We doen een gezellig dagje Domburg. Omdat het een beetje vakantie is. Omdat het schitterend weer is, maar vooral ook omdat het warm is en de koelte van een nabije zee lonkt.

Alvorens we ons in het deugdzame nietsdoen durven onderdompelen, besluiten we eerst maar eens iets biologisch-educatiefs uit de hoed te toveren. Als je dan toch in Zeelands mooiste badplaats ben, de plek waar schilders als Jan Toorop en Piet Mondriaan geïnspireerd raakten door het zgn “Zeeuwse Licht”, het glooiende duinlandschap, de vriendelijke bossen en de karakteristieke Zeeuwse bevolking, ga je als vanzelf naar Terra Maris.

Terra Maris, letterlijk land van de zee, is hét museum voor natuur en landschap van Zeeland. Het museum is gevestigd in de voormalige orangerie van kasteel Westhove, dat gelegen is in het prachtige natuurgebied De Manteling van Walcheren, tussen Oostkapelle en Domburg. Een afwisselende, levendige tentoonstelling neemt je mee door de geschiedenis van het Zeeuwse landschap en laat je de rijk gevarieerde Zeeuwse natuur zien. Maak kennis met de dynamische natuur van de Delta, de vele inpolderingen en de meer dan honderd dorpen die in de loop van de eeuwen door het water van de kaart werden geveegd. En… laat u verrassen door het landschap van nu.

In de glazen ontvangsthal voor het museum vind je het museumcafé en de museumwinkel. Achter het museum ligt een prachtige 2.5 ha grote landschapstuin.

Eenmaal binnen vergapen we ons aan een reusachtig zoutwateraquarium. Zeebaars, rode poon, tarbot, krabben. We zien een halve zee aan ons oog voorbij trekken. Via maquettes en tijdsbeschrijvingen komen we aan bij de pantograaf. Indrukwekkend.

Voor de kinderen is er de mogelijkheid zelf een landkaart te tekenen met behulp van een pantograaf. Niet veel later zien we een scala aan opgezette dieren: bunzing, hermelijn, kerkuil, muskusrat. In hun goed verlichte vitrines zijn ze het aanschouwen meer dan waard.

Dan komen we aan bij de zgn Kiekkast. Het zijn er eigenlijk twee, want naast het oorspronkelijke schilderij van Piet Rijken hangt tevens een driedimensionale versie, gevuld met allerhande verstilde objecten uit de natuur. Fascinerend om te zien.

Na nog wat lades opengetrokken te hebben, waarin een groot aantal fossielen verzameld liggen, verlaten we het museum om de landschapstuin te bezichtigen. Deze is licht glooiend aangelegd met o.a. een kruidentuin, een insectenmuur en veel wilde bloemen en planten. Zelfs de lang verloren gewaande korenbloem zie ik terug! Tussen een varia aan wilde flora, trekt zij automatisch de aandacht door haar mysterieuze diepblauwe kleur.

We zwerven nog wat door de tuin, totdat uiteindelijk onze maagjes beginnen te knorren en wij ons met spoed naar onze favoriete lunchlocatie begeven, het Badhotel. Dit 5 sterren hotel heeft een schitterend, gedeeltelijk overdekt terras, met aansluitend een groot gazon, waarop gasten plezierig kunnen verpozen. G. neemt een salade met gamba’s, die hem bijzonder bevalt vanwege de lichte dressing. Ik beperk me tot een boerentosti met mozzarella en courgette. Die valt tegen. De courgette is iets te dik gesneden en de mozzarella komt, gezien zijn rubberachtige textuur, niet van een buffel. Jammer, want het maakt nogal een verschilletje.

Het kannetje Whittington thee is wat mij betreft wél een schot in de roos. Plezierige thee met een zachte afdronk. Na deze lichte lunch, genieten we nog lange tijd van een wijntje of twee, om daarna een wandelingetje te maken over de boulevard. Even menen we ergens, daar heel in de verte aan de overkant, Engeland te zien liggen. Dat kan natuurlijk niet. Waarschijnlijk zijn we licht bedwelmd geraakt door de verzengende zonnestralen in combinatie met ons glaasje alcohol. Hoe dan ook: dingen denken te zien die er niet zijn, begint verdacht veel op dromen te lijken. En dat is precies zoals we Domburg verlaten. Dromerig. Net zoals de bekende schilders van weleer.