuze diepgang. Enfin.

Yuzusap, was mijn strijdkreet. Door de jarenlange speurtocht naar alles wat eetbaar én onbekend is, wist ik inmiddels dat een yuzu een citrusvrucht was. Een soort van mislukte Japanse mandarijn, met een heul bijzondere smaak. Chefs zijn er gek op. Ik kan jullie geruststellen dat naast de aloude appel en peer, óók de mango en lychee hier te midden van de vette klei en winderige dijken inmiddels tot grootgrutterswaar zijn opgeklommen. Zodra het vruchtje echter exotischer namen gaat krijgen, kruipt elke zichzelf respecterende groenteboer angstvallig terug onder die ene, grote steen, waar zo’n heerlijk gezapige Zeeuwse atmosfeer heerst.

Sap dan maar. Ooit ergens uit de vrucht geperst. In een  flesje gedaan en per vliegtuig of boot verstuurd naar oorden waar men dit soort zaken ontbeert. Speciaal voor mij, die dus op zoek is. Monter verkondig ik mijn bezielende boodschap,  om te beginnen bij meneer Appie. Ter plekke word ik te woord gestaan door een hardhorende dame. Pas na mijn derde, goed ge-ar-ti-cu-leer-de en van fonetische spelling voorziene poging, begint ze er iets van te begrijpen. Waarna ze onmiddellijk haar foon tevoorschijn haalt en de bedrijfsleider maant haar bij te staan. Hoofdschuddend zie ik hem naderen. Ik weet genoeg.

Op naar de concullega dan maar. Die wijzen nog net niet naar hun voorhoofd, maar staan me ook niet echt fatsoenlijk te woord. Je bent zo goed als je laatste klantvriendelijke opmerking, mompel ik in mezelf, terwijl ik haastig het pand verlaat. Ah, de Turkse winkel! Altijd goed voor alles wat niet Nederlands klinkt. Helaas.

Ook mevrouw Fatma kent het spul niet, maar neemt wel de moeite om het op te zoeken en mij door te verwijzen naar de Aziatische soepermarket. Omdat de doerian daar heel vaak nabij de ingang ligt, weet ik nooit goed hoe ik mijn ademhaling moet reguleren. Bovendien is het er altijd tropisch warm. Zo warm dat ik steeds meer begin te vermoeden dat het de bedoeling is dat Aziatische producten voorgekookt horen te zijn. Gelukkig kan ik gewoon mijn adem in blijven houden, aangezien twee bloedstollend mooie meiden achter de kassa kortaf Nee beginnen te roepen, lang voordat ik mijn mond heb open gedaan. Je maakt wat mee onderweg.

Gedesillusioneerd kom ik thuis. Zonder yuzusap. Dat wordt geen zalm vanavond. Waar heb ik dan dat vermaledijde sap precies voor nodig, hoor ik? Dat zal ik jullie vertellen. Een bevriende chef had bedacht dat wanneer je zalm marineert in een mengsel van Japanse sojasaus, yuzusap en sesamolie, daarna kort roostert en dat vervolgens drapeert op een bedje van sobanoedels, met flink wat gehakte bosuitjes, sesamzaadjes en een brunoise van tomaat erdoor, er een heerlijk licht gerecht ontstaat. Nu ben ik er veel te lui voor om reeds bestaande wielen te gaan heruitvinden. Als iemand dat al voor me gedaan heeft, vind ik dat een luxe waar ik met veel genoegen gebruik van maak.

En nu roepen jullie natuurlijk massaal: gebruik limoensap. Of citroen. Of mix desnoods mandarijn- met citroensap. Er zijn veel citrusachtige variaties mogelijk. Dat is waar. Alleen weet ik dan nooit hóe het gesmaakt zou hebben met yuzusap. Zonder vergelijkend materiaal deugt geen enkele stelling, orakelt de wetenschap mij voor. Voorlopig blijf ik daar dan maar in geloven, want intussen heb ik voor mezelf vastgesteld dat ik volstrekt niet pas in de rol van Heilsoldaat. Zonder positief respons op mijn boodschap ontwikkel ik boosaardige trekken. Bovendien zou ik waarschijnlijk toch maar in dat ene, gezellige kroegje blijven hangen.