Weet je nog, pap, dat je altijd zo graag praatte en zo veel moest lachen? Ik vermoed nu dat je daarmee de wereld een beetje mooier wilde kleuren. Want laten we eerlijk zijn: het echte leven had best vaak verrassingen voor ons in petto, waar ik met de beste wil van de wereld de lol niet van in kon zien. Hoe dan ook, jij lachte en smeerde royaal verzachtende woorden op de zere plekken. En gelukkig bleef je voorkeur voor geruststellende overvloed niet beperkt tot woorden alleen. Want ook voedsel kon er nooit genoeg kon zijn. Eten was troost.
Aangezien jij zelf opgeleid was tot kok/banketbakker, was er altijd meer dan voldoende te smikkelen. Zelfs mijn vroegste kinderjaren, de tijd dat de voddenboer nog door de straten liep en kauwgomballen en Koetjesrepen een delicatesse waren, herinner ik me vooral door een kaleidoscoop aan smakelijke hoogtepunten. Fraai gedecoreerde huzarensalades, huisgemaakte vleeskroketjes, gestoofde paling, boterig mokkagebak, jouw rijsttafel, noem maar op. Luilekkerland in het kwadraat.
En weet je nog, pap, dat jij, ver vóór ik het daglicht zag, één van de vele mannen was die in de periode van 1946 t/m 1949 richting Ned. Indië gestuurd werden? Ja, dat weet je nog. Heel goed, denk ik zelfs, want het waren gouden tijden voor je. Bleek achteraf. Onder de naam 7 december-divisie werd een heel bataljon soldaten op het troepenschip Groote Beer gezet en richting Priok West-Java gestuurd. Als verlegen jongeman zag jij, na een boottocht van ruim 30 dagen, voor het eerst de Echte Wereld achter de dorpse horizon. Een wereld vol gevechten, slangen, malaria, en stoere- mannenpraat. Jij hoefde – als geboren kakkebroek – gelukkig niet te vechten, maar mocht dat hele bataljon van eten voorzien. Koken voor 250 hongerige jonge mannen in een vochtig-warm klimaat, is geen kattepis. Maar je genoot ervan, want zonder jou stond heel het radarwerk stil. Voor het eerst in je leven had je een status.
Weet je nog hoeveel keer je me verteld hebt over je koelies? Dat zij voor jou met balen rijst sjouwden en halve runderkarkassen op hun schouders meezeulden? Twintig kippen slachtten omdat je ajam pedis wilde maken voor de jongens? Dat je voor ’t eerst kennismaakte met verse lomboks, ananassen, kokosnoten en het afschuwelijk ruikende goedje trassi? En dat je op een dag per ongeluk de fles olie verwisselde door lysol? De jongens kwaad en jij tot 11 uur ’s avonds een nieuwe maaltijd aan het bereiden was?
De rijsttafel van mijn vader
Ik herinner me nog dat ik mijn eerste bordje nasi voorgezet kreeg. Niet te scherp, met veel groenten en zachtzure atjar van komkommer. En dat je me liet proeven van pure kokosmelk. Hoe ik toekeek terwijl jij een heuse rijsttafel bereidde en diagonale lijnen in de ananas sneed om zo alle pitjes eruit te verwijderen. Me waarschuwde voor de lomboks, niet aan zitten met de kleine vingertjes en zeker niet in je ogen wrijven!
Je liefde voor eten, liefst met een zekere overvloed, is altijd gebleven. Wat zou ik graag nog eens voor je koken om je daarna, net zoals jij altijd deed als je voor ons had gekookt, aan tafel te kunnen roepen met de woorden Makan! En dat je mij dan zou bedanken voor al dat lekkers, door met gevouwen handen en gebogen hoofd “ terima kassie banjak” te prevelen. De woorden, de beelden, het eten, je hebt ze meegebracht en aan me doorgegeven.
Dà-àg lieve pa, ik zwaai maar weer eens naar je. Naar je plekje waar er altijd gelachen wordt. En overvloedig gegeten. Met gouden lepeltjes. Het is je zo gegund, maar ik mis je soms zo vreselijk.
GVD, tranen … en geen Fishermen’s friend in de buurt.
Wat een mooi stukje Nell!
@Paul: lief van je. Het doet goed om dit te delen
@Carla, dank je wel. Hopelijk houdt het stand tussen al het kookgeweld door 😉
Wat een prachtig stukje! Dank je wel.
Mooi verhaal!
Daar zit ik dan met tranen in m’n ogen achter m’n laptop, ach nee onzin… ‘k zit gewoon een potje te huilen want dit raakt me diep. Wat mooi dat je zo over je vader kunt schrijven, maar ook heel confronterend…
Hoewel mijn vader, net als jij, nog niet geboren was toen jouw vader naar Ned. Indië vertrok, zijn er wel wat overeenkomsten: ook mijn pap was kok in het leger, dan wel niet in Ned. Indië maar gewoon hier in Nederland. Ook had hij, net als je vader, een voorliefde voor de Indonesische keuken (als jonge vent had hij veel Molukse vrienden en sprak hij, voor een blanda, een aardig woordje Maleis).
De liefde voor koken & eten en anderen ervan laten meegenieten heb ik absoluut van hem meegekregen! Needless to say, ik mis mijn papa ook…
Liefs,
Kelly
@Cobuse: ik wil jou bedanken voor het lezen
@peejeej: dank voor je compliment
@Kelly: het raakt mij weer dat het ook andere mensen wat doet. Het is voor mij ook nog best confronterend, hoor, om dit geschreven te hebben. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het voelt goed om (herkenbare) gevoelens te delen. Dank je wel.
Wow! Dat is mòòi!
…….
Jee, wat mooi. Wat een prachtig verhaal om je vader te herdenken.
Mijn opa was ook een KNIL militair. Gevangen genomen, aan de Birma spoorlijn gewerkt. Oma zat met 3 kleine kinderen in een ander Jappenkamp.
De schoentjes die mijn opa met een stuk glas heeft gemaakt staan hier op de piano. Eén is af toen viel de bom op Hirosjima. Ze staan daar, stil te getuigen over de verschrikkingen die mijn beide grootouders hebben moeten meemaken.
Opa overleed heel jong als gevolg van de stoflongen die hij opliep bij het werk aan de Birma spoorlijn.
Maar ik weet ook niet beter dat altijd alles om eten draaide. Wat je ging eten, wanneer je ging eten, met wie je ging eten etc.
En dan vind ik jou verhaal over je vader zo mooi. Volgens mij leert Indonesië je één ding, ook in slechte tijden: Eten verbroederd.
@iamcookingwithlove: een ode, ja, dat is het. Dank je wel.
@Antoinette, dank voor je Wow.
@Es: jouw verhaal ontroert me ook. Mooi dat zulke schoentjes een leven lang symbool kunnen staan voor de verschrikkingen die voorouders hebben meegemaakt. Mooi ook dat je er zelf waarde aan hecht en waarschijnlijk ook weer aan je kinderen doorgeeft.
En dat eten … ja, het verbroedert. Als eten mensen met elkaar verbindt, laten we dan voor altijd aan tafel blijven zitten 😉
Oh Nell, ik kreeg tranen in mijn ogen op het einde bij het lezen van dit prachtige stukje. Heel mooi geschreven, het raakt me echt.
Fijn dat je zo’n mooie herinneringen aan je vader hebt en dat je ze koestert!
Wat een mooi verhaal Nell! En smakelijk ook nog, ik ga er je vader haast van missen en ik ken de beste man niet eens. Hulde!
Mijn Zeeuwse vader zat ook bij de 7 December devisie. Mooi om te
lezen, ik mis mijn vader ook zo.
11 jaar geleden is hij overleden.
Anita
Het gemis blijft, maar gelukkig is de pijn na verloop niet meer zo schrijnend en kun je gaan glimlachen bij de herinneringen. Ik ga over de tijd in Ned. Indië overigens nog een keer schrijven.